Χρήστος Ζαμπούνης: Το savoir vivre των ευχών

Παλαιότερα αποστέλλαμε τηλεγραφήματα. Επ’ ευκαιρία, θέλω να διαμαρτυρηθώ προς την διοίκησιν του Ο.Τ.Ε. διά την κατάργησιν του πιο chic τρόπου επικοινωνίας, μαζί, βεβαίως, με την αποστολή χειρογράφου επιστολής.

Χμ, για όσους σπεύσουν να μιλήσουν για αναχρονισμό θα αντιτείνω ότι είναι θέμα επιλογής και στυλ. Ο πιο άμεσος τρόπος που έχει εναπομείνει για να επικοινωνήσουμε τον 21ο αιώνα, ας μην απατώμεθα, είναι το τηλεφώνημα.

Με την εφεύρεση του Άλφρεντ Ντάγκλας Μπελ έχουμε την δυνατότητα να ευχηθούμε διά ζώσης και να λειτουργήσουμε μία από τις πέντε ανθρώπινες αισθήσεις. Να μεταφέρουμε δηλαδή και να μας ακούσει ο συνομιλητής μας, την αγάπη και τον ενθουσιασμό μας για την ονομαστική του εορτή ή τα γενέθλιά του.

Στην επομένη κατηγορία έρχονται τα γραπτά μηνύματα μέσω κινητού τηλεφώνου ή υπολογιστού. Εάν δεν είναι τυπικά και επαναλαμβανόμενα, έχουν και αυτά την αξία τους.

Τις προάλλες, με ερώτησε ένας φίλος μου πώς να ευχηθεί στους 48 Νίκους που είχε στις επαφές του, χώρια τις Νικόλ και Νικολέττες που δεν τις είχε αναζητήσει ακόμη. Του απήντησα να υποβάλει τον εαυτό του σε μία δοκιμασία. Να κλείσει το κινητό του και να ανακαλέσει από την μνήμη του όσους Νικόλαους και Νικολέττες τού έρχονται στο νου. Στην συνέχεια, σε αυτούς και μόνον αυτούς να γράψει ένα προσωποποιημένο μήνυμα που να λέει: «Φέτος απεφάσισα να ευχηθώ χωρίς να συμβουλευθώ το κινητό μου. Είσαι ένας από τους πρώτους που θυμήθηκα. Χρόνια πολλά!».

Εις τον αντίποδα, παράδειγμα αποφυγής αποτελεί η τυποποιημένη ομαδική αποστολή ευχών, που έχουν όμως ένα καλό. Μας απαλλάσσουν από την υποχρέωση της απαντήσεως, κάτι που δεν ισχύει με τις υπόλοιπες ευχές, εις τις οποίες είμεθα υποχρεωμένοι να ευχαριστούμε έναν έναν προσωπικώς.