Κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε οποιονδήποτε να λέει ελεύθερα την άποψή του

Η επίθεση με τρικάκια και συνθήματα στους τοίχους στο σπίτι του δημοσιογράφου Άρη Πορτοσάλτε από τα μέλη του «Ρουβίκωνα» δεν είναι η μοναδική περίπτωση.

Επί πολλά χρόνια, αυτή ήταν η πρακτική μιας κατηγορίας ατόμων τα οποία προέρχονταν είτε από τα Εξάρχεια είτε από την πάλαι ποτέ εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, που αργότερα ενσωματώθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, εναντίον όποιου διαφωνούσαν με τις απόψεις του.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Τις διαδηλώσεις και τα πανό έξω από σπίτι δημοσιογράφου που την προηγουμένη είχε κάνει κριτική στον Νίκο Φίλη σε πάνελ τηλεοπτικής εκπομπής;

Τον αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό που είχαν βάλει άγνωστοι στο σπίτι δημοσιογράφου που είχε παραιτηθεί από τον τηλεοπτικό σταθμό όπου εργαζόταν για να βάλει υποψήφιος με κόμμα εξουσίας;

Τις δεκάδες επιθέσεις εναντίον δημοσιογράφων ή και πολιτικών, σε
παρουσιάσεις βιβλίων και σε ανοιχτές συζητήσεις με το περιεχόμενο των οποίων
διαφωνούσαν τα μέλη του «Ρουβίκωνα» ή
άλλων Οργανώσεων που δραστηριοποιούνταν παλαιότερα;

Αυτό που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό του μέσου πολίτη στην Ελλάδα του 2020, είναι γιατί πρέπει να φιμώνεται η φωνή του οποιουδήποτε έχει διαφορετική άποψη.

Με τις παρεμβάσεις τους αυτές, τα μέλη του «Ρουβίκωνα» το μόνο μήνυμα που δίνουν είναι πως οι διαφορετικές απόψεις πρέπει να σταματήσουν να ακούγονται.

Η ελληνική δημοκρατία πέρασε δέκα μνημονικά χρόνια, στη διάρκεια των οποίων είχε χαθεί η κοινή λογική από την πολιτική και κοινωνική ζωή, και κυριάρχησαν ο λαϊκισμός, ο εθνικισμός και κάθε λογής ακραίες απόψεις που δεν επέτρεψαν να βγει η Οικονομία γρήγορα από τα Μνημόνια.

Εκτός από τους Αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος, η χώρα έζησε την περίοδο που τα τάγματα εφόδου του ναζιστικού μορφώματος έκαναν παρέλαση σε κεντρικές λεωφόρους και χτυπούσαν όποιον είχε αντίθετες απόψεις.

Υπήρχε περίοδος που τις νύχτες ομάδες χρυσαυγιτών έβγαιναν στο δρόμο και μαχαίρωναν όποιον
θεωρούσαν εχθρό τους.

Στον αντίποδα, για πολλά πολλά χρόνια στα Εξάρχεια, υπήρχε άβατο και κανείς δεν μπορούσε να πλησιάσει. Όποιος πολιτικός προσπαθούσε να περάσει ή να πάει στην πλατεία και τους γύρω δρόμους, εκδιώχνονταν άρον άρον από τις περιπολίες των λεγόμενων αντιεξουσιαστών που τον κυνηγούσαν.

Δεκάδες είναι οι περιπτώσεις βουλευτών και μελών κομμάτων που προπηλακίστηκαν και χτυπήθηκαν από τις λεγόμενες ομάδες περιφρούρησης της πλατείας.

Στην ελληνική δημοκρατία, που βγαίνει σιγά σιγά από μια ματωμένη δεκαετία, κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε κανέναν να εκφράζει ελεύθερα την άποψή του. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η λογική του φασίστα.

Και αυτό, γιατί στη δημοκρατία μας, πιο παλαιά, πριν ακόμη έρθουν τα Μνημόνια, υπήρξαν εφημερίδες, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, που αγωνίστηκαν σκληρά επί χρόνια για να δημοσιεύονται ελεύθερα ακόμη και προκηρύξεις τρομοκρατικών οργανώσεων.