«Καλύτερο να είσαι μόνος σου, παρά να νιώθεις μόνος μέσα σε μια λάθος σχέση»
«Το να παίζεις είναι κοινωνικό, έχει να κάνει με κόσμο, το να γράφεις είναι μοναχικό, εσύ και το κομπιούτερ. Το καθένα έχει την δική του δυσκολία, αλλά σίγουρα κανένα από τα δύο δεν είναι εύκολο».
Της Εσμεράλδας Αγαπητού
Η ηθοποιός Εμμανουέλα Αλεξίου έγινε γνωστή μέσα από τη σειρά του Mega οι «Αυθαίρετοι». Τα χρόνια πέρασαν και η ίδια συνεχίζει να πρωταγωνιστεί, αυτή την φορά στην παράσταση «Tape» του Stephen Belber. Η ίδια μίλησε στην «Βραδυνή της Κυριακής» για τον ρόλο της αλλά και την ζωή της.
Εμμανουέλα περισσότερο σεναριογράφος και λιγότερο ηθοποιός; Η αγάπη για το γράψιμο παιδική συνήθεια, ή μήπως άρχισε πρώτα το φλερτ με το θέατρο;
“Και τα δύο φάνηκαν από την παιδική μου ηλικία. Έστηνα παραστάσεις στις σκάλες της πολυκατοικίας μας και στο μεσαίο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού υπάρχει ακόμα κάλος από το γράψιμο. Έγραφα διηγήματα από μικρή και ήμουν στη θεατρική ομάδα του σχολείου μου.”
-Αφού σπουδάσατε και στην Νέα Υόρκη δεν σκεφτήκατε να αναζητήσατε την τύχη σας εκεί;
«Στην Νέα Υόρκη πήγα για μεταπτυχιακό το 2008, ενώ στην Ελλάδα ήμουν ήδη επαγγελματίας ηθοποιός και σεναριογράφος. Αν μου τύχαινε μια ευκαιρία θα την άρπαζα σίγουρα, γιατί λατρεύω τη ζωή στην Νέα Υόρκη. Αλλά το να δημιουργήσω την ευκαιρία ήθελε πολύ χρόνο και ήταν ρίσκο να αφήσω τόσο καιρό την δουλειά μου εδώ, ό,τι αφήνεις σ’ αφήνει… Μάλλον το σκεπτικό μου ήταν «καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη»».
-Έχετε παίξει από Αριστοφάνη κι Ευριπίδη μέχρι Ξανθούλη, Τσιφόρο, Σέξπηρ, ακόμη και stand up comedy . Τι σας εκφράζει;
«Από το σύνολο της πορείας μου, προκύπτει μια τάση προς την κωμωδία, αλλά δεν μπορείς πάντα να έχεις και την επιλογή. Μου έγιναν προτάσεις και για πολύ δραματικά έργα, όπως ο «Γάμος» με την Άννα Βαγενά, μεγάλη επιτυχία για πολλά χρόνια. Το σημαντικό δεν είναι το είδος, αλλά η παράσταση, οι συντελεστές της, η ποιότητα κι η αισθητική της».
-Η επιτυχημένη «Κυρία Ιουλία» πως προέκυψε;
«Από μία συζήτηση με φίλες - ανάμεσά τους και η Μάρω Μπουρδάκου – για την κρίση , που ήταν και το θέμα της παράστασης. Ήταν το 2012, η κρίση στα ντουζένια της και όλοι ψάχναμε τρόπους να βγάλουμε χρήματα, αυτό που οδήγησε και την κυρία Ιουλία στην επιλογή της συγκεκριμένης δουλειάς!»
-Όταν οι συγγραφείς είναι δύο, όπως στην «Κυρία Ιουλία» που την γράψατε μαζί με την Μάρω Μπουρδάκου, υπάρχει αγαστή συνεργασία;
«Στη συγγραφή της «Κυρίας Ιουλίας» υπήρξε συγκεκριμένο «μοίρασμα», η Μάρω έγραψε τους μονολόγους κι εγώ τους διαλόγους. Δεν δουλεύαμε μαζί, η καθεμία έκανε τα δικά της κομμάτια. Έτσι δεν υπήρχαν αντιπαραθέσεις και άλλωστε μας άρεσε η δουλειά η μία της άλλης. Δεν ξέρω πώς δουλεύουν άλλοι, εγώ γράφω 5 χρόνια τώρα σε καθημερινές σειρές που εξ ορισμού προκύπτουν από συνεργασία σεναριογράφων. Δεν είχα κακές εμπειρίες, με τους περισσότερους είμαστε και καλοί φίλοι μέσα στα χρόνια».
-Πιστεύετε ότι όλα μας συμβαίνουν για κάποιο λόγο; Ή αυτό είναι μια εύκολη δικαιολογία ακόμη και για τα λάθη μας;
«Ναι, το πιστεύω και μερικές φορές ο λόγος είναι να καταλάβουμε πού κάνουμε λάθος και να προσπαθήσουμε να το αλλάξουμε. Δεν έρχεσαι στην ζωή με εγχειρίδιο, τσαλαβουτάς στις καταστάσεις και κάνεις λάθη. Αν όμως δεν μαθαίνεις από αυτά και τα επαναλαμβάνεις, τότε δεν εξελίσσεσαι».
-Για να πούμε τώρα για το «Tape» του Μπελμπέρ στο θέατρο 104, μεταφρασμένο από εσάς, σκηνοθετημένο αριστοτεχνικά από τον ταλαντούχο Θοδωρή Βουρνά.
«Το «Tape» το διάβασα το 2003, ενώ από το 1998 καταπιάνομαι με το να βρίσκω άπαιχτα έργα, να τα μεταφράζω και να τα προτείνω. Έχω διαβάσει άπειρα σύγχρονα θεατρικά, τα περισσότερα αδύναμα. Το «Tape» είναι ένα δυνατό έργο, με εξαιρετικά δομημένους χαρακτήρες, ένα έργο μνήμης της χαμένης εφηβείας, ρεαλιστικό και ουσιαστικό. Ο συγγραφέας δεν έχει καμία διάθεση διδαχής, παραθέτει απλά ένα περιστατικό και το πώς επηρέασε τους ανθρώπους που το έζησαν. Και όπως συμβαίνει πάντα, προκύπτει ότι ο καθένας το εισέπραξε διαφορετικά, αφού η αλήθεια είναι υποκειμενική, δεν βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι, αλλά όπως είμαστε εμείς! Η παράσταση ευτύχησε να ανέβει σε ένα υπέροχο θέατρο με έξοχους συντελεστές και νιώθω τυχερή κι ευλογημένη γι’ αυτό που μου συμβαίνει πάνω στην σκηνή με τους συναδέλφους μου Κωνσταντίνο Κάππα και Δημήτρη Λιακόπουλο.»
-Η συνεργασία με τον Θοδωρή Βουρνά που είναι και τόσο γλυκός άνθρωπος ;
«Με τον Θοδωρή είχαμε μια άψογη συνεργασία, που προέκυψε από την επιθυμία και των δύο μας να δουλέψουμε μαζί. Ο Θοδωρής είναι πράος και δεν προσπαθεί να περάσει την όποια άποψή του κάνοντας τους ηθοποιούς να πνίγονται. Σε αφήνει να προτείνεις, να νιώσεις καλά με αυτό που κάνεις και χρησιμοποιεί τα φίλτρα του για το καλό αισθητικό και δραματουργικό αποτέλεσμα. Έξυπνος, γενναιόδωρος, δίκαιος , στηρίζει με όλη του την ψυχή τις παραστάσεις του, πράγμα που εκτιμώ πολύ. Τον ευχαριστώ για όλα κι εύχομαι το «Tape» να είναι η αρχή μιας μακράς συνεργασίας μας».
-Το λειτούργημα του συγγραφέα- σεναριογράφου είναι μοναχικό, χώρος για προσωπική ζωή ;
«Το καλό με την μοναχικότητα είναι ότι σε κάνει να εκτιμάς τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο σου, να μην τον σπαταλάς και να τον διαθέτεις σε πράγματα ουσιαστικά. Μ’ αυτή την έννοια η μοναχικότητα της συγγραφής με έχει βοηθήσει να βάζω προτεραιότητες και να κάνω πιο αυστηρές επιλογές στην προσωπική μου ζωή. Πιστεύω πως είναι καλύτερο να είσαι μόνος σου, παρά να νιώθεις μόνος μέσα σε μια λάθος σχέση».
Βιογραφικό
Γεννημένη στην Αθήνα η Εμμανουέλα Αλεξίου, είναι απόφοιτος Αγγλικής Φιλολογίας, τέλειωσε την Δραματική Σχολή του Γ. Θεοδοσιάδη , σπούδασε τεχνική υποκριτικής κινηματογράφου, σενάριο κινηματογράφου και συγγραφή θεατρικού έργου στην Νέα Υόρκη, είναι επιτυχημένη σεναριογράφος έχει παίξει στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, στο θέατρο , μεταφράζει θεατρικά έργα. Έχει υπογράψει δημοφιλή σήριαλ, όπως το «Οι Αυθαίρετοι» που έπαιζε και η ίδια, και για δεύτερη χρονιά το «Γυναίκα χωρίς όνομα», στον ΑΝΤ1 , συνεργαζόμενη με την συγγραφική ομάδα της Μαρίας Γεωργιάδου. Ρομαντική, αυθόρμητη και με χιούμορ που χαρακτηρίζει και τα σενάριά της, λέει: «Βλέπω την ζωή περισσότερο απ’ την αστεία της πλευρά ή κι απ’ την γελοία της καμιά φορά. Νομίζω ότι η μόνη πραγματική τραγωδία είναι η ανίατη ασθένεια και ο θάνατος». Φέτος, πρωταγωνιστεί στο «Τape» στο Θ. 104.