Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος: Σημάδεψε την Ορθοδοξία με τη σοφία του

Ο Χρήστος Φαϊλάδης θυμάται ιστορικές στιγμές που έζησε με τον Αναστάσιο

Tου Χρήστου Γ. Φαϊλάδη 

Διεθνολόγου Δημόσιας Διπλωματίας 

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος σημάδεψε τη σύγχρονη Ορθοδοξία με τη σοφία του και την πνευματική του οξύνοια, αφιέρωσε τη ζωή του στον Άνθρωπο, και μέσω της ιεραποστολής έφθασε στην υπέρβαση των γήινων ορίων, ένας ιεράρχης που δούλεψε ώστε η αγάπη του «Θείου» να σκορπισθεί στην Αλβανία, βάδισε στα βήματα του Κοσμά του Αιτωλού, και ο αντίκτυπος του έργου του έφθασε να ηχήσει οικουμενικά!

Υπήρξε μία πνευματική Οντότητα με «Ο» κεφαλαίο με τη μεταφυσική έννοια του όρου.

Η φωτεινή του προσωπικότητα αντιστάθηκε και τελικά κέρδισε τον ανυπόφορο πόλεμο της Χοτζικής αθεΐας που τον πολεμούσε στα πρώτα χρόνια της ιεροσύνης του και θεμελίωσε ένα διεθνώς αναγνωρισμένο ειρηνευτικό και ευεργετικό για τον αλβανικό λαό έργο, με σύμμαχο την ιώβεια υπομονή του.

Και φυσικά με τη θεϊκή ρήση του, «με τις πέτρες που μας πολεμάνε εμείς κτίζουμε εκκλησίες και σχολεία»!

Ζήσαμε για δύο χρόνια (1992-04) σε διπλανά διαμερίσματα –για το δικό του 3άρι μαζί με τους βοηθούς 3 ιερομονάχους «εγγυήθηκε» η ελληνική πρεσβεία, λόγω της τότε αλβανικής δυσπιστίας απέναντί του–, και εκεί δεχόταν όλες τις διεθνείς αποστολές για τις οποίες φρόντιζα να τον εξυπηρετώ, ώσπου να τελειώσει το αρχιεπισκοπικό κτίριο και να μείνει ο ίδιος εκεί σε μία μικρή σοφίτα πολύ πιο κεντρικά στα Τίρανα. Εργαζόταν άοκνα, ειρηνικά, καρτερικά και με αυτοθυσία.

Πέτυχε την αποδοχή των εγχώριων μουσουλμάνων, μπεκτασήδων, καθολικών, και άλλων μικρών θρησκευμάτων. Αγωνίσθηκε να αποφύγει την Ουνία στην Αλβανία, και το κατόρθωσε, αλλά τον Φεβρουάριο 1993 αρχίζει το μαρτύριο με το νομοσχέδιο περί θρησκειών που απαιτούσε «αλβανική υπηκοότητα κτηθείσα εκ γενετής»…

Ακολουθεί τον Μάρτιο εκδίωξη του αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου (Μαϊδώνη), δεκάδες νυκτερινά τρεξίματά του μέχρι τα σύνορα με την Ελλάδα, ιδιαίτερα τη «Νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου» για την ελληνική ορθόδοξη μειονότητα τον Απρίλιο του 1994. Δέχθηκε «λάσπη» και πόλεμο «από ανθρώπους και κύκλους που δεν ήθελαν την ανάπτυξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από ανθρώπους που έφτιαξαν πολεμίστρες για υπεράσπιση από ανύπαρκτους εχθρούς, και σήμερα προσπαθούν να φτιάξουν πολεμίστρες στο μυαλό των ανθρώπων, για να σώσουν τάχα την Εκκλησία», όπως δήλωσε τότε ο Αρχιεπίσκοπος, συμπληρώνοντας ότι «η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας είναι όλων των ορθόδοξων της Αλβανίας, Αλβανών, Αρουμούνων, Ελλήνων και Σλάβων».

Ομαδική βάπτιση κοριτσιών στα Τίρανα

Μία βραδιά ιδιαίτερης έντασης και δύσκολων αποφάσεων για τον Αρχιεπίσκοπο και την Ορθοδοξία αντιμετώπισε τη Μ. Παρασκευή 1994. Οι Αλβανοί απειλούσαν ότι θα «κτυπούσαν» το εκκλησίασμα σε περίπτωση εξόδου του Επιταφίου στη λεωφόρο Καβάγια, μην εγκρίνοντας τη ζητούμενη άδεια από την Εκκλησία του Ευαγγελισμού, το παλαιό Χοτζικό γυμναστήριο και του Πύρρου Δήμα.

Βρισκόμουν δίπλα του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, κρατώντας ανοικτή τη Σύνοψη διαβάζοντας τα τηλεγραφήματα που έστελνε η Αθήνα και που μου μετέφερε η γραμματέας της πρεσβείας… Θυμάμαι την αγωνία του μακαριωτάτου… Λίγο πριν από το τέλος των «εγκωμίων» ο Αρχιεπίσκοπος με κοίταξε με νόημα.

Του είπα τη γνώμη μου. Σιώπησε. Ο ακάματος και γενναίος ιεράρχης είχε ήδη πάρει την απόφασή του. «Κηδεύουμε τον Υιό του Θεού», είπε και κατέβαινε ήδη από τον θρόνο ψάλλοντας… Τον ακολούθησα…

Τελικά, η αστυνομία του Μπερίσα δεν τόλμησε να κτυπήσει το πλήθος…

Πρώτη λειτουργία στα ερείπια του Αγίου Βλασσίου στο Δυρράχιο

Ο Μεγάλος Ποιμενάρχης τόνιζε ότι «όταν χάνεται η ελπίδα, η καρδιά γίνεται σκοτεινή και το ανθρώπινο πρόσωπο αγωνίζεται να βρει το φως», και «Η πίστη στον Χριστό μάς δίνει τη δύναμη να ξεπερνάμε κάθε δυσκολία και να βλέπουμε πέρα από την αδικία».

Χρησιμοποιούσε πάντα μικρές σύντομες παραβολές – εικόνες, όπως «Ένα δάσος δεν είναι όμορφο μόνο όταν υπάρχει ένα είδος δένδρου, αλλά όταν υπάρχουν πολλά».

Ο αοίδιμος Αρχιεπίσκοπος ποτέ δεν απαρνήθηκε το αίσθημα του Έλληνα, αλλά η Αλβανία υπήρξε η πνευματική του πατρίδα και το πεδίο της δικής του πνευματικής δημιουργίας με τον λαό που τον ακολούθησε και τον λάτρεψε, και με την ταφή του στο Μητροπολιτικό Ναό της Αναστάσεως  της Αλβανίας δίδει ένα μήνυμα, ότι η Ορθοδοξία δεν έχει σύνορα!

Για μένα ήταν ένας Όσιος σταλμένος από τους Ουρανούς, κατ’ εικόνα και ομοίωση!

Υ.Γ. Ο Χρήστος Φαϊλάδης είναι συγγραφέας του πολυσέλιδου πονήματος «Ανάλεκτα από το Ημερολόγιο ενός Συμβούλου Τύπου – Σελίδες Αλβανίας – Η Δημοσιογραφία ως τεκμήριο Ιστορίας Διπλωματικών Σχέσεων Ελλάδας – Αλβανίας», Εκδόσεις ΛΕΙΜΩΝ. 

*Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Ίσως σας ενδιαφέρουν