Η καταδίκη της σιωπής

Επιτρέψτε
μου μία εξαίρεση. Η στήλη θέλει να αφήσει για λίγο στην άκρη τα ζωντανά και
κρίσιμα θέματα της επικαιρότητας, για τις τουρκικές νάρκες στη συνοριακή γραμμή
του Έβρου, για τα κρούσματα του κορωνοϊού και την υπόθεση Novartis, και να προσεγγίσει την ανθρώπινη
πλευρά σε άλλη διάσταση.

Προσέξτε, το θέμα μοιάζει αθλητικό, όμως δεν είναι μόνο τέτοιο. Η ιστορία με τον ποδοσφαιριστή που ανέβηκε την Τετάρτη στην εξέδρα, για να δείρει οπαδό, ανοίγει μεγάλη συζήτηση για την ψυχική ισορροπία των προβεβλημένων και ακριβοπληρωμένων πρωταγωνιστών, σε κάθε επαγγελματικό τομέα.

Το περιστατικό στο γήπεδο της Τότεναμ, με τη συμπεριφορά του παίκτη Έρικ Ντάιερ, που ήθελε να υπερασπιστεί τον μικρό του αδελφό ζητώντας το λόγο από τον οπαδό που διαπληκτίστηκε μαζί του, σύμφωνα με τους επαγγελματικούς κανόνες χαρακτηρίζεται αντισυμβατικό, αντιεπαγγελματικό, άνευ προηγουμένου.

Ως ανθρώπινη
αντίδραση, ωστόσο, αυτή του Άγγλου αθλητή είναι η απολύτως λογική, όταν είδε
κάποιον να επιτίθεται στον αδελφό του. Γι’ αυτό ο, κατά τα άλλα, αυστηρός και
ιδιαίτερος σε χαρακτήρα προπονητής Ζοσέ Μουρίνιο τον κάλυψε αναφέροντας ότι ο
ποδοσφαιριστής του λειτούργησε αντιεπαγγελματικά, όμως είχε δίκιο,
συμπληρώνοντας ότι μπορεί και εκείνος να έκανε το ίδιο…

Στο μακρινό 1995, ο Γάλλος σούπερ σταρ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Ερίκ Καντονά διέπραξε το πιο… στυγερό έγκλημα σε γήπεδο! Περνώντας μπροστά από την εξέδρα με τους φίλους της αντίπαλης ομάδας (Κρίσταλ Πάλας), αφού άκουσε ύβρεις επειδή είχε αποβληθεί, όρμησε σε οπαδό με κίνηση καράτε! «Έχει να κάνει με τις λέξεις που ακούς, αλλά και την ψυχολογία, την ένταση της στιγμής», δήλωσε, συμπληρώνοντας μετά από χρόνια: «Δεν σκεφτόμουν ότι ήμουν κάποιος, αντιπροσώπευα κάτι και έπρεπε να συγκρατηθώ. Ήμουν απλά ένας ποδοσφαιριστής, αλλά πάνω απ' όλα άνθρωπος. Ήθελα να κάνω αυτό που ήθελα». Αφοπλιστικός και, ταυτόχρονα, άκρως αποκαλυπτικός. Είναι μία από τις κλασικές περιπτώσεις όπου το δίκιο είναι με το μέρος του… εκτελεστή, έως τη στιγμή που αυτός το χάνει με την πράξη του.

Αρκετές φορές εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου, ακόμη και πρωθυπουργοί, έχουν νιώσει την ανάγκη να αντιδράσουν βίαια. Είναι η στιγμή που βράζει το αίμα όταν θίγεσαι, και στην Ελλάδα, όπου τα πάντα και οι πάντες αμφισβητούνται, τέτοια περιστατικά είναι αμέτρητα. Όμως, ποτέ δεν έχουν καταγραφεί σε κανένα μέσο ενημέρωσης. Διότι οι πολιτικοί προστατεύονται καλύτερα από όλους. Σε αντίθεση με τους αθλητές, τους καλλιτέχνες και όποιον ακόμη παρασυρθεί. Ασφαλώς είναι θέμα πολιτισμού, είναι, ωστόσο, και ζήτημα dna της κάθε φυλής. Στην Ελλάδα, όπου τα πάντα μασκαρεύονται, κανείς δεν έχει «δικαίωμα» να ξεφύγει, ακόμη και όταν προσβάλλεται. Καταδικάζεται, λοιπόν, στην τιμωρία της σιωπής, για να μην καταδικαστεί επειδή αντέδρασε…