Η ιδεολογική ένδεια της Αριστεράς

Μεγάλος θόρυβος έχει ξεσπάσει τις τελευταίες εβδομάδες, με αφορμή την κατάθεση του νέου νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας, με το οποίο έρχονται τα πάνω κάτω στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Ανώτατη Εκπαίδευση.

Σε μεγάλο βαθμό είναι κατανοητό. Επί δεκαετίες, η επιβολή της Αριστεράς σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, είχε φέρει τα πανεπιστήμια της χώρας υπό τον πλήρη έλεγχό της. Με αποτέλεσμα, αυτονόητα για άλλες χώρες δεδομένα στον τρόπο λειτουργίας της Εκπαίδευσης, να μην είναι αυτονόητα στην Ελλάδα. Όπως για παράδειγμα, το ότι οι σπουδές πρέπει να έχουν μία αρχή, μέση και τέλος. Και ότι ένας φοιτητής δεν μπορεί αιωνίως να είναι φοιτητής. Αν δεν μπορεί ή δεν θέλει να συνεχίσει τις σπουδές του, κάποια στιγμή πρέπει να σταματά. Πρέπει να χάνει τη φοιτητική του ιδιότητα, όπως συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου.

Δεν είναι δυνατόν κάποιος να μπαίνει στο πανεπιστήμιο στα 18 ή στα 19 του χρόνια και να παραμένει σε αυτό μέχρι να γεράσει. Σκεφθείτε το ελληνικό παράδοξο. Ένας φοιτητής μπορεί να είναι σε οποιαδήποτε ηλικία στο πανεπιστήμιο. Ο καθηγητής στα 67 του χρόνια συνταξιοδοτείται υποχρεωτικά. Ο φοιτητής, ποτέ. Δεν είναι γελοίο;

Και όμως, αυτό το αυτονόητο, δεν είναι αυτονόητο στην Ελλάδα. Χιλιάδες φοιτητές, μαθητές και εκπαιδευτικοί διαδηλώνουν, εν μέσω πανδημίας, στο κέντρο των μεγάλων πόλεων, της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, που πλήττονται από τον κορωνοϊό βίαια, εναντίον της αυτονόητης αυτής διατάξεις που περιέχεται στο νέο νομοσχέδιο. Από μόνο του θλιβερό και για την κοινωνία μας, και για το εκπαιδευτικό σύστημά μας.

Και όμως. Κάτι δείχνει να αλλάζει στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Όλες οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας καταδεικνύουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων έχει κατανοήσει το αδιέξοδο αυτών των συμπεριφορών, που κράτησαν στο παρελθόν, και την κοινωνία μας, και το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Σε ένα κακό παρελθόν, που κάποτε έπρεπε να ξεπεραστεί. Και αυτή η ώρα ήλθε, επιτέλους.

Η αντίδραση εκ μέρους της Αριστεράς είναι έντονες. Επίσης κατανοητό, διότι η Αριστερά αδυνατεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και μένει εγκλωβισμένη στο παρελθόν. Διαμαρτύρεται για τη δημιουργία του νέου αστυνομικού Σώματος, που σκοπό έχει την προστασία καθηγητών και φοιτητών από παράνομες, βίαιες, εγκληματικές συμπεριφορές τραμπούκων, εξτρεμιστών, χούλιγκανς μέσα στα πανεπιστήμια, που είναι χώροι ακαδημαϊκής μόρφωσης και έρευνας. Και όχι χώροι για τη δήθεν επαναστατική γυμναστική ακραίων ομάδων, που συχνά σε τίποτα δεν διαφέρουν από οργανωμένες συμμορίες.

Ουδείς είναι ευτυχής για την ύπαρξη Αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους. Δε γίνεται, όμως, διαφορετικά από τη στιγμή που οι οργανωμένες αυτές συμμορίες έχουν μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε άντρο τρομοκρατίας και εγκληματικότητας, όπως πιστεύει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Και δικαίως. Μάλιστα, όλοι εμείς που δεχόμαστε τη δημιουργία του νέου αστυνομικού Σώματος ελπίζουμε ότι στο μέλλον δεν θα χρειάζεται πια. Καθώς τα πανεπιστήμιά μας θα γίνουν και πάλι χώροι ακαδημαϊκής μόρφωσης και έρευνας. Μέχρι τότε, όμως, πρέπει να προστατεύσουμε την ακαδημαϊκή ελευθερία για τους φοιτητές και για τους καθηγητές, απομονώνοντας τους τραμπούκους.

Δυστυχώς, όπως είχα την ευκαιρία να αναφέρω και στη Βουλή, η Αριστερά δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι έχει μείνει στο παρελθόν. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να ανακάμψει δημοσκοπικά και να αποτελέσει μία ισχυρή αντιπολίτευση για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας. Η Αριστερά, δυστυχώς για αυτήν, έχει ξεπεραστεί από τους καιρούς που έχουν αλλάξει. Και όσο δεν το αντιλαμβάνεται, τόσο θα βυθίζεται στην ανυπαρξία, πολιτική και ιδεολογική.