Εκλογές ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ: Η «αλλαγή» πέθανε τη δεκαετία του ΄80…
Ο Αντώνης Κατσαρός γράφει στο «Vradini.gr» για τον εγκλωβισμό των φίλων του ΠΑΣΟΚ, όπως και μεγάλου μέρους της πολιτικής στα δεδομένα του παρελθόντος
Όταν το 1981 το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία της χώρας, οι πολίτες θεωρούσαν πως αυτή επρόκειτο να αποδειχθεί στιγμή απολύτως καθοριστική, προκειμένου η Ελλάδα να αλλάξει ρότα.
Να αφήσει πίσω προβλήματα του παρελθόντος (τα κοντινά της δικτατορίας, αλλά και τα παλαιότερα που προκάλεσε ο πόλεμος) ώστε να φύγει μπροστά!
Να ξεχάσει τις μαύρες ημέρες των δεκαετιών του ΄60 και του ΄70 και να προχωρήσει. Αλλάζοντας.
Το έξυπνο κλισέ: «Αλλαγή», ήταν που οδήγησε άλλωστε τη σαρωτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος να επιλέξει στην κάλπη τον «πράσινο ήλιο».
Ο λαός ήθελε να αλλάξει τα πάντα και ως αντίδραση η συγκεκριμένη κρίνεται απολύτως κατανοητή.
Αυτή ήταν ωστόσο η μισή αλήθεια.
Διότι η μία πλευρά του νομίσματος έδειχνε «Αλλαγή», η άλλη πάντως αποκάλυπτε πως, ενώ γνωρίζαμε τι μας πρότειναν να αλλάξουμε (στο περίπου, πάντως ξέραμε) δεν μας έλεγαν ούτε πώς, ούτε προς τα πού (θα πάμε..).
«Τρίτος δρόμος προς το σοσιαλισμό!». Αυτό, εσείς όλα καλά;
Ο συντάκτης αυτού του κειμένου δεν είναι προδομένος, δεν ψήφισε ποτέ ΠΑΣΟΚ.
Ούτε ανήκει στη θεωρητική φράξια η οποία αυτό-προσδιορίζεται αυτό-σαρκαστικά : «Εντάξει, κατά βάθος όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε».
Νιώθει ωστόσο πως αυτή η χώρα έχασε ευκαιρίες για να ενταχθεί στο κυρίως σώμα της Ευρώπης, επειδή απλά ζούσε με κλισέ και πολιτικά ντέρμπι : «όταν θα έρθουμε εμείς..».
Ο σοσιαλισμός μικρή σχέση έχει στα αλήθεια με τα όσα… καταπληκτικά συνέβησαν στις διακυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και για το οποία ευθύνεται η αλλαγή νοοτροπίας ενός ολόκληρου λαού.
Το ζήτημα ωστόσο μετά από τριάντα και πλέον χρόνια έχει να κάνει με τις δυνατότητες των πολιτών.
Να μη χρειάζονται σήμερα πολιτικά τσιτάτα και να μην ψαρώνουν με έωλες υποσχέσεις.
Οι πολίτες προόδευσαν, προχώρησαν (εκτός Ελλάδας κυρίως), η κοινωνία όμως όχι.
Ας επιστρέψουμε στο μέλλον!
Οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ πλησιάζουν και μέρος των εσωκομματικών διαφωνιών στηρίζεται στη ζημία που έχει προκαλέσει η αλλαγή του ονόματος.
Το «ΠΑΣΟΚ» κρατάει ζωντανό το συναίσθημα «λένε».
Το ΚΙΝΑΛ επιβεβαιώνει τη συμπαράταξη δυνάμεων στον κεντρο-αριστερό χώρο. Έτσι είναι εάν έτσι νομίζετε…
Το αληθινό ζήτημα ωστόσο αγαπητοί σύντροφοι (λέμε τώρα..) δεν έχει να κάνει με τα παλαιάς, ή νέας κοπής ονόματα των κομμάτων.
Αφορά μόνο στον πραγματικό δρόμο της προόδου που πρέπει να δείξει ένας αρχηγός. Δεν αρκεί να τον υποσχεθεί.
Σε ποιόν είναι μία σημαντική απορία.
Διότι το προφίλ του κεντροαριστερού ψηφοφόρου έχει διάσπαρτο χαρακτήρα.
Υπάρχουν εκείνοι που στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και όταν στα χρόνια της κρίσης οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι θα μείνει εκτός Βουλής.
Υπάρχουν και οι άλλοι, που έφυγαν για ΣΥΡΙΖΑ το 2012.
Ακόμα και εκείνοι που γύρισαν προς ΝΔ, λόγω Κυριάκου.
Εκεί λοιπόν που η εικόνα της παράταξης παλεύει να καταλάβει σε ποιους στηρίζεται, για να παρουσιάσει την ανανεωτική της μορφή, εμφανίζεται ο Γιώργος Παπανδρέου!
Από μόνος του ο ΓΑΠ δεν ευθύνεται για όλα τα κακά του κόμματος, ούτε του σοσιαλισμού.
Ο καλύτερος του χωριού είναι άλλωστε.
Αποτυπώνει ωστόσο την διαβρωμένη νοοτροπία:
του χώρου που επικαλείται πρόοδο, της πολιτικής ατζέντας συνολικά που ισχυρίζεται πως έχει προχωρήσει ακολουθώντας την Ευρώπη και της χώρας που παλεύει να σταθεί στα πόδια της.
Καμία «αλλαγή» λοιπόν, ούτε με κεφαλαίο, ούτε με πεζό «α», ούτε με εισαγωγικά, ούτε χωρίς.
Αυτή πέθανε τη δεκαετία του ΄80…