Δ. Μυλωνάς: «Το Θέατρο στην πανδημία θα αντέξει, σίγουρα με βαθιές πληγές, αλλά θα αντέξει»

«Για το #ΜeΤοο; Το ελληνικό Θέατρο έβγαλε τα μάτια του, σαν άλλος Οιδίποδας, και… είδε!»

Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Της Εσμεράλδας Αγαπητού

Κύριε Μυλωνά, φέτος παίζονται τρία έργα που έχετε σκηνοθετήσει και ένα που πρωταγωνιστείτε. Σκηνοθετείτε στο «Από Μηχανής Θέατρο» το «Μάκμπεθ – ο κύκλος του ΣτΑΙΜΑτος», στο ΓΥΑΛΙΝΟ το «Όπου κι αν πας μη χαθείς», το «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» και το «Cavewoman», και παίζετε στο «Από Μηχανής Θέατρο» στο «Σλουθ». Υποκριτική & Σκηνοθεσία συγχρόνως, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι;

«Ως σπουδαστής στη Δραματική Σχολή, διδάχτηκα τη Ρωσική Μέθοδο, ένα σύστημα που αντιμετωπίζει τη θεατρική εμπειρία, τον ηθοποιό και το σκηνοθέτη ολιστικά και προσφέρει τα εργαλεία έτσι ώστε ο ηθοποιός να παίζει “σκηνοθετώντας” και ο σκηνοθέτης να σκηνοθετεί “παίζοντας”, με σκοπό όχι να καταργηθεί ο κάθε ρόλος, αλλά να δημιουργηθεί, τόσο στην πρόβα όσο και στην παράσταση, ένας ενιαίος κώδικας. Η μετακίνησή μου, επομένως, από το ρόλο του ηθοποιού στου σκηνοθέτη και αντίστροφα, είναι μία φυσική συνέχεια των όσων έχω διδαχθεί, οι δύο αυτοί ρόλοι αλληλοσυμπληρώνονται και δεν συγκρούονται».

Έχετε παίξει στο Θέατρο, σε ταινίες, σε σίριαλ, τελευταία, όμως, περισσότερο σκηνοθετείτε. Σας κέρδισε η Σκηνοθεσία;

«Όχι με την έννοια ότι τις άλλες μου ιδιότητες τις αφήνω σε δεύτερη μοίρα, απλώς τα τελευταία χρόνια έτυχε έτσι, ώστε επικεντρώθηκα περισσότερο στο να σκηνοθετώ, κάτι που μου στέρησε από την επιθυμία μου να παίζω. Τώρα, λοιπόν, που σκηνοθετώ Σαίξπηρ και παίζω στο “Σλουθ”, νιώθω πλήρης»!

Στο «Σλουθ» σκηνοθετεί ο Σωτήρης Χατζάκης. Επεμβαίνει ο ένας στα χωρικά ύδατα του άλλου;

«Πρόκειται για μία συνεργασία δημιουργική, για μία συνάντηση όπου και οι δύο μας κουβαλώντας την εμπειρία μας τόσο ως ηθοποιοί όσο και ως σκηνοθέτες, ερχόμαστε με σεβασμό να συν-θέσουμε ένα καλλιτεχνικό Όλο. Δεν τίθεται, λοιπόν, ζήτημα επέμβασης ή διόρθωσης, μα ενός ανοιχτού και ελεύθερου διαλόγου με στόχο, ασφαλώς, την ίδια την παράσταση και με σεβασμό στην απόφαση που παίρνει ο σκηνοθέτης».

Με τα Οικονομικά που σπουδάσατε στο Deree, δεν ασχοληθήκατε; 

«Το αντίθετο, αυτές οι σπουδές μού ήταν από τις πιο χρήσιμες επενδύσεις που έχω κάνει. Ιδιαίτερα μετά την ανάληψη της Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης του “Από Μηχανής Θεάτρου” η γνώση επί των οικονομικών είναι παραπάνω από αναγκαία. Διότι μπορεί το “προϊόν” να είναι καλλιτεχνικό, δεν παύει όμως ως προς τη διοίκησή του, να υπάγεται στους νόμους της αγοράς». 

Ιδρύσατε το θέατρο με τη σύζυγό σας Άννα Ελεφάντη. Γιατί θελήσατε δικό σας χώρο;

«Χρόνια νομάδες από θέατρο σε θέατρο, ήταν βαθιά η ανάγκη μας να ριζώσουμε σε έναν τόπο που όχι μόνο θα αποκτήσει τη δική μας καλλιτεχνική ταυτότητα, αλλά ταυτόχρονα θα δίνει το χώρο και σε άλλες ομάδες να εκφράσουν τη φωνή τους. Και επειδή εγώ όντως πιστεύω ότι αν θέλεις κάτι πολύ, το Σύμπαν συνωμοτεί ώστε να το πετύχεις ,νιώθω ευτυχής που το καταφέραμε».

Τι στόχους θέλετε να πετύχετε;

«Μας ενδιαφέρει το “Από Μηχανής Θέατρο” να γίνει συνώνυμο ενός χώρου πολυσυλλεκτικού ρεπερτορίου και σημαντικών συνεργασιών, ένα θέατρο ομαδικότητας και σύμπραξης. Να δίνεται στους θεατές ένα ευρύ φάσμα επιλογών που περιλαμβάνει κλασικά και σύγχρονα έργα της ελληνικής και διεθνούς Δραματουργίας».

Έχουμε πολλές Σχολές Δραματικής, με πολλούς φοιτητές. Λίγοι, όμως, βρίσκουν δουλειά. Τι φταίει; Δεν διαθέτουν ταλέντο και θα έπρεπε να τους έχουν σταματήσει εγκαίρως οι καθηγητές τους; Πρέπει να ενταχθούν σε κυκλώματα;

«Δυστυχώς, υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην πληθώρα των Δραματικών Σχολών και άρα στα παιδιά που κάθε χρόνο αποφοιτούν, και στις πραγματικές ανάγκες της αγοράς, έτσι ώστε ένας μεγάλος αριθμός αποφοίτων να μην είναι σε θέση να απορροφηθεί. Δυστυχώς, στη χώρα μας υπάρχει η αντίληψη ότι η Δραματική Τέχνη είναι εφικτή από όλους και όλες, δεν αντιμετωπίζεται δηλαδή ως μία επιστήμη με απαιτήσεις, συγκεκριμένα εργαλεία και μεθοδολογία. Αν με ρωτάτε, το ίδιο επικίνδυνη είναι η έλλειψη γνώσης για έναν χειρουργό που πιάνει το νυστέρι και είναι έτοιμος να σε ανοίξει, όσο και για ένα παιδί που παρακολουθεί μία Σχολή στην οποία η Υποκριτική Τέχνη δεν αντιμετωπίζεται επιστημονικά». 

Αν και όλα είναι ρευστά, λόγω Covid, πώς αξιολογείτε το παρόν αλλά και το μέλλον του Θεάτρου;

«Η αποστασιοποίηση που επιβάλλει η πανδημία, το πληγώνει βαθιά. Από την άλλη, μία παράσταση δεν υπάρχει μόνο ως καλλιτεχνικό δημιούργημα, αλλά υπόσχεται μία “κοινότητα”, η οποία αυτομάτως δημιουργείται μεταξύ καλλιτεχνών και κοινού. Σε αυτήν ακριβώς την υπόσχεση συμπυκνώνεται και όλη η ανθεκτικότητα του Θεάτρου όχι μόνο τώρα, αλλά από αρχαιοτάτων χρόνων, έτσι ώστε ο άνθρωπος παρά τις δυσμενείς συνθήκες να επιστρέφει τελικά στους κόλπους του, γιατί, πολύ απλά, εκεί δεν αισθάνεται μόνος. Το Θέατρο, λοιπόν, θα αντέξει, σίγουρα με βαθιές πληγές, αλλά θα αντέξει»!

Η γνώμη σας για το #ΜeΤοο;

«Είναι μία επανάσταση. Σπουδαίο που μίλησε το… Θέατρο και μακάρι να γινόταν και σε άλλους χώρους. Το ελληνικό Θέατρο έβγαλε τα μάτια του, σαν άλλος Οιδίποδας,και… είδε»!

«Στη χώρα μας υπάρχει η αντίληψη ότι η Δραματική Τέχνη είναι εφικτή από όλους και όλες, δεν αντιμετωπίζεται δηλαδή ως μία επιστήμη με απαιτήσεις, συγκεκριμένα εργαλεία και μεθοδολογία».

Βιογραφικό

Ο Δημήτρης Μυλωνάς γεννήθηκε στις 21 Απριλίου του 1971 στην Αθήνα. Αριστούχος απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης του Θεάτρου «Τζένη Καρέζη» (1999) και του Finance and Accounting του Deree College (1995). Ως ηθοποιός συνεργάστηκε με σπουδαίους σκηνοθέτες, ενώ για 7 χρόνια συμμετείχε στο δυναμικό της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Στάθη Λιβαθινού. Έχει παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια με τους Ανατόλι Βασίλιεφ, Ιρίνα Πρόμπτοβα, Αντρέι Στσούκιν, Νικολάι Κάρποφ, Λυδία Κονιόρδου κ.ά. Έχει πάρει μέρος σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες και έχει δώσει τη φωνή του σε πολλές μεταγλωττίσεις. Το 2013 άρχισε η ενασχόλησή του και με τη Σκηνοθεσία. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Θεάτρου Εν Δράσει. Με τη σύζυγό του Άννα Ελεφάντη έχουν αναλάβει το «Από Μηχανής Θεάτρου» για δέκα χρόνια, ανεβάζοντας αξιόλογες παραστάσεις.