Έμιλυ, με την «Ελένη» του Ευριπίδη και το ΚΘΒΕ ξεκινήσατε περιοδεία και πρωταγωνιστείτε στον ομώνυμο ρόλο. «Στην Τροία δεν πήγα εγώ, μόνο το όνομά μου» λέει, η Ελένη… Η Ελένη, λοιπόν, κρύφτηκε στην Αίγυπτο και ξανασμίγει με τον Μενέλαο, ενώ για το ομοίωμά της έγινε ο πόλεμος;

«Στην κατά Ευριπίδη Ελένη, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στον Όμηρο, η Ελένη δεν πήγε ποτέ στην Τροία και ως εκ τούτου δεν είναι υπεύθυνη για όσα της καταλογίζουν, για τον πόλεμο, το αιματοκύλισμα, τη συμφορά. Ο Ερμής την πήρε, τη μετέτρεψε σε σύννεφο, σε Νεφέλη όπως λέει και ο σύγχρονος ποιητής ο Σεφέρης, και τη μετέφερε στην Αίγυπτο, όπου ζούσε ως προστατευόμενη του βασιλιά Πρωτέα. Ένας σαφής υπαινιγμός του Ευριπίδη για το ότι οι πόλεμοι πάντα χρειάζονται τον εξωραϊσμό ενός προσχήματος»…

Τραγωδία ή και… κωμωδία; Με ποια σκηνοθετική ματιά αντιμετώπισε το κείμενο ο Βασίλης Παπαβασιλείου και τι θέλει να αποκομίσει ο θεατής;

«Τον κόσμο μας τον έχει φτιάξει σίγουρα ένας κωμικός θεός… Νομίζω ότι αυτή η αρχή διέπει την παράστασή μας. Και με γνώμονα ότι δεν υπάρχει τραγωδία που να μην εμπεριέχει την κωμωδία, όπως δεν υπάρχει κωμωδία χωρίς τραγικότητα, ο Βασίλης Παπαβασιλείου προτείνει μία αντιτραγική τραγωδία, όπου ο θεατής αναγνωρίζει τον εαυτό του και το γελοίον της ανθρώπινης ύπαρξης!».

Πού µπορούµε να τοποθετήσουµε την «Ελένη» στο σήµερα;

«Αυτά τα έργα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας κατορθώνουν και αντέχουν στο χρόνο, ακριβώς γιατί ο άνθρωπος αναγνωρίζει τον εαυτό του, συγκινείται, μετακινείται, γελάει, συναρπάζεται, σα να έχουν γραφτεί τώρα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η “Ελένη” είναι μία ιλαροτραγωδία για τα fake news, που διαδραματίζεται στην Ανατολική Μεσόγειο».

Με ποια συναισθήματα πηγαίνετε στις 12 & 13 Αυγούστου στην Επίδαυρο, για την «Ελένη», ιδίως μετά την περσινή δυσάρεστη εμπειρία ακύρωσης των παραστάσεων λόγω πυρκαγιών;

«Δυστυχώς, η “Ελένη” δεν τα κατάφερε πέρσι να φτάσει στην Επίδαυρο. Και με αυτή τη βαριά σκιά που είχε πέσει στη χώρα, ίσως και καλύτερα! Θεωρώ ότι αυτός ο ένας χρόνος επώασης που μεσολάβησε, ήταν για όλους ανεξαιρέτως πολύ ευεργετικός, κάτι που φάνηκε και από την πρώτη μας πρόβα αφότου ξανασυναντηθήκαμε. Ήταν όλα εκεί, και σε πολλές περιπτώσεις είχαν ανθήσει! Με ανυπομονησία λοιπόν και μεγάλη λαχτάρα πηγαίνουμε φέτος στην Επίδαυρο!».

Έχετε ξαναεμφανιστεί στην Επίδαυρο; Σας αγχώνει που θα παίξετε σε ένα αρχαίο θέατρο παγκόσμιας εμβέλειας; Είναι, τελικά, η Επίδαυρος το όνειρο και η καταξίωση για κάθε ηθοποιό;

«Έχω ξαναπαίξει, αλλά ποτέ έχοντας την ευθύνη ενός τόσο μεγάλου ρόλου. Η Επίδαυρος είναι το Έβερεστ των δυνατοτήτων και των πιθανοτήτων. Όσο με αγχώνει η σκέψη ότι πρέπει να είμαι στην καλύτερη φόρμα, σωματικά, φωνητικά και ψυχικά άλλο τόσο μου δημιουργεί και μία μεγάλη προσμονή, γιατί όπως όλα μεγεθύνονται σε αυτό το χώρο, έτσι μεγεθύνεται και η ανταπόδοση… Είναι σαν μία μεγάλη αγκαλιά».

Περάσατε στη Νομική, αλλά και στο Εθνικό Θέατρο ταυτόχρονα. Με τι κριτήριο επιλέξατε την Υποκριτική; Δεν είναι ασφαλέστερο επάγγελμα η Δικηγορία;

«Πέρασα παράλληλα και στα δύο, και αυτό ήταν, ίσως, μία άδικη σύγκριση. Δίπλα στο απρόσωπο των αμφιθεάτρων, με τους αναρίθμητους φοιτητές και τις παράγκες των κομματικών Νεολαίων , ξεπρόβαλε ένας κόσμος καλλιτεχνικός, μία οικογένεια, γιατί κάπως έτσι ήταν η σχέση με τους συμφοιτητές μου στα χρόνια της σχολής, ένας χώρος από όπου δεν ήθελα να φύγω. Δεν είμαι σίγουρη ότι αν γινόμουν τελικά δικηγόρος θα ήμουν και πιο εξασφαλισμένη. Μπορεί να κατέληγα να ετοιμάζω συμβόλαια. Εγώ είχα στο μυαλό μου μία πιο εξιδανικευμένη αντίληψη για τη Δικηγορία. Ίσως πιο θεατρική, που νομίζω ότι απέχει πολύ από την πραγματικότητα!».

Παντρευτήκατε μόλις στα 22 σας, με τον εξαίρετο ηθοποιό Χρήστο Λούλη, και αποκτήσατε δύο παιδιά. Και οι δύο είστε πρότυπα ομορφιάς. Υπάρχει ζήλια όταν… παίζετε ερωτικές σκηνές; Και… τι θαυμάζετε στο σύζυγό σας και τι σας ενοχλεί;

«Είμαστε δύο άνθρωποι που κάνουμε ένα επάγγελμα που δεν έχει τίποτα το κανονικό. Ως εκ τούτου, υπάρχει μεγάλη κατανόηση. Κάποιες φορές, βεβαίως, η ανθρώπινη υπόσταση ξεπερνάει την καλλιτεχνική, όποτε μπορεί να υπάρχουν και κάποια δράματα, μα, ευτυχώς, ξεπερνιούνται. Αυτά που θαυμάζω στον Χρήστο είναι περισσότερα από αυτά που με ενοχλούν, γι’ αυτό ίσως και κατορθώνουμε να είμαστε μαζί τόσα χρόνια».

Πώς κρίνετε τα… «δικαστήρια» και τους «δικαστές» των social media;

«Είναι πολύ εύκολο από την ασφάλεια του καναπέ και του πληκτρολογίου σου να γίνεσαι ειδήμων, δικαστής, επαναστάτης. Η εποχή μας, όλη αυτή η ιστορία με την πανδημία και τον εγκλεισμό, ευνόησε πολύ αυτού του είδους την εκτόνωση».

Το… ποτήρι το βλέπετε μισογεμάτο;

«Υπάρχουν μέρες που το βλέπω μισογεμάτο και άλλες μισοάδειο. Είναι πολύ δύσκολο στην εποχή μας, με όσα συμβαίνουν, κάθε μέρα να καταφέρνεις να μένεις αισιόδοξος! Γι’ αυτό συνηθίζω να λέω πως όταν κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελάει…».

Κάτι άλλο ετοιμάζετε;

«Κάνω γυρίσματα αυτή την περίοδο για τη νέα τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ “Κάνε ό,τι κοιμάσαι”, σε σενάριο Γιάννη Σκαραγκά και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Πανταζούδη, με πρωταγωνιστή τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Είναι μία αστυνομική σειρά που για πρώτη φορά θίγει όλη αυτή την πίεση και τη βία που βιώνουν οι έφηβοι, με τις απειλές και το φόβο ότι κάποιοι άλλοι μπορεί να έχουν καταγράψει με τα κινητά τους λεπτομέρειες από τη ζωή τους που δεν θα ήθελαν να μοιραστούν. Παράλληλα, θα επαναλάβω την παράσταση “Amalia Melancholia” στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε σκηνοθεσία Ζωής Χατζηαντωνίου, και τον Φεβρουάριο θα είμαι στην καινούργια παράσταση του Νίκου Καραθάνου».

«Δεν θυμάμαι να δέχτηκα ανάρμοστες συμπεριφορές ή ίσως με τα χρόνια να το έχω απωθήσει. Στη δουλειά μας δεν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο, και εύκολα μπορούν να ξεπεραστούν τα όρια! Ελπίζω η ιστορία με τα σκάνδαλα να κάνει τους καλλιτέχνες να μην φοβούνται».

Βιογραφικό

Η Έμιλυ Κολιανδρή γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου, η ίδια λέει την εποχή της αθωότητας, σε μία μικρή κοινωνία που όλοι κάπως γνωρίζονταν και αλληλοβοηθούνταν. Οι γονείς της αγαπούσαν το Θέατρο και τη Μουσική, και τα παιδικά της χρόνια ήταν ανέμελα, κάτι για το οποίο λυπάται που δεν θα βιώσουν τα δικά της παιδιά στην εποχή μας. Όλα αυτά την έχουν επηρεάσει και καθορίσει. Αναγνωρίζει και τη συγκινεί βαθιά το γνήσιο, το αληθινό, ακόμα κι αν είναι δυσάρεστο. Απεχθάνεται την γκρίνια και την αυτοαναφορικότητα και θαυμάζει τους ανθρώπους που είναι ολιγαρκείς και έχουν χιούμορ. Φέτος, στην περιοδεία θα είναι οικογενειακώς, μιας και θα είναι οι μοναδικές διακοπές που θα έχουν.