Η Μεγάλη Αλλαγή στην Oικονομία

Τα τελευταία δέκα χρόνια, που η ελληνική κοινωνία βιώνει την οικονομική, και όχι μόνο, κατάρρευση, επικρατεί ένας δημοφιλής μύθος μεταξύ πολλών συμπολιτών μας. Ότι, δήθεν, το δημοκρατικό μας πολίτευμα έχει επί της ουσίας καταλυθεί – ή, έστω, δυσλειτουργεί σοβαρά. Δεν είναι αληθές. Η Δημοκρατία κι ο κοινοβουλευτισμός μετά τη Μεταπολίτευση του 1974, λειτουργούν πολύ καλύτερα από ό,τι ποτέ άλλοτε στην Ιστορία της Ελλάδας.

Αυτά τα 45 τελευταία χρόνια δεν υπάρχει κίνδυνος εξωθεσμικών παρεμβάσεων, συνταγματικών εκτροπών ή, ακόμα, και στρατιωτικών κινημάτων, όπως συνέβαινε κατά κόρον στα προ του 1967 χρόνια. Αντίθετα, τώρα η λαϊκή ψήφος γίνεται σεβαστή, χωρίς προσπάθειες νόθευσής της, υπάρχει ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, πλήρης ελευθερία στον πολιτικό λόγο και στα ατομικά δικαιώματα.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι το σύστημά μας λειτουργεί άψογα. Επ’ ουδενί. Υπάρχουν πολλές προβληματικές λειτουργίες, όπως η καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης ή η πλήρης κομματικοποίηση, που δεν επιτρέπει την πιο δημοκρατική λειτουργία του Κοινοβουλίου. Για μένα, πάντως, το μεγαλύτερο πρόβλημα του πολιτεύματος σε όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης υπήρξε ο πλήρης κρατισμός στην κοινωνία, και κυρίως στην Οικονομία, ιδίως μετά το 1981. Και αυτή υπήρξε η πληγή που οδήγησε στην πτώχευση του 2010 και συνεχίζει να προκαλεί αιμορραγία στην Οικονομία. 

Το πρόγραμμα «Ελλάδα 2.0», μέσα από το Ταμείο Ανάκαμψης, εμπεριέχει έναν έντονο και ισχυρό συμβολισμό. Ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ. και του Κυρ. Μητσοτάκη θέλει να διαφοροποιηθεί από τις λογικές του κρατισμού και του λαϊκισμού. Ότι θέλει να σπάσει τα δεσμά της γραφειοκρατίας και της απέχθειας του κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης προς την επιχειρηματικότητα. Ότι θέλει να σπάσει τον φαύλο κύκλο του «δανείζεται το κράτος για να τα ρίξει στην κατανάλωση και να ικανοποιήσει την κομματική του πελατεία το εκάστοτε κυβερνών κόμμα».

Αυτή τη λογική δηλαδή, που μας οδήγησε στη χρεοκοπία του 2010 και που, δυστυχώς, συνεχίζει να επικρατεί σε μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα να μην μπορεί η Ελλάδα να ανακάμψει δυναμικά και να γίνει μία σύγχρονη, ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα.

Είναι σαφές ότι ο Κυριάκος και η Ν.Δ. θέλουν να δείξουν ότι δεν επιθυμούν μία χώρα αποκλειστικά και μόνο δημοσίων υπαλλήλων, συνταξιούχων πενηντάρηδων, επιδοματούχων και μερισματούχων. Δεν θέλουν μία χώρα βολεμένων με δημόσιο, δηλαδή δανεικό, χρήμα. Αλλά μία χώρα ανθρώπων που στοχάζονται, που δημιουργούν, που φαντάζονται, που επιχειρούν.

Μία χώρα πλήρως προσαρμοσμένη στη νέα τεχνολογική πραγματικότητα, που αίρει τα γραφειοκρατικά εμπόδια για την προσέλκυση επενδύσεων, για τη ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας από κάθε δημιουργικό άνθρωπο, και ιδίως για τους νέους, που πρέπει να τους δώσουμε τα κίνητρα όχι μόνο να μην φύγουν στο εξωτερικό, αλλά και γι’ αυτούς που έχουν μεταναστεύσει, να επιστρέψουν, επιτέλους, στην πατρίδα μας.

Παρακολουθώντας στην Ολομέλεια της Βουλής τη συζήτηση για την Οικονομία διαπίστωσα ότι η κριτική της αντιπολίτευσης, σχεδόν περιορίστηκε σε κάποιες διατάξεις του υπουργείου Εργασίας, οι οποίες, κατά τη γνώμη της, οδηγούν στη φαλκίδευση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Φυσικά δεν ισχύει. Αντίθετα, τα εργασιακά δικαιώματα ενισχύονται. Αλλά, επιτέλους, και στην Αριστερά πρέπει να αναρωτηθούν τι νόημα έχει να μιλάμε για εργαζομένους όταν δεν υπάρχουν επιχειρηματίες για να τους προσλαμβάνουν. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, κρατικοδίαιτη Οικονομία, που χρεοκόπησε το 2010, δεν μπορεί να υπάρξει ξανά. Και ευτυχώς!