Η στοιχειωμένη γέφυρα του Πικερμίου μέσα από ρεπορτάζ της Βραδυνής το 1931

Στις 19 Αυγούστου του 1931, στη Γέφυρα του Πικερμίου Αττικής είχε συντελεστεί ένα τραγικό δυστύχημα, καθώς ένα λεωφορείο είχε εκτραπεί της πορείας του και είχε καταλήξει στον γκρεμό. 32 άνθρωποι καταπλακώθηκαν και ένας εξ αυτών, ο Αντώνιος Μπάστας, είχε καταλήξει νεκρός.

Λίγο πριν την αναχώρησή του, ο ατυχής Μπάστας, συνομιλώντας με έναν φίλο του βαρκάρη στο λιμάνι της Ραφήνας, τον Δημήτρη Καρδαμάκη, άφησε να υπονοηθεί ότι «κάτι του ‘λεγε ότι δε θα έφτανε γερός στην Αθήνα».

Ο Καρδαμάκης, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι της θάλασσας, ήταν φύσει προληπτικός και δεν αρκέστηκε στην απλή αυτή εκδήλωση των ανησυχιών του Μπάστα. Ήθελε να μάθει από πού πήγαζε αυτή η κατάφωρη ανησυχία του. Έτσι, ο Αντώνιος Μπάστας του εκμυστηρεύθηκε ότι είχε δει ένα κακό όνειρο, που τον είχε προϊδεάσει. Ο βαρκάρης της Ραφήνας άρχισε να εξιστορεί το παράξενο όνειρο, που του είχε διηγηθεί ο δυστυχής Μπάστας λίγο πριν χάσει τελικώς τη ζωή του:

«Ο Αντώνης μου είπε ότι κατά το γλυκοχάραμα, μια μέρα προτού φύγει για την Αθήνα, είδε έξαφνα πως βρέθηκε μέσα σ’ ένα απέραντο περιβόλι με κάτι παράξενα λουλούδια, που είχαν πελώρια κοτσάνια. Τα λουλούδια αυτά ήταν κατάμαυρα και του έκανε μεγάλη εντύπωση. Κανένα δέντρο δεν υπήρχε μες στον κήπο. Η γη ήταν στείρα και τα μόνα πράγματα που βρίσκονταν εκεί, ήταν εκείνα τα αλλόκοτα λουλούδια. Ούτε πουλιά, ούτε έντομα, ούτε ζώα. Ο Μπάστας βρέθηκε στη μέση του περιβολιού και κοιτούσε τριγύρω σαστισμένος. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι σόι πράγμα ήταν ετούτος ο περίεργος κήπος.

Και ξαφνικά, όπως μου είπε, από το βάθος του περιβολιού άρχισαν να μπαίνουν κάτι βρόμικα νερά. Ο Αντώνης Μπάστας τα έχασε. Έκανε να φύγει, μα δεν κατάφερνε να ξεκολλήσει τα πόδια του. Κάτι τον κρατούσε εκεί. Εν τω μεταξύ, τα νερά όλο και φούσκωναν και του έφτασαν μέχρι τη μέση. Το περιβόλι γέμισε και το νερό συνεχώς ανέβαινε, μέχρι που του έφτασε μέχρι τον λαιμό. Άρχισε να χάνει την ισορροπία του και από τον φόβο του δεν μπορούσε ούτε να φωνάξει. Έπειτα, όμως, όταν το νερό κόντευε να του φράξει το στόμα, κατόρθωσε να βγάλει μια φωνή κι ύστερα, ξύπνησε!»

Αυτό, λοιπόν, ήταν το προφητικό όνειρο που είχε δει την προηγουμένη ο ατυχής Αντώνης Μπάστας και το οποίο πρόλαβε να το διηγηθεί στον φίλο του βαρκάρη από τη Ραφήνα. Ο δυστυχής αυτός άνθρωπος βρήκε έναν οικτρό θάνατο στα συντρίμμια του λεωφορείου μέσα σε μια ρεματιά του Πικερμίου. Άραγε πρέπει ή δεν πρέπει να πιστεύουμε στα όνειρα;

Άλλωστε, ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι δεν είδαν τέτοια όνειρα και άλλοι από τους επιβάτες του μοιραίου λεωφορείου;