Φ. Σοφιανός: «Έκπληξη ήταν το μέγεθος και η σοβαρότητα της παραβατικής συμπεριφοράς των συγκεκριμένων ανθρώπων του Θεάτρου»

Ο Φ. Σοφιανός στη «Βραδυνή της Κυριακής»

Της Εσμεράλδας Αγαπητού

Πόσο σας έλειψε η σκηνή με τους περιορισμούς της πανδημίας;

«Η σκηνή μού έλειψε πραγματικά πολύ. Είναι όπως λείπει η θάλασσα στον καπετάνιο, όπως λείπουν τα παιδιά στους γονείς τους. Για έναν ηθοποιό είναι σα να εκτίει ποινή η απομάκρυνση από το Θέατρο»

Ανεβάσατε σε δική σας παραγωγή το «Ολεάννα» του David Mamet, που τον Φεβρουάριο θα κάνει και περιοδεία. Έχει παιχτεί πολλές φορές. Πώς και γιατί το επιλέξατε;

«Δεν έχει ανέβει πολλές φορές, το έχουμε δει από τον Αντώνη Αντύπα, τον Δημήτρη Τάρλοου και τον Νικορέστη Χανιωτάκη. Το θέμα είναι ότι η εποχή που ανέβηκε, δεν ήταν η κατάλληλη για το συγκεκριμένο έργο. Το έργο είναι επίκαιρο όσο ποτέ, μιας και θα μπορούσε να αποτελέσει αφετηρία και προορισμό για το κίνημα metoo... Γιατί το λέω αυτό; Ο David Mamet το έγραψε το 1992, βάζοντας έτσι ένα εμπεριστατωμένο πλαίσιο για την όποια συζήτηση και προβληματισμό θα μπορούσε να αναπτυχθεί κάτω από τη σκιά της σεξουαλικής παρενόχλησης ή της ανάγκης προσδιορισμού της έννοιας πολιτικής ορθότητας. Χρειάστηκαν 20 χρόνια από τότε που γράφτηκε, για να τεθούν στην ελληνική κοινωνία τα ζητήματα που θέτει το metoo... Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω καλύτερη συνεισφορά για αυτό το τόσο φλέγον ζήτημα που απασχολεί την κοινή γνώμη εδώ και έναν χρόνο…».

Εσείς πώς «είδατε» το σκάνδαλο στους κόλπους του Θεάτρου; Εκπλαγήκατε ή το θεωρήσατε αναμενόμενο;

«Καμία έκπληξη. Αναμενόμενο. Έκπληξη ήταν το μέγεθος και η σοβαρότητα της παραβατικής συμπεριφοράς των συγκεκριμένων ανθρώπων του Θεάτρου. Όταν οι πράξεις παραβιάζουν κανόνες του Ποινικού Δικαίου, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και οι χειρισμοί πολύ λεπτοί»...

Όταν ρώτησαν τον Ντέιβιντ Μάμετ «τι θέλατε να πείτε γράφοντας το «Ολεάννα;», απάντησε: «Τίποτα δεν ήθελα να πω. Το έργο ήθελα να γράψω. Δεν θέλω να στείλω κάποιο μήνυμα, μία ιστορία ήθελα να πω». Εσείς, με την σκηνοθεσία σας, τι θέλετε να πείτε στο θεατή; Πού εστιάζετε;

«Η σκηνοθεσία προσπαθεί να καταδείξει πόσο λεπτές και δυσδιάκριτες είναι οι γραμμές που χωρίζουν την ανθρώπινη από την παραβατική συμπεριφορά. Πρόκειται για μία εύθραυστη ισορροπία, που αν κλονιστεί, τα αποτελέσματα είναι ολέθρια. Και όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας, “όποιο συμπέρασμα και να βγάλει ο θεατής βγαίνοντας από την παράσταση, θα είναι λάθος…”».

Είναι εύκολο να πρωταγωνιστείτε και να σκηνοθετείτε; 

«Όταν πρόκειται για δύο ανθρώπους επί σκηνής, η σκηνοθεσία μπορεί να είναι και απαραίτητη από τον έναν. Είναι πιο οργανική, πιο αποτελεσματική. Το να σκηνοθετείς και να παίζεις με έναν πολυπληθή θίασο, αυτό είναι μάλλον ακατόρθωτο».

Πόσο δύσκολο είναι όταν πρωταγωνιστούν μόνον δύο πρόσωπα;

«Δεν τίθεται θέμα δυσκολίας. Αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού, να “σχετίζεται” με τους υπόλοιπους ρόλους... Δηλαδή να δημιουργεί σχέσεις επί σκηνής. Τώρα, αν υπάρχει μόνο ένας ρόλος απέναντί σου, αυτό σημαίνει ότι η σχέση γίνεται πιο επίπονη, γιατί είναι διαρκής και δεν παρεμβάλλονται άλλες σχέσεις». 

Μιλήστε μας και για τη δεύτερη παράσταση που πρωταγωνιστείτε, το «Υποχώρηση από τη Μόσχα», του βραβευμένου Άγγλου Ουίλιαμ Νίκολσον…

«Το έργο “Υποχώρηση από τη Μόσχα” μιλάει για τη δυσκολία των ανθρωπίνων σχέσεων, την κρίση και την κούραση στο γάμο. Ο Νίκολσον είναι ένας εξαιρετικός συγγραφέας. Κάνει μία τομή σε έναν γάμο, αλλά δείχνει περισσότερο τις καταστάσεις μετά το διαζύγιο. Το διαζύγιο μπορεί να είναι πιο στρεσογόνο και από έναν θάνατο. Τα επακόλουθά του είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμα. Στο έργο αυτό, υποδύομαι έναν άντρα που φεύγει από έναν γάμο 30 χρόνια μετά, γιατί ερωτεύθηκε με μεγάλη ορμή μία άλλη γυναίκα. Το έργο φωτίζει την απέραντη μοναξιά τη γυναίκας που μένει πίσω». 

Καθηγητής στην «Ολεάννα», δάσκαλος στο «Υποχώρηση από τη Μόσχα», και αγαπητός καθηγητής σε Σχολές Δραματικής Τέχνης. Στους μαθητές σας τι επισημαίνετε περισσότερο, τι συμβουλές δίνετε;

«Να αγαπάνε αυτό που κάνουν, να ξέρουν γιατί το κάνουν, και να μελετάνε». 

Ξεκινήσατε τη δεκαετία του ’70 ως επαγγελματίας μουσικός, παίζοντας ηλεκτροακουστική κιθάρα και μπάσο, έχετε κάνει και δίσκο... Είναι καταφύγιο για εσάς η Μουσική, η κιθάρα σας, στις δυσκολίες;

«Η σχέση μου με τη Μουσική ξεκίνησε στα μαθητικά μου χρόνια και με ακολουθεί σε όλη την πορεία της ζωής μου. Η Μουσική ήταν, είναι και θα είναι το καταφύγιό μου στις δαιδαλώδεις ημέρες, στις δύσκολες καταστάσεις και στους χαλεπούς καιρούς μας». 

Βιογραφικό

Ο γοητευτικός και ταλαντούχος Φίλιππος Σοφιανός γεννήθηκε το 1957 στην Καλαμάτα, ενώ σε μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Το 1977 αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την Υποκριτική ξεκινώντας της σπουδές του στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από όπου και αποφοίτησε το 1980. Έχει παίξει σε πολλά θεατρικά, συμμετάσχει σε πολλά σίριαλ, και έχει πάρει μέρος σε κινηματογραφικές ταινίες. Έχει ασχοληθεί και επαγγελματικά με τη Μουσική, παίζει κιθάρα, έχει βγάλει δίσκο, και τα πολλά που έχει καταφέρει στη δουλειά του τα πέτυχε μόνος του μην ανήκοντας σε κανέναν κύκλο. Έχει κάνει τρεις γάμους, έχει τρία παιδιά και είναι χωρισμένος. Είναι αληθινός, μιλάει σταράτα και είναι δύσκολο να μην τον ερωτευθείς… Σαφώς και καταδικάζει τους υπαίτιους για τα θλιβερά που συνέβησαν στο χώρο του Θεάτρου.