Η κίτρινη μπάλα έκλαψε…
Ο Αντώνης Κατσαρός γράφει για την ιστορία της ελληνικής υδατοσφαίρισης που επιτέλους άλλαξε
Δάκρυα! Προφανώς κανείς δεν ενδιαφέρεται για το κλάμα αυτού που γράφει το συγκεκριμένο κείμενο, τη στιγμή που η Εθνική μας ομάδα πόλο προκρινόταν στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων.
Εάν πάντως διαβάσετε λίγες γραμμές ακόμη, θα διεκδικήσετε την πιθανότητα να καταλάβετε τι ακριβώς σημαίνει για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής αθλητικής κοινωνίας αυτό το μετάλλιο.
Μυθιστόρημα…
Για μία αθλητική κοινωνία στερημένη, που ένοιωθε χρόνια ατελείωτα τη μόνιμη… υποχρέωση της επιτυχίας, όπως και τη στανταρισμένη εσωστρέφεια μετά από κάθε απώλεια. Τίτλου, θέσης, αγώνα.
Την εσωστρέφεια εκείνη που δεν της επέτρεψε ποτέ να γίνει μία αληθινά δεμένη οικογένεια. Συνθήκη για την οποία φέρουν ευθύνες συγκεκριμένοι άνθρωποι.
Ακόμη και αυτοί ωστόσο, που δεν άφηναν το άθλημα να ξεμπουκώσει από τη λογική που έτρωγε τις σάρκες του, τώρα, σε αυτή την πρόκριση, τη μοναδική – ιστορική επιτυχία, έχουν επίσης μερίδιο. Αναπόφευκτα.
Για τη δουλειά που έκαναν, όπως είχαν επιλέξει να την κάνουν, αλλά την έκαναν τέλος πάντων.
Όμως ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή έχουν εκείνοι οι οποίοι δεν πίστεψαν ποτέ ότι υπάρχει λόγος να τα παρατήσουν και έκαναν το άθλημα τρόπο ζωής, ανεξαρτήτως απολαβών. (Άγνωστη λέξη…).
Γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και ζουν για πάντα στην πισίνα. Χωρίς ποτέ να επιδιώκουν να απολαύσουν χειροκρότημα.
Αθλητές- κολοσσοί που πάλευαν χρόνια.
Ο Γιώργος Μαυρωτάς, οι άλλοι Βουλιαγμενιώτες, ο Γιώργος και ο Χρήστος, οι Αφρουδάκηδες ντε, ο Κυριάκος Γιαννόπουλος, ο Δημήτρης Σελετόπουλος, ο Αντώνης Αρώνης, ο Σταθάκης, ο Καπράλος, ο Κουγεβετόπουλος, ο Χατζηθεοδώρου, ο Πάτερος, ο Ψύχος, ο συγχωρεμένος Νώντας ο Σαμαρτζίδης, ο Αντώνης Βλοντάκης, ο Λοράντος, ο Μάζης, ο Ρέππας, ο Βολτυράκης, ο Θωμάκος, ο Λούδης, ο «πιλότος» και ο «γάτος», οι Παπαναστασίου ντε, ο Σιταρένιος, ο Πάτρας, ο Δάνδολος, όλοι… (και αυτοί που ο ενθουσιασμός δεν με αφήνει να προλάβω να αναφέρω).
Ιερά ονόματα που δεν κρέμασαν ποτέ το Ολυμπιακό μετάλλιο στο στήθος. Όπως και τα αφεντικά του πάγκου, ο Γιάννης Γιαννουρής, ο Σάντρο Καμπάνια, ο Ιωσηφίδης, ο Μίχαλος, ο Ρεπέτο, ο Χοσέ Κατά, ο Τρούμπιτς.
Για τις παρέες τις δημοσιογραφικές στα αμέτρητα ταξίδια, με τη συζήτηση που πάντοτε κατέληγε στις ίδιες απορίες : 1. «Θα καταφέρουμε ποτέ να πάρουμε μετάλλιο; Έστω να το διεκδικήσουμε με αξιώσεις;». 2. «Θα ζήσουμε ποτέ κάτι τέτοιο;». 3. «Τι κάνουν οι Ούγγροι, οι Σέρβοι που εμείς δεν μπορούμε;».
Τα – τότε- συμπεράσματα αφοπλιστικά και όπως τώρα αποδείχθηκαν εύκολες δικαιολογίες : «Έχουν το γονίδιο του πόλο», «Έχουν πετρέλαιο για να λειτουργούν οι πισίνες τους», «γεννιούνται και μαθαίνουν από μικροί να αγαπούν την υδατοσφαίριση», «έχουν λεφτά».
Ιστορία στις εποχές της στέρησης έγραψαν και οι παρέες μας της δημοσιογραφίας αλλά και του ψώνιου για το πόλο που :
«αξίζει ρε γαμώτο, αλλά δεν φτάνει ποτέ εκεί που του αξίζει», με…
διαγγελματίες των προσδοκώμενων επιτυχιών, όπως ο Σκουντής, ο
Περπερίδης, ο Χύτας, ο Γκoμώλης, ο Δάνδολος, ο Σεφτελής, ο
Αναγνωστόπουλος, ο Χαραλαμπόπουλος, ο Κορακής και φυσικά ο
υπογράφων, τα ανακυκλώσαμε όλα.
Τα αναλύσαμε ξεφτιλίζοντας την ίδια την έννοια της ανάλυσης. Μέχρι που πιστέψαμε ότι δεν γίνεται. Κι όμως, στον αθλητισμό δεν υπάρχει τίποτα ακατόρθωτο. Αρκεί να πιστεύεις. Πολύ περισσότερο όταν είσαι Έλληνας. Διότι αυτοί οι τύποι όταν το αποφασίσουν το καταφέρνουν κιόλας. Όπως ο προπονητής Θοδωρής Βλάχος που έδεσε και δέθηκε με την ομάδα από τη θητεία του στον Ολυμπιακό, ο οποίος του έδειξε εμπιστοσύνη και του άνοιξε το δρόμο για την ομάδα που αντιπροσωπεύει τη χώρα μας.
Τώρα, ακόμη και αυτή η ταλαιπωρημένη μπάλα της ελληνικής πισίνας μπορεί να αρχίζει να πετάει σταγονίδια, όχι χλωρίου αλλά από τα δικά της δάκρυα…