Ξένια Αλεξίου στη «ΒτΚ»: «Η Τέχνη μπορεί να διαμορφώνει συνειδήσεις»

Ξένια, μετά την περσινή επιτυχία επαναλαμβάνετε και πάλι το έργο του Γιάννη Ρίτσου «Οι γειτονιές του κόσμου», στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», από Κυριακή 9 Οκτωβρίου, για 6 παραστάσεις. Μιλήστε μας για την υπόθεση και την εμπειρία σας από την παράσταση.

«Το “Οι γειτονιές του κόσμου” είναι το “τραγούδι” που μας άφησε ο Γιάννης Ρίτσος για την πολύπαθη, περίπλοκη και πολύ σημαντική δεκαετία 1941-1951. Πρόκειται για μία αριστουργηματική, εκ βαθέων εξομολόγηση για την Κατοχή, την Απελευθέρωση, τα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο, με πρωταγωνιστές όλους εκείνους τους απλούς ανθρώπους που αγωνίστηκαν σαν υπεράνθρωποι για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Η τριβή με το κείμενο αυτό, θεωρώ ότι, όσα χρόνια και αν διαρκέσει, θα με εκπλήσσει. Συνεχώς θα προκύπτουν καινούριες σκέψεις και αισθήματα, γιατί πάντα είναι επίκαιρο, πάντα θα πατάει στο παρόν μας».

Πώς συναντιέται η Ποίηση με την Υποκριτική;

«Επί σκηνής όλα είναι σώμα. Οι σκέψεις, οι εικόνες, οι αναλύσεις, οι μαρτυρίες. Οι προσλαμβάνουσες του κάθε ηθοποιού οφείλουν να μετουσιωθούν σε ύλη, σε ένα σώμα που πάσχει και αφήνεται έκθετο μπροστά στο κοινό. Εκεί συναντιόμαστε όλοι, σε αυτό που αναγνωρίζουμε».

Δύσκολος ο ρόλος σας;

«Η ζωή είναι δύσκολη, εντός και εκτός σκηνής».

Τι σημαίνει Υποκριτική για εσάς;

«Να τολμάς να είσαι διάφανη και διάτρητη μπροστά στα μάτια των ανθρώπων».

Σπουδάσατε Οικονομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου και γεννηθήκατε, και Υποκριτική στη Σχολή Μοντέρνοι Καιροί. Τι σας γοήτευσε και περάσατε από τα Οικονομικά, στην Τέχνη; Ή από μικρή είχατε το...μικρόβιο, αλλά κάνατε και το χατίρι των γονιών σας με τις σπουδές στα Οικονομικά;

«Δεν χρειάστηκε να κάνω το χατίρι των γονιών μου, ήταν πάντα πολύ υποστηρικτικοί στο όνειρο που είχα από μικρή, και έχουν δείξει τρομερή εμπιστοσύνη στις αποφάσεις μου. Ήταν δική μου ανάγκη να σπουδάσω και κάτι τελείως διαφορετικό, και ομολογώ ότι συνεχίζει να είναι στα σχέδια μου. Είναι ένα κράμα ανασφάλειας, ομολογώ, αλλά και ασίγαστης περιέργειας αυτό που με κινεί, και έχει και άλλες προεκτάσεις στη ζωή μου».

Θα ήταν καλύτερο να μένατε στα Οικονομικά, αφού και το επάγγελμά σας έχει κρίση, και πολλοί νέοι ηθοποιοί υπάρχουν και πολλά θέατρα;

«Προτιμώ να κάνω δουλειά ανειδίκευτης εργάτριας, όπως και κάνω, για να συμπληρώσω το εισόδημά μου, παρά να δουλέψω στα Οικονομικά. Είναι κάτι στο οποίο δεν ταίριαξα ποτέ τελικά, οπότε το άφησα πίσω μου. Προτίμησα να είμαι ειλικρινής και φτωχότερη παρά δυστυχισμένη. Όσο για την Υποκριτική είμαι σίγουρη ότι εκεί ανήκω, δεν μπορώ να την εγκαταλείψω…».

Όταν ήρθατε στην Αθήνα να πραγματώσετε το όνειρό σας αντιμετωπίσατε δυσκολίες; Αντιμετωπίσατε ανάρμοστες συμπεριφορές;

«Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν τελικά και το πιο απελευθερωτικό. Ήμουν τελείως μόνη μου, δεν ήξερα κανέναν στην Αθήνα, οπότε όλα τα ξεκίνησα από το μηδέν. Τώρα έχω μία δεύτερη οικογένεια εδώ, έχω φτιάξει τα δικά μου πατήματα, ζω μία, όσο περνάει από το χέρι μου, γεμάτη, ελεύθερη ζωή. Παθογένειες υπάρχουν σε όλους τους εργασιακούς κλάδους, το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά. Το σημαντικό είναι να υπάρχει κοινή γραμμή και πρόθεση να απαλλαγούμε απ’ αυτές μία για πάντα».

Μαθήτρια ήσασταν στην ομάδα βόλεϊ. Τώρα ασχολείστε με τον αθλητισμό; Και ο Χορός, τι θέση έχει στη ζωή σας;

«Όχι , δεν ασχολούμαι με τον αθλητισμό, με την έννοια που το έκανα παλιότερα, αλλά με το Χορό δεν έπαψα ποτέ να είμαι σε επαφή. Είναι μεγάλη αγάπη ο Χορός».

Έχετε ασχοληθεί και με τη Σκηνοθεσία. Θα το επιχειρούσατε ξανά;

«Σίγουρα, ήταν πολύ ιδιαίτερη εμπειρία. Ίσως είναι και πολύ κοντά η επόμενη φορά. Μου έχει ξαναγεννηθεί η ανάγκη να φτιάξω κάτι από το μηδέν».

Ως νέα καλλιτέχνις σε τι θα ζητούσατε από την Πολιτεία να βοηθήσει τον κλάδο σας;

«Είναι μία μεγάλη κουβέντα αυτή, με πολλές προεκτάσεις. Για αρχή θα τόνιζα την ανάγκη μίας συλλογικής σύμβασης εργασίας, που θα μας προσφέρει ένα σταθερό, αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο».

Βιοπορίζεται από το επάγγελμά του ένας ηθοποιός ή πρέπει να έχει και δεύτερη δουλειά;

«Είναι πολλοί λίγοι οι ηθοποιοί που βιοπορίζονται αποκλειστικά από το επάγγελμά τους».

Για εσάς τι σημαίνει Υποκριτική;

«Σημαίνει μαθαίνω. Μέσω της Υποκριτικής μού δίνεται η δυνατότητα να ερευνώ τον Άνθρωπο, τη Φύση, τον εαυτό μου, τα όριά μου. Είναι η ευκαιρία μου να γίνω καλύτερος άνθρωπος».

Μιλήστε μας και για το κλίμα που επικρατούσε στις «Άγριες Μέλισσες» όπου υποδυθήκατε μία από τις κρατούμενες που κατέδωσαν τον Βόσκαρη.

«Πέρασα πολύ ωραία, με αντιμετώπισαν με σεβασμό και κατανόηση, μιας και ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά. Δεν είναι στοιχεία αυτονόητα αυτά στο χώρο μας. Για το ρόλο έπρεπε να κάνω ένα μεγάλο βήμα, να ξεντραπώ. Έμοιαζε να είναι μακριά από μένα, αλλά δεν ήταν. Τα βρήκαμε οι δύο μας…».

Η Ξένια τι εκτιμά, τι απεχθάνεται, τι φοβάται;

«Θα έλεγα ότι εκτιμώ την ενσυναίσθηση, απεχθάνομαι τις εξουσιαστικές συμπεριφορές και φοβάμαι ότι κερδίζουν έδαφος οι δεύτερες έναντι της πρώτης».

Αγαπημένη σας ατάκα; Αγαπημένο φαγητό; Αγαπημένο χόμπι;

«”Άσε με να το σκεφτώ”! Τα γεμιστά! Το σινεμά!».

Θα σας δούμε και κάπου αλλού;

«Σύντομα!».

Βιογραφικό

Η Ξένια Αλεξίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ και της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Μοντέρνοι Καιροί. Στο χώρο του Θεάτρου εργάζεται από το 2011. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Grass, μαζί με τη φίλη και συνεργάτιδά της Λία Καράμπελα, που δημιούργησαν την πρώτη τους δουλειά μετά τη σχολή, την performance Theresienstadt. Έχει συμμετάσχει σε μικρού μήκους ταινίες, αλλά θα ήθελε πολύ να κάνει και ταινία μεγάλου μήκους. Έχει παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια και πιστεύει ότι η Τέχνη μπορεί να πυροδοτήσει διαδικασίες, να επηρεάσει, να διαμορφώσει καταστάσεις, ανθρώπους, συνειδήσεις, και οι ηθοποιοί οφείλουν να παίρνουν θέση. Έχουν μεγάλη ευθύνη όταν χρησιμοποιούν αυτό το βήμα. Γενικά την ενδιαφέρει οτιδήποτε την προκαλεί, την κινητοποιεί.