Η διχόνοια μας καταστρέφει

«Δεν θα λέμε από σήμερα πως οι Έλληνες πολέμησαν σαν ήρωες αλλά πως οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», έλεγε ο Τσόρτσιλ τον Ιανουάριο του 1941, μετά τη συντριβή των ιταλικών φασιστικών στρατευμάτων στην ‘Ηπειρο. Και όμως, δεν πέρασαν τέσσερα χρόνια και ο θαυμασμός και η υπόσχεση των συμμάχων, ιδιαίτερα της Βρετανίας, για την ενσωμάτωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα, ξεχάστηκαν οριστικά. Μετά τη νίκη των Δυνάμεων της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας επί του ναζισμού και του φασισμού, χρειάστηκε αιματηρός πολύχρονος αγώνας των Ελληνοκυπρίων για να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους, όχι όμως την Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα.

Γιορτάσαμε και φέτος την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, τον επικό αγώνα, τη συντριπτική νίκη της μικρής Ελλάδας απέναντι στα εκατομμύρια των φασιστικών δυνάμεων του Μουσολίνι, κάτω από πρωτόγνωρες, λόγω του κορωνοϊού, συνθήκες. Και θα θυμίζουμε συνέχεια στην έκθαμβη ανθρωπότητα πως τα νιάτα της Ελλάδας στη χιονοσκεπασμένη Ήπειρο, μέσα σε κακουχίες, βαρυχειμωνιά, και με ελάχιστο οπλισμό, έδωσαν την πρώτη νίκη των Δυνάμεων της Ελευθερίας απέναντι στις ανίκητες, μέχρι τότε, δυνάμεις των ναζιστο-φασιστών.

Μπορεί να ήρθαν οι Γερμανοί, μπορεί η Κατοχή να ήταν μαύρη, βαριά, να πέθαναν από την πείνα και τον αγώνα χιλιάδες Έλληνες, αλλά ήρθε ανάσταση, η απελευθέρωση.

Η κατάρα, όμως, του Γένους, αυτή που δεν μας επέτρεψε τόσα χρόνια να πετύχουμε πολλά περισσότερα, η διχόνοια, ο Εμφύλιος, κατέστρεψε την πατρίδα μας περισσότερο από τους φασίστες.

Όταν ολόκληρος ο κόσμος άρχιζε «να πατάει στα πόδια του», να ανοικοδομείται, να δημιουργεί, εμείς σκοτώναμε ο ένας τον άλλον. Δεν χαρήκαμε τη μεγάλη νίκη της Ελλάδας, δεν χτίσαμε αμέσως τα σπίτια μας, την Οικονομία μας, τη Βιομηχανία μας. Και εύκολα λέγαμε και λέμε, φταίνε «οι μεγάλοι του κόσμου», φταίνε οι άλλοι. Ε, όχι, δεν φταίνε οι άλλοι. Φταίμε μόνο εμείς. Επιτέλους, ας το καταλάβουμε. Είμαστε όλοι Έλληνες, αδέρφια. Δεν χωράει ο διχασμός, ενωμένοι, μόνο, θα μεγαλουργήσουμε!

Από την έντυπη έκδοση της «Βραδυνής της Κυριακής»