Μαρία Κωνσταντάκη στο vradini.gr: Αν το επιβάλλουν οι συνθήκες, θα αποχωρήσω από την υποκριτική

Η Μαρία Κωνσταντάκη αποτελεί μια ιδιαίτερα αγαπητή παρουσία στο κοινό του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου.

Στο ενεργητικό της μετράει δεκάδες επιτυχίες, έχοντας διαγράψει τη δική της ξεχωριστή πορεία στον χώρο της υποκριτικής.

Μιλώντας αποκλειστικά στο vradini.gr, η αγαπημένη ηθοποιός μεταξύ άλλων μιλάει για τον τρόπο που βιώνει η ίδια την πανδημία και για τις επιπτώσεις του κορωνοϊού στο θέατρο.

Παράλληλα, εκφράζει και εξηγεί την άποψή της πως τα θέατρα αποτελούν έναν ασφαλή χώρο την περίοδο της πανδημίας, ενώ αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να αποχωρήσει από την υποκριτική, εφόσον της το επιβάλλουν οι νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί.

«Η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ έτσι όπως ήταν»

Πώς βιώνεις την πανδημία;

Τη βιώνω με φόβο και ανησυχία, όχι τόσο για το παρόν, αλλά κυρίως για το μέλλον, γιατί έχω την εντύπωση πως η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ έτσι όπως ήταν. Είτε αυτό μπορεί να σημαίνει την επιβολή μιας μάσκας τους χειμερινούς μήνες, είτε αυτό το ψυχολογικό που μας έχει πιάσει όλους. Προσωπικά, κοιτάω με δυσπιστία πια τους ανθρώπους. Σκέφτομαι πού μπορεί να βρίσκονταν, με ποιους ήρθαν σε επαφή. Επικρατεί γενικώς ένα κλίμα καχυποψίας, δυσπιστίας και φόβου. Ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στη ζωή του είναι ο φόβος έτσι κι αλλιώς. Η ύπαρξη του φόβου είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου. Οπότε νομίζω πως τώρα πια έχει μπει αυτός ο σπόρος μέσα μας και όσο κι αν το εκλογικεύω και να λέω ότι δεν είναι ωραίο να φοβόμαστε, δυστυχώς είναι μία ασυνείδητη διαδικασία που δεν είναι διεργασία του μυαλού. Είναι κάτι αναπόφευκτο να συμβεί κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Πώς περνάς την ώρα σου στο lockdown;

Στο πρώτο lockdown πέρασα πολύ σκληρά γιατί ήμουνα συνέχεια μέσα στο σπίτι και έβγαινα μόνο για να πάω στο σούπερ μάρκετ και στο φαρμακείο. Ούτε καν για σωματική άσκηση, γιατί δεν είμαι από τους ανθρώπους που αθλούνται ούτως ή άλλως. Στο δεύτερο lockdown έχω πολύ περισσότερες δραστηριότητες, γιατί συνεχίζω κανονικά το ραδιόφωνο. Παράλληλα, πήρα ένα σκυλάκι στα τέλη Μαΐου, την Γκόλφω μετά την πρώτη καραντίνα και πάμε βόλτα 2-3 ώρες την ημέρα. Στην ουσία, δεν αισθάνομαι το τωρινό lockdown σαν το πρώτο. Παρόλα αυτά, είμαι χειρότερα ψυχολογικά στο δεύτερο σε σχέση με το πρώτο, γιατί νομίζω ότι όλο αυτό το πράγμα λειτουργεί συσσωρευτικά και επίσης αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Είμαι πολύ πιο φρικαρισμένη αυτήν τη φορά, παρόλο που στην πρώτη καραντίνα ήμουν κλεισμένη μέσα στο σπίτι.

Κάτι θετικό σε όλη αυτήν την ιστορία βλέπεις;

Το γεγονός ότι ήρθαμε πιο κοντά με τη φύση και πως εκτιμήσαμε πράγματα τα οποία θεωρούσαμε δεδομένα. Ωστόσο, το πρόβλημα με την ανθρώπινη φύση είναι ότι σε κάποια κομμάτια έχει πολύ βραχυπρόθεσμη μνήμη. Όταν επανέλθει η κανονικότητα, θα τα έχουμε ξεχάσει πάλι όλα. Αυτό είναι το ευτύχημα και ταυτόχρονα το δυστύχημα της ανθρώπινης φύσης. Ότι ξεχνάει εύκολα.

Πόσο σε έχει βοηθήσει η Γκόλφω στο να περάσεις πιο εύκολα την καραντίνα;

Με έχει βοηθήσει όχι μόνο στην πανδημία, αλλά γενικότερα στη ζωή μου. Την πήρα μετά το πρώτο lockdown. Το ότι την υιοθέτησα, νομίζω είναι η καλύτερη απόφαση που πήρα στη ζωή μου. Μπήκα πολύ συνειδητά στη διαδικασία να πάρω ένα ενήλικο σκυλί. Ήμουν πάρα πολύ τυχερή γιατί είναι ένα φανταστικό ζώο. Είμαι της άποψης ότι αν υιοθετήσεις ένα ενήλικο αδεσποτάκι το οποίο έχει περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του (σχεδόν τρία χρόνια) σε ένα καταφύγιο, καταλαβαίνει αμέσως τη διαφορά και βλέπεις την ευγνωμοσύνη στα μάτια του. Είναι σαν να ανακαλύπτει τον κόσμο από την αρχή. Είμαι πολύ υπέρ της υιοθεσίας γενικότερα. Διαφωνώ με όσους πληρώνουν για να αποκτήσουν ένα κατοικίδιο. Το μόνο κακό που μου έχει κάνει, είναι ότι αντιλαμβάνομαι πόσες ανθρώπινες πτυχές έχουν τα ζώα και πόσο «ζώα» είναι κάποιοι άνθρωποι.

«Το θέατρο είναι ο πιο ασφαλής χώρος απ’ όλους»

Ποιες είναι οι επιπτώσεις της πανδημίας στο θέατρο;

Ο πολιτισμός γενικότερα πρόκειται για έναν τομέα εργασίας που έτσι και αλλιώς έχει απαξιωθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Γι’ αυτό φταίνε οι άνθρωποι που στοιχειοθετούν αυτόν τον χώρο, ο οποίος είναι ούτως ή άλλως πληττόμενος (δεν υπάρχει κατώτατος μισθός, δεν πληρώνεσαι πρόβες, όταν κάνεις γυρίσματα πληρώνεσαι έξι μήνες μετά). Με λίγα λόγια ο ηθοποιός τη βγάζει δεν τη βγάζει. Όσοι είναι εκτός χώρου νομίζουν ότι ηθοποιός είναι αυτός που παίζει στην τηλεόραση και βγάζει πολλά χρήματα. Τίποτα δεν είναι αλήθεια. Υπάρχουν πάρα πολλοί θεατρικοί ηθοποιοί. Στην τηλεόραση απορροφάται ένα πολύ μικρό ποσοστό των ηθοποιών που βγαίνουν κάθε χρόνο. Γενικά, οι εργασιακές συνθήκες είναι χάλια. Όπως καταλαβαίνεις, το στραπάτσο που έριξε η πανδημία σε αυτήν την ήδη υπάρχουσα κατάσταση ήταν τεράστιο.

Τα μέτρα στήριξης του πολιτισμού από την πολιτεία πώς θα τα χαρακτήριζες;

Ελλιπή. Θα έπρεπε να στηρίζεται περισσότερο ο πολιτισμός, αλλά αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα. Σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι ένας τομέας ο οποίος δεν ανήκει στις προτεραιότητες των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον του θεάτρου;

Γενικά είμαι αισιόδοξη σαν άνθρωπος αλλά κατά καιρούς είμαι και πάρα πολύ δυσοίωνη. Είχα πει τον περασμένο Μάρτιο πως το θέατρο θα επανέλθει το καλοκαίρι του 2021 και πράγματι πιστεύω ότι τότε θα επιστρέψει σε μια πιο κανονική συνθήκη. Δυστυχώς δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη. Πιστεύω ότι τα θέατρα μπορεί να ανοίξουν για λίγο το επόμενο διάστημα ώστε να κινηθεί η αγορά, στη συνέχεια θα ξανακλείσουν και πάλι από την αρχή.

Ποια είναι η άποψή σου για το διαδικτυακό θέατρο;

Δεν είναι ωραίο. Το θέατρο πρέπει να είναι ζωντανό. Ο ηθοποιός συντονίζεται με την ανάσα του κόσμου. Υπάρχουν μέρες που το κοινό είναι ανήσυχο και αυτό επηρεάζει και τον ίδιο. Υπάρχουν μέρες που επικρατεί απόλυτη ησυχία και δεν ακούγεται ανάσα. Το θέατρο είναι ένας πολύ ζωντανός οργανισμός. Ωστόσο, το διαδικτυακό θέατρο είναι μονόδρομος αυτήν την περίοδο.

Η παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσες πριν το κλείσιμο των θεάτρων, η «Ποντικοπαγίδα», θα ανέβει διαδικτυακά;

Ναι, υπάρχει αυτή η πιθανότητα. Όπως γίνεται σε όλα τα επαγγέλματα, έτσι και εμείς πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα δεδομένα της εποχής.

Την απόφαση για το κλείσιμο των θεάτρων για τον περιορισμό της διασποράς του κορωνοϊού τη συμμερίζεσαι;

Το θέατρο πιστεύω πως είναι ο πιο ασφαλής χώρος απ’ όλους, ακόμα και από την εστίαση. Έτσι όπως έχουν γίνει πια τα πράγματα και τα μέτρα, αγοράζεις πάντα μέσω διαδικτύου το εισιτήριό σου, δεν περιμένεις σε καμιά ουρά. Οι θεατές μπαίνουν πάντα ένας-ένας ή δύο-δύο, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει συνωστισμός. Δεν έχει διάλειμμα, δεν παίρνεις τίποτα να πιείς ή να φας. Δεν ακουμπάς τίποτα. Στο θέατρο που ήμουνα, στον «Νέο Ακάδημο», που είχε δύο παραστάσεις, οι ταξιθέτριες περνούσαν τα πάντα με απολυμαντικό (την μπάρα στη σκάλα, τα καθίσματα, τα μπρατσάκια από τις καρέκλες). Αν κάποιος δεν φορούσε τη μάσκα, του γινόταν παρατήρηση. Κατά τη διάρκεια της παράστασης δεν μιλούσε κανένας, οπότε δεν εκτοξεύονταν σταγονίδια. Υπήρχε μεγάλη απόσταση από τον ηθοποιό, καθώς και οι απαιτούμενες αποστάσεις ανάμεσα στους θεατές. Οι θεατρικοί παραγωγοί άλλαξαν τα κλιματιστικά κ.λ.π. . Για όλους αυτούς του λόγους πιστεύω πως τα θέατρα αποτελούν τον πιο ασφαλή χώρο.

«Αν κάποια στιγμή χρειαστεί να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό, θα αλλάξω»

Μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς την υποκριτική;

Δύσκολο. Είναι πολύ περισσότερα τα χρόνια που είμαι ηθοποιός από εκείνα που δεν είμαι. Έχω σπουδάσει νηπιαγωγός, αλλά δεν θα μπορούσα να φανταστώ με τίποτα τον εαυτό μου σε αυτόν τον ρόλο, καθώς είναι πάρα πολύ δύσκολο επάγγελμα. Πάντως, ο άνθρωπος ένα άλλο πράγμα που έχει και σχετίζεται και με την πανδημία είναι η προσαρμοστικότητά του και αυτό με φοβίζει για το μέλλον. Αυτό το στοιχείο της ανθρώπινης φύσης που προσαρμόζεται σε οτιδήποτε. Επομένως, αν κάποια στιγμή χρειαστεί να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό, θα αλλάξω.

Αν ερχόταν κάποιο νεαρό παιδί αυτήν την περίοδο και σου έλεγε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός, τι θα του έλεγες;

Θα του έλεγα ότι είναι ένας πολύ δύσκολος χώρος, αλλά πλέον όλοι οι χώροι είναι δύσκολοι. Τίποτα δεν είναι εύκολο. Θα πρέπει να το αγαπάει πάρα πολύ και να έχει πολλή υπομονή, επιμονή και ψυχραιμία. Για παράδειγμα, εγώ τελείωσα τη δραματική σχολή το 1998 και η πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση ήταν το 2007 (τα «Υπέροχα πλάσματα»). Είναι ένα δύσκολο επάγγελμα όσον αφορά στον βιοπορισμό γιατί είναι ένα εποχικό επάγγελμα, ψάχνεις 2-3 φορές το χρόνο για δουλειά. Παράλληλα, πρέπει να έχεις γερό στομάχι γιατί κρίνεσαι προσωπικά. Δεν υπάρχει αντικειμενικότητα.

Σου λείπει το σανίδι;

Η «Ποντικοπαγίδα» ανέβηκε στον Νέο Ακάδημο τον Οκτώβριο, οπότε δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε. Ήταν πάρα πολύ ωραία πάντως. Ομολογώ πως καλά είχα περάσει και χωρίς το θέατρο. Μπορώ να πω πως έλεγα πόσο ωραία είναι η ζωή χωρίς να έχεις να βγεις για δουλειά στις 21:00. Ελπίζω, πάντως, να ανοίξουν γρήγορα τα θέατρα και να ξαναζήσω αυτό το συναίσθημα.

Πόσο θα μπορούσε να βοηθήσει το θέατρο την ψυχολογία των ανθρώπων αυτήν την περίοδο;

Θα μπορούσε να βοηθήσει πάρα πολύ, καθώς σε κάνει να ξεχνιέσαι. Το κομμάτι του πολιτισμού έλειψε πολύ στον κόσμο. Το κατάλαβα από τον τρόπο που κινήθηκαν τα θέατρα όταν άνοιξαν τον Οκτώβριο. Οι παραστάσεις ήταν sold out. Παράλληλα, είδα πολλούς συνταξιούχους να έρχονται και αυτό μου άρεσε πολύ, καθώς θεωρούνται ευπαθής ομάδα όσον αφορά στον κορωνοϊό. Αυτοί στηρίζουν το θέατρο. Είδα πολύ κόσμο που το είχε ανάγκη και του έκανε καλό. Η τηλεόραση δεν είναι και στα καλύτερά της, καθώς δεν υπάρχουν πολλά προγράμματα που θα σου φτιάξουν την ψυχολογία. Η ζωντανή επαφή του θεάτρου δεν αναπληρώνεται.

Ισχύει το ενδεχόμενο ότι οι «Εγκλωβισμένες» θα μεταφερθούν τηλεοπτικά;

Ναι, είναι πιθανό. Είμαστε σε μια εποχή που ούτως ή άλλως τα πράγματα και εξαιτίας των ιατρικών συνθηκών λόγω του κορωνοϊού αλλάζουν συνέχεια. Θα δούμε τι θα συμβεί.

«Λατρεύω το δράμα - Θέλω να δοκιμαστώ και σε κάτι άλλο»

Προτιμάς θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφο και γιατί;

Δεν προτιμάω κάτι γιατί είναι τρία διαφορετικά μέσα. Στο θέατρο υπάρχει η ζωντανή επικοινωνία με τον κόσμο. Μέσω της τηλεόρασης μπαίνεις στα σπίτια των ανθρώπων. Ωστόσο, η σχέση που δημιουργείται με το κοινό της τηλεόρασης δεν έχει καμία σχέση με αυτήν του θεάτρου. Αν έχεις δουλέψει στην τηλεόραση και έχει πάει καλά η δουλειά, σε σταματάνε στον δρόμο άνθρωποι για να σε χαιρετήσουν. Από την άλλη, σε ένα τηλεοπτικό γύρισμα ηθοποιοί, σκηνοθέτες, τεχνικοί γινόμαστε σαν οικογένεια. Ο κινηματογράφος είναι ένα τελείως άλλο πρότζεκτ. Φέτος έκανα μετά από πάρα πολλά χρόνια μια ταινία, το «Army Baby» του Γιώργου Κορδέλλα, το οποίο υποτίθεται ότι θα κάνει πρεμιέρα στις 26 Δεκεμβρίου. Ωστόσο, με τα νέα δεδομένα δεν ξέρω τι θα γίνει. Στον κινηματογράφο ο ηθοποιός είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Έχει τόσο μεγάλη σημασία το πλάνο και η λεπτομέρεια, που μια σκηνή ενός λεπτού μπορεί να περιμένεις δέκα ώρες για να γυριστεί. Αυτό έχει μια άλλη μαγεία όταν το βλέπεις μετά στην οθόνη. Και σε αυτόν γινόμαστε οικογένεια για 1-1,5 μήνα. Οπότε τα αγαπάω όλα και μου λείπει αυτό που δεν κάνω. Φέτος, μου λείπει η τηλεόραση.

Είσαι ένα άτομο με πολύ θετική ενέργεια. Προτιμάς την κωμωδία ή το δράμα;

Το δράμα χωρίς δεύτερη σκέψη. Το λατρεύω. Ίσως επειδή δεν το έχω κάνει από τη στιγμή που ξεκίνησα την τηλεόραση, γιατί πλέον έχω την ταμπέλα της κωμικής ηθοποιού. Πριν βγω στην τηλεόραση, είχα παίξει δραματικούς ρόλους στο θέατρο. Μάλιστα, υπήρξαν σκηνοθέτες που μου είπαν ότι έχω φουλ δραματική φάτσα. Ωστόσο, στην Ελλάδα δεν δίνεται εύκολα η ευκαιρία σε κάποιον να δοκιμαστεί σε διαφορετικούς ρόλους. Είμαστε λίγο φυσιογνωμιστές. Βέβαια, τα τελευταία δύο χρόνια στο θέατρο έχω κάνει μια τέτοια στροφή. Πέρσι ήμουν στο θέατρο του Νέου Κόσμου με τον Θύμιο Κούκιο και κάναμε την παράσταση «Love not», σε σκηνοθεσία και κείμενο της Θεοδώρας Καπράλου. Το συγκεκριμένο έργο είχε να κάνει με το πείραμα μιας σχέσης. Ήταν μια μαύρη κωμωδία στην οποία από ένα σημείο και μετά τα πράγματα γινόντουσαν πολύ δραματικά. Φέτος είχα την ευτυχία να είμαι στην «Ποντικοπαγίδα», που και αυτή είναι μαύρη κωμωδία, αλλά ο δικός μου ο ρόλος δεν είχε τέτοια στοιχεία. Ήταν πιο δραματικός. Προσπαθώ να κάνω μια στροφή στο δράμα, γιατί μεγαλώνοντας θέλω να το εκπληρώσω και αυτό. Το βλέπω σαν ένα εξελικτικό σημείο. Όχι ότι δεν εξελίσσομαι με την κωμωδία, αλλά εφόσον θέλω να δοκιμαστώ και σε κάτι άλλο, θεωρώ πως πρέπει να το προσπαθήσω.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να στείλεις ένα μήνυμα στον κόσμο σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί λόγω της πανδημίας.

Η ιστορία του ανθρώπου είναι πάρα πολύ μεγάλη, κάτι που σημαίνει πως εξελίσσεται και προσαρμόζεται. Το μήνυμα που θα ήθελα να στείλω είναι πως κάποια στιγμή, θα περάσει και αυτή η περιπέτεια.