Κίρκη Καραλή: «Δεν τα πάω καλά με τα σχέδια και τα στερεότυπα»

«Χωρίς πλάκα, νομίζω πως είμαστε όντα περιορισμένου χρόνου και κάτι πρέπει να κάνουμε, ώστε αυτός ο χρόνος και το αποτύπωμά του να αφήνει όμορφα σημάδια», σημειώνει η Κίρκη Καραλή στη «Βραδυνή της Κυριακής».

Συνέντευξη στην Εσμεράλδα Αγαπητού

Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Κίρκη, ξεκινώ από το πολυπαιγμένο έργο «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι, που σκηνοθετήσατε πέρσι, διακόπηκε λόγω Covid, και τώρα επαναλαμβάνεται. Τι το διαφορετικό μάς προσφέρετε με τη σκηνοθεσία σας;

«Ότι τα πρόσωπα και οι χώροι ήρθαν στην ελληνική πραγματικότητα στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 (σε μία εποχή χωρίς κινητά τηλέφωνα). Η πλοκή και οι χαρακτήρες, φυσικά, δεν έχουν αλλάξει. Νομίζω πως μ’ αυτόν τον τρόπο ως θεατές έχουμε και περισσότερα κοινά σημεία αναφοράς, και το χιούμορ του κειμένου μάς αγγίζει πιο πολύ». Κίρκη, «μάγισσα» της σκηνοθεσίας. Μαγευόμαστε με όσα μας περνάτε μέσα από ένα έργο…

Είστε ταλαντούχα της γενιάς σας και με πολύ προσωπικό στιλ. Χρειάστηκε σε κάποιο από τα έργα να βουτήξετε στα βαθιά της σκέψης σας για να τα βγάλετε πέρα; Να σας παίδεψε δηλαδή, και ποιο ήταν αυτό;

«Περισσότερο προσπαθώ να βουτάω βαθιά στη σκέψη του συγγραφέα. Αν, μάλιστα, συντονιζόμαστε, τότε όλα κυλούν αυτόματα και πολύ ευχάριστα. Πιο πολύ με παιδεύουν οι αναθέσεις, όπως τα “Οργισμένα νιάτα”, η “Ποντικοπαγίδα”. Και στις δύο περιπτώσεις οι παραγωγοί ήθελαν παθιασμένα τα συγκεκριμένα, ενώ εγώ ήμουν κάθετα αρνητική. Πρόκληση, λοιπόν, ήταν το να βρω η ίδια κάτι που να με συγκινεί, ώστε να τα αγαπήσω».

Η επιτυχία μίας παράστασης εξαρτάται από τον σκηνοθέτη ή από τους ηθοποιούς;

«Όταν ήμουν φοιτήτρια, είχα πει σε ένα μάθημα πως “όταν μία παράσταση πάει καλά οφείλεται στους ηθοποιούς, αν πάει κακά φταίει ο σκηνοθέτης”. Ο καθηγητής μας –και σημαντικός σκηνοθέτης– μου πέταξε ένα παπούτσι, το απέφυγα τεχνηέντως, αλλά γνώμη δεν άλλαξα. Το Θέατρο ανήκει στους ηθοποιούς. Κάθε μέρα είναι μία διαφορετική εμπειρία που σχετίζεται με τους θεατές και ο σκηνοθέτης βάζει τα θεμέλια προσπαθώντας να γίνουν όλα, μέσα απ’ τις πρόβες, όσο το δυνατόν καλύτερα».

Πώς επιλέγετε τους ηθοποιούς;

«Οι περισσότεροι παραγωγοί ζητούν “αναγνωρίσιμους” ηθοποιούς. Και μετά έρχονται οι ερωτήσεις: Αναγνωρίσιμοι απ’ το Θέατρο; Το Σινεμά; Από ένα σίριαλ; Απ’ το… instagram; Κι έπειτα… οι επόμενες ερωτήσεις: Αναγνωρίσιμοι για την ανιψιά μου ή για τη γιαγιά σου; Φαντάζομαι πολλές τέτοιες συζητήσεις στα γραφεία παραγωγής. Ακόμη και στο Εθνικό, έχω ακούσει. Θα έλεγα πως προτεραιότητα είναι ο καλός άνθρωπος, ο καλός συνάδελφος, χωρίς βεντετισμούς και κόμπλεξ, που θεωρεί την εμπιστοσύνη ανάμεσά μας δεδομένη, που αντιμετωπίζει το Θέατρο σοβαρά και άρα προτείνει ιδέες, δε φοβάται να… τσαλακωθεί και λειτουργεί με συνέπεια και επιμονή, για να γίνει καλύτερος».

Σπουδάσατε Υποκριτική και Σκηνοθεσία, δεν σας γοήτευσε η ηθοποιία για να μείνετε σε αυτή;

«Θαυμάζω τους ηθοποιούς που μπορούν να παίζουν για πάνω από δύο μήνες το ίδιο έργο, να επαναλαμβάνουν τα ίδια λόγια. Θαυμάζω τους ηθοποιούς των τηλεοπτικών σειρών που πρίμα βίστα λένε τα λόγια τους, τους λένε “το ‘χουμε” με την πρώτη, και δεν παθαίνουν κρίση πανικού. Ούτε θα επιζούσα μέσα στην –ας μου επιτραπεί– ρουτίνα ούτε θα παρέδιδα τον έλεγχο σε άλλον, χωρίς να έχω νιώσει ότι όντως τα είπα καλά και “το ‘χουμε”».

Πατέρας σας ο Γιώργος Καραλής, γνωστός δημοσιογράφος, και μητέρα σας η Σεμίνα Διγενή, διάσημη δημοσιογράφος, συγγραφέας, με πρωτοποριακές για την εποχή τους τηλεοπτικές εκπομπές. Πώς αισθάνεται ένα παιδί μεγαλώνοντας με τόσο προβεβλημένους γονείς;

«Για μένα ήταν μόνον γονείς μου. Σίγουρα, με πείραζε πάντα το “κόρη της Σεμίνας” ή “κόρη του Γιώργου”, κυρίως όταν ερχόταν πρώτο σε μία σύσταση ή τονιζόταν κάπως. Αργότερα, κατάλαβα ότι αυτό που ήταν για τους άλλους τόσο σημαντικό ώστε να τονιστεί, δεν ήταν απαραίτητο να είναι και για μένα, ώστε να το κουβαλάω με τον οποιοδήποτε τρόπο».

Ποια συμβουλή που σας έδωσε ο πατέρας σας και η μητέρα σας κρατάτε έως σήμερα;

«Σχετικά με το Θέατρο, μου έδωσαν δύο. Στο ξεκίνημά μου, επειδή έκανα πιο πειραματικές δουλειές, μου έλεγαν μεν καλά λόγια, αλλά σκέφτονταν και οι δύο με όρους μεγαλύτερης απήχησης και αναρωτιόντουσαν αν θα ενδιέφερε αυτό που κάνω περισσότερους από 50 ανθρώπους. Η δεύτερη συμβουλή τους ήταν σε σχέση με την προσωπική μου προβολή. Να βγαίνω περισσότερες φωτογραφίες, να δίνω περισσότερες τηλεοπτικές συνεντεύξεις, να υποκλίνομαι στο τέλος μίας επίσημης πρεμιέρας… Ενδεχομένως έχουν πάλι δίκιο, αλλά, δυστυχώς, δεν είναι κάτι που με αντιπροσωπεύει».

Τις δυσκολίες με τι μότο τις ξεπερνάτε;

«Είναι αρκετά αισιόδοξο να σκεφτούμε πως πρέπει να κάνουμε πέρα αυτές τις δυσκολίες για να δώσουμε χώρο στις επόμενες; (γέλια). Χωρίς πλάκα, νομίζω πως είμαστε όντα περιορισμένου χρόνου και πως πρέπει να προσπαθούμε ώστε αυτός ο χρόνος και το αποτύπωμά του, να αφήνει όμορφα σημάδια».

Δυναμική, ταλαντούχα, πετυχημένη. Σχέδια για οικογένεια; 

«Σας ευχαριστώ για τα τόσο όμορφα λόγια. Η αλήθεια είναι πώς δεν τα πάω πολύ καλά ούτε με τα σχέδια ούτε με τα στερεότυπα. Μπορεί τα σχέδια να προκύψουν αιφνιδίως απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Όπως, αιφνιδίως –συμβαίνει, άλλωστε συχνά– μια ζωή μπορεί να έρθει τούμπα και έπειτα πάλι να ανατραπεί. Σχέδια για πολλές αιφνίδιες ανατροπές, λοιπόν»! «Το Θέατρο ανήκει στους ηθοποιούς. Κάθε μέρα είναι μία διαφορετική εμπειρία που σχετίζεται με τους θεατές και ο σκηνοθέτης βάζει τα θεμέλια προσπαθώντας να γίνουν όλα, μέσα απ’ τις πρόβες, όσο το δυνατόν καλύτερα».

Βιογραφικό Η Κίρκη Καραλή γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι κόρη των δημοσιογράφων Γιώργου Καραλή & Σεμίνας Διγενή.

Σπούδασε στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, είναι σκηνοθέτις, ασχολείται με την παραγωγή θεατρικών παραστάσεων, ενώ εργάζεται ως διευθύνουσα σύμβουλος της BrainCo S.A.

Το 2013 ως σκηνοθέτις του short movie«Drop it», μαζί με τη Ρενέ Γκάτση, απέσπασε το Universal Forum of Cultures Foundation Award, στο Φεστιβάλ PLURAL+ 2013 του ΟΗΕ.

Λατρεύει τον Κινηματογράφο και θέλει να σκηνοθετήσει ταινίες. Θεωρεί ελάττωμά της ότι εύκολα λέει «ναι» και προτέρημά της ότι το «ναι» που είπε, θα το υπερασπιστεί.

Αγαπάει να αντιγράφει σε τετράδια αποσπάσματα βιβλίων, άρθρων, ποιημάτων, σε μία –μάταιη για εκείνη– προσπάθεια να τα αφομοιώσει. Μένει στο κέντρο και λατρεύει το θόρυβο.