Μαρία Κορινθίου: «Η αλήθεια του ρόλου και η αλήθεια του ηθοποιού γίνονται ένα»

Ποια
ιστορία κρύβεται πίσω από την επιθυμία σας να γίνεται ηθοποιός; Και η Αμερική
πώς προέκυψε;

«Όλα ξεκίνησαν όταν μετακόμισα στα 18μισή μου στην Αμερική. Επιθυμούσα πολύ να ζήσω και να σπουδάσω εκεί. Το καλοκαίρι πριν φύγω λοιπόν, βρήκα το πανεπιστήμιο, έκανα την εγγραφή μου, έβγαλα εισιτήρια, visa, για να κερδίσω κάποια επιπλέον χρήματα έπιασα δουλειά ως σερβιτόρα σε μια καφετέρια στο Λουτράκι, και 2 εβδομάδες πριν την αναχώρησή μου, το ανακοίνωσα στους γονείς μου.

Ε, δεν το πήραν και με καλό μάτι. Πιο πολύ… μούδιασαν, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Παρ’ όλα αυτά, άνοιξα τα φτερά μου. Μετακόμισα στη Βοστώνη, μπήκα στο Πανεπιστήμιο Massachusetts Communication College για tv broadcasting - performing for tv (σπουδές πάνω στη Δημοσιογραφία και την Παρουσίαση). Όμως, αισθανόμουν ότι δεν με αντιπροσώπευε 100%, και μια μέρα περνούσα από μια σχολή Υποκριτικής. Μπήκα μέσα και αυτό ήτανε... ερωτεύτηκα!»

Πώς και δεν μείνατε εκεί;

«Στην Αμερική όλα είναι πολύ δύσκολα, γιατί ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Πρέπει να παλεύεις για το περισσότερο, για το καλύτερο, και για να επιβιώσεις. Εκεί μετράει περισσότερο η αξία του ανθρώπου και όχι η εξωτερική του εμφάνιση.

Το μεγαλύτερο σχολείο από όλα. Εκεί έμαθα να μάχομαι, να ονειρεύομαι, να στηρίζω τα θέλω και τις επιθυμίες μου. Κάποια στιγμή η βίζα μου έληξε και έτσι αναγκάστηκα να επιστρέψω».

Ο
πρώτος σας ρόλος και πώς αισθανθήκατε.

«Με το που γύρισα, έπιασα την πρώτη μου δουλειά στο ραδιόφωνο, και μετά ήρθε η τηλεόραση στο σίριαλ του Μανούσου Μανουσάκη “Κρυφά μονοπάτια”. Στο Θέατρο με έβαλε η Ζωή Λάσκαρη, που από την αρχή με πίστεψε και μου έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση «Φόνος μετά μουσικής», σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου.

Είχα μεγάλη αγωνία και ανασφάλεια, αλλά και μεγάλη αίσθηση της ευθύνης απέναντι σε αυτούς τους τόσο σπουδαίους θεατράνθρωπους που με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο».

Με
τον άνδρα σας πώς γνωριστήκατε;

«Γνωριστήκαμε στη Κύπρο, τυχαία, στα βραβεία “Άντρες της χρονιάς”. Από την πρώτη στιγμή αισθανθήκαμε κάτι πολύ έντονο και δυνατό».

Στη
σκηνή ξεχνάτε λύπες και στενοχώριες, αφήνετε σπίτι τη Μαρία, ή σας ακολουθεί;

«Η Μαρία, πάντα ακολουθεί τη Μαρία. Ειδικά στο Θέατρο. Το Θέατρο είναι εμπειρίες, προβληματισμοί, συναισθήματα, εμπόδια, καθημερινότητα. Είναι όλα. Όσο πιο πολλά έχεις, όσο πιο πολλά κουβαλάς, τόσο πιο πολλά δίνεις πάνω στη σκηνή και κατ’ επέκταση στους θεατές. Την αλήθεια σου όλη. Όσο πιο αληθινός είσαι, λοιπόν, σαν άνθρωπος, τόσο πιο αλήθεια μοιράζεσαι με τον κόσμο πάνω από τη σκηνή».

Τώρα
πρωταγωνιστείτε σε ένα δραματικό μονόλογο, το «Τζόρνταν» μια αληθινή ιστορία.
Μιλήστε μας γι’ αυτό…

«Είναι ένα σπουδαίο έργο, πολύ σημαντικό για το Θέατρο, και ενώ είναι σύγχρονο, συγκαταλέγεται στα κλασικά έργα του Θεάτρου. Το είχα στο μυαλό μου 5 χρόνια και θεώρησα ότι τώρα ήρθε η ώρα να το παρουσιάσω».

Ο ρόλος
σας, με τόσο τραγικό θέμα, σας έχει επηρεάσει στην καθημερινότητά σας; Γιατί
σίγουρα η φόρτισή σας είναι μεγάλη…

«Δεν υπολόγισα τίποτα παρά μόνο τη λαχτάρα και την επιθυμία μου γι’ αυτό το έργο. Η ιδιοσυγκρασία μου ως ανθρώπου με κάνει να σκέφτομαι ότι όταν ποθείς πραγματικά κάτι και δουλεύεις σκληρά γι’ αυτό, δεν μπορεί να συμβεί τίποτα άλλο παρά να πετύχεις και να ανοίξεις τα φτερά σου να πετάξεις στο Σύμπαν.

Η δυσκολία αυτού του έργου αλλά και η σπουδαιότητά του δεν είναι ούτε η φύση του ως μονολόγου ούτε η τραγικότητα της ηρωίδας. Υπάρχουν πολλοί τραγικοί μονόλογοι. Η σπουδαιότητά του είναι στο σενάριό του - καταγραφή πραγματικών γεγονότων.

Η δομή του, οι ανατροπές των φορτισμένων συναισθημάτων που ξετυλίγονται στη σκηνή, των εικόνων όπως αυτές πρέπει να αποτυπωθούν, οι ανισόρροπες – ισορροπίες του χαρακτήρα της ηρωίδας όπως αυτές πρέπει να εκφραστούν, η ψυχική απογύμνωση μιας μάνας-τραγωδού, σίγουρα είναι στοιχεία που δεν μπορεί παρά να σε επηρεάσουν…

Οπότε ναι, με έχει επηρεάσει. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Όσο το ζεις και το πιστεύεις, έχοντας στο μυαλό σου τον ψυχισμό αυτής της γυναίκας, είναι αναπόφευκτο. Και αναπόφευκτο κομμάτι του ηθοποιού. Πάντα κουβαλάει το χαρακτήρα που αγγίζει. Η αλήθεια του ρόλου και η αλήθεια του ηθοποιού γίνονται ένα».