Τάσος Χαλκιάς στη «Βραδυνή»: «Οι ταξικές διαφορές δεν παύουν να υπάρχουν»
«Η παράσταση «Αριστοφάνης – Ηρώνδας: contratempo» υπόσχεται πολύ και πηγαίο γέλιο. Ο Άκης Δήμου είναι δοκιμασμένος και παρέχει εγγυήσεις ως προς αυτό».
Κύριε Χαλκιά, έχετε διαγράψει μία μεγάλη και λαμπερή πορεία, και πραγματικά δεν ξέρω τί να σας πρωτο-ρωτήσω. Απλά, respect… Ας ξεκινήσω, ωστόσο, από τη συνεργασία σας με το ΚΘΒΕ και τη συμμετοχή σας στην παράσταση «Αριστοφάνης – Ηρώνδας: Contra Tempo», με την οποία περιοδεύετε, και στις 7 Σεπτεμβρίου θα την παρουσιάσετε στο Ηρώδειο. Τι θα αποκομίσει ο θεατής μέσα από αυτή τη θεατρική… σύγκρουση;
«Τι έχει να αποκομίσει ο θεατής; Να μία πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση! Πόσο, στ’ αλήθεια, συνειδητή είναι η ανάγκη του θεατή να φεύγει από μία παράσταση με πνευματική ανάταση και με την ψυχή του γεμάτη συναισθήματα αποκομίζοντας τα σημαντικά μηνύματα ενός έργου, μέσα, ωστόσο, από την τέρψη και την ψυχαγωγία; Ο ρόλος του Θεάτρου ανέκαθεν ήταν και ψυχαγωγικός. Σε αυτήν, λοιπόν, την παράσταση ο θεατής θα έχει σίγουρα την ευκαιρία να παρακολουθήσει μία ευφρόσυνη θεατρική παράσταση. Στο έργο του Άκη Δήμου “Αριστοφάνης – Ηρώνδας: Contra Tempo”, ο συγγραφέας, με την ευέλικτη και πανέξυπνη πένα του, με το αστείρευτο χιούμορ του, παρουσιάζει επί σκηνής –με αφορμή έναν θεατρικό αγώνα– από τη μία τον Αριστοφάνη, εκπρόσωπο του Xρυσού Αιώνα στην Αθήνα του 5ου προς τον 4ο Αιώνα, και τα θαυμαστά επιτεύγματά της σε όλους τους τομείς: στο Πνεύμα, στον Πολιτισμό, στην εξέλιξη του τρόπου επικοινωνίας των ανθρώπων, στις νέες δομές της αθηναϊκής κοινωνίας, με αντίπαλο από την άλλη, έναν εκπρόσωπο των άγονων πνευματικά Ελληνιστικών χρόνων, τον Λατίνο κωμωδιογράφο (Ηρώνδα), αμφιβόλου ποιότητας και αξίας συγγραφέα, όπως ακριβώς και η εποχή που εκφράζει. Πιστεύω πως έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για το σημερινό θεατή το παραπάνω ιδιαίτερο ιστορικό - πολιτισμικό πλαίσιο που φέρνει σε αντιπαράθεση και αντιδιαστολή τις δύο αυτές εποχές, πολύ, δε, περισσότερο όταν το παρακολουθούμε, μέσα από μία μοναδικά εμπλουτισμένη και επινοητική παράσταση όπου κυριαρχεί το ταλέντο σε όλους τους τομείς του σκηνικού ανεβάσματός του».
Πόσο επίκαιρο είναι το έργο;
«Οποιοδήποτε ανθρώπινο επίτευγμα έχει καταφέρει να υπάρχει ανά τους αιώνες χαρακτηρίζεται κλασικό, και αυτό του δίνει μία επικαιρική διάσταση. Ο Αριστοφάνης μας, αδιαμφισβήτητα είναι κλασικός, και με την ορμή του συμπαρασύρει και τον Ηρώνδα, προκειμένου να “αναμετρηθούν”, σε μία ενδιαφέρουσα, και σύγχρονη από κάθε άποψη, λογομαχία και όχι μόνον!».
Λέτε, και τότε και τώρα τα προβλήματά μας να είναι τα ίδια; Καμία πρόοδος ανά τους αιώνες;
«Οι κοινωνικές δομές λίγο έως πολύ δεν διαφέρουν, δυστυχώς, από τότε. Εξακολουθούν να υπάρχουν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, εκμετάλλευση ανθρώπων από ανθρώπους. Και μάλιστα, στις μέρες μας ζούμε μία έξαρση αυτού του φαινομένου σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Οι ταξικές διαφορές, όσο και αν έχουν αναβαπτιστεί ή σχετικώς απαλυνθεί, δεν παύουν να υπάρχουν. Κατά την άποψή μου λοιπόν, ό άνθρωπος δεν έχει κάνει ιδιαίτερα προοδευτικά βήματα κοινωνικού πολιτισμού».
Στην περιοδεία, πώς υποδέχεται ο κόσμος την παράσταση;
«Με ενθουσιασμό, θερμό χειροκρότημα, επευφημίες και επιφωνήματα καλλιτεχνικής και κοινωνικής αποδοχής!».
Νέος αγαπούσατε τη θάλασσα, πώς βρεθήκατε, τελικά, στην Υποκριτική;
«Εντελώς τυχαία, είναι η αλήθεια, αλλά δεν άργησα να καταλάβω πως το Θέατρο ήταν η πιο περιπετειώδης “θάλασσα”, που σήκωνε φουρτούνα ή πάλι γαλήνευε τον κόσμο μου».
Ξεκινήσατε την καριέρα σας ως ένας πολύ ωραίος νέος ηθοποιός. Σας συνέβη να χάσετε ρόλο επειδή δεν ενδώσατε σε ανήθικες προτάσεις;
«Στα χρόνια ποy εγώ ξεκίνησα και ήμουν νέος ηθοποιός και άνθρωπος, η ανηθικότητα δεν είχε ακόμα πλήξει βαριά την ελληνική κοινωνία, κατ’ επέκταση και το Θέατρο, κι έτσι δεν αντιμετώπισα ανάλογες σειρήνες. Άλλωστε, αυτό δεν θα το επέτρεπε και ο χαρακτήρας μου».
Για την επί 48 χρόνια σύζυγό σας, επίσης ηθοποιό, Πένυ Παπουτσή, έχετε πει: «Η γυναίκα μου είναι ένα καλούπι που μια φορά βγήκε στον κόσμο και δεν θα ξαναβγεί». Τι είναι η Πένυ για εσάς;
«Είναι ό,τι έχω και δεν έχω, κι ελπίζω να εξακολουθώ να έχω!».
Ούτε ο γιος ούτε η κόρη σας ακολούθησαν το επάγγελμά σας. Πώς αισθάνεστε για αυτό;
«Απόλυτα δικαιωμένος, γιατί και η μητέρα τους και εγώ, με αποφασιστικότητα και εντελώς συνειδητά, το αποτρέψαμε! Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι τελικά μας δικαίωσαν και τα παιδιά μας γι’ αυτή μας την προσπάθεια και επιμονή».
Δεκατρία χρόνια στο Εθνικό Θέατρο, ρόλοι στην Επίδαυρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση σε σειρές, όπως: «Χαιρέτα μου τονπλάτανο», «Άγριες Μέλισσες», αλλά τη μεγαλύτερη δημοσιότητα σας την έδωσε ο χαρακτήρας του «Σάκη του υδραυλικού» που ερμηνεύσατε στο σίριαλ του Mega «Love Sorry» (1995), και εμείς λατρέψαμε. Πώς το εξηγείτε αυτό;
«Η συγκυρία, η εποχή, η Ελένη Μαβίλη και, κυρίως, η δική μου αποφασιστικότητα να ξεπεράσω τους όποιους ενδοιασμούς μου, και να αφοσιωθώ χωρίς κόμπλεξ στο ρόλο μου, παραβλέποντας όλα τα αρνητικά στοιχεία –που εύκολα θα μπορούσα– έφεραν αυτό το αποτέλεσμα. Και φυσικά η πολύτιμη συμμετοχή όλων ανεξαιρέτως των συνεργατών μου. Άλλωστε, την ίδια εποχή έπαιζα ανελλιπώς στο Θέατρο. Και βέβαια, κανένας τηλεοπτικός ρόλος δεν είναι πότε δυνατόν να συγκριθεί με κανέναν θεατρικό».
Ποιά είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια;
«Συζητώ την τηλεοπτική μου συμμετοχή σε μία ενδιαφέρουσα σειρά, που θα βγει στον αέρα τον καινούργιο χρόνο, στη δεύτερη τηλεοπτική περίοδο της προσεχούς σεζόν. Ωστόσο, το μόνο ανακοινώσιμο μέχρι στιγμής, είναι η συνεργασία μου στο θέατρο, με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη και τον Άκη Σακελλαρίου, στο ανέβασμα του έργου “Ό κύκλος των χαμένων ποιητών”».
Βιογραφικό
O Τάσος Χαλκιάς γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου του 1952 στην Αθήνα και έχει καταγωγή από τη Ζαγορά Πηλίου.
Αποφοίτησε με άριστα από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, το 1974, και από τότε έχει συμμετάσχει σε πάρα πολλά θεατρικά έργα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, τηλεοπτικές σειρές ,κινηματογραφικές ταινίες. Από το 1978 και για δεκατρία χρόνια, συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο.
Ο Τάσος Χαλκιάς είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους και αγαπημένους Έλληνες ηθοποιούς. Δεν ξεχωρίζει μόνον για το ταλέντο του, αλλά και για τη συνέπεια και το ήθος του. Το έργο «Αριστοφάνης – Ηρώνδας: Contra Tempo» συνεχίζει την περιοδεία του: 31 Αυγούστου Συκιές, Ανοιχτό Θέατρο Συκεών «Μάνος Κατράκης» - 7 Σεπτεμβρίου Ηρώδειο - 11 Σεπτεμβρίου Βεάκειο - 14 Σεπτεμβρίου Κηποθέατρο Παπάγου.
Γεννήθηκε στην Αθήνα με καταγωγή από τη Ζαγορά Πηλίου. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1974 με άριστα. Δάσκαλοί του ο Άγγελος Τερζάκης, ο Γιάννης Σιδέρης, η Μαρία Χορς, η Μαίρη Αρώνη, η Κατερίνα και η Ελένη Χατζηαργύρη. Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1970 ενώ από το 1978 έως το 1990 είναι μέλος του Εθνικού Θεάτρου. Έχει συμμετάσχει σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες καθώς και θεατρικές παραστάσεις. Είναι ιδρυτής της Ανώτερης Σχολής Υποκριτικής "Πρώτη Πράξη".
Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο και με μια πλειάδα Ελλήνων ηθοποιών, με τους οποίους ανέβασε παραστάσεις στην Επίδαυρο αλλά και πραγματοποίησε περιοδείες σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Το 1977 συνεργάστηκε με το «Άρμα Θέσπιδος» (Κρατική Κινητή Θεατρική Μονάδα), υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού, όπου για έναν χρόνο περιόδευσε στην Ελλάδα με τα έργα׃ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, «Ποπολάρος», του Γ. Ξενόπουλου, «Χάανς Κολχάας», του Τζον Σόντερς, «Το τάβλι», του Δ. Κεχαΐδη, και «Το γαϊτανάκι», της Ζ. Σαρρή.
Το 1978 ξεκίνησε την συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο, στο οποίο διένυσε μία θεατρική πορεία δεκατριών χρόνων, συμμετέχοντας σε περισσότερες από εξήντα παραγωγές κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, ελληνικού και ξένου, σε όλες της σκηνές του Εθνικού, καθώς και στην Επίδαυρο.
Το φθινόπωρο του 1990 αποχώρησε από το Εθνικό Θέατρο και συνεργάστηκε με την Σύγχρονη Ελληνική Σκηνή της Κατερίνας Μαραγκού στη «Νόρα» του Ίψεν, στο θέατρο «Αθηνών», ερμηνεύοντας το ρόλο του Κρόκστα.
Το καλοκαίρι και τον χειμώνα του 1991-1992 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην Επιθεώρηση, ανεβάζοντας το «Έκτο Πάτωμα» και το «Κλειδί για δύο», στο θέατρο «Περοκέ» και στο θέατρο «Διάνα», αντίστοιχα.
Το 1993 συνεργάστηκε με τον Πέτρο Φιλιππίδη στο θέατρο «Αθηνά», όπου ανέβασαν το «Αταίριαστο ζευγάρι» του Νιλ Σάιμον.
Το 1994 συνεργάστηκε με τη Μιμή Ντενίση και τον Χρήστο Πολίτη στο θέατρο «Ακροπόλ», ερμηνεύοντας το ρόλο του Τολστόι στην «Άννα Καρένινα».
Το καλοκαίρι του 1995, συνθιασάρχες για πρώτη φορά με τον Γιώργο Παρτσαλάκη, ανέβασαν στο θέατρο «Μετροπόλιταν» την κωμωδία «Απιστίες» των Ν. Τσιφόρου – Π. Βασιλειάδη. Συνεχίζοντας τη συνεργασία τους το χειμώνα του.