Μαρία-Νεφέλη Δούκα: «Το Θέατρο, επιτέλους, ξαναπαίρνει ανάσα»

Μαρία-Νεφέλη, με την παρουσία σας και την ακτινοβολία που εκπέμπετε, σίγουρα θα κερδίζατε και τις δίκες! Γιατί απαρνηθήκατε τη… Θέμιδα, αφού μάλιστα φοιτήσατε και 6 μήνες με το Erasmus σε ισπανόφωνο πανεπιστήμιο στο San Sebastian;

«Άρχισα να εγκαταλείπω τη Δικηγορία όταν κατάλαβα πως με ενδιέφερε να είμαι περισσότερο καλή στις παραστάσεις χορού με τον οποίο ασχολιόμουν, παράλληλα με το πανεπιστήμιο, παρά με την εξεταστική των εξαμήνων. Είμαι φύσει εσωστρεφής, και κάπως μέσα από το Χορό μού γεννιόταν μία ελευθερία, μία βαθύτερη ανάγκη να επικοινωνήσω και να εκφραστώ. Μετά, την ανάγκη αυτή την κάλυψε καθολικά το Θέατρο. Στην Ελλάδα από μικρός βρίσκεσαι σε μία υπερταχύτητα για να αποφασίσεις τι θα κάνεις, χωρίς να σε προετοιμάζει κανείς για τη μετάβαση. Εκεί, κάπου στο σταυροδρόμι που ψαχνόμουν για ειδικότητα στο Δίκαιο και βγαίνοντας λίγο από τη φούσκα της ελληνικής Εκπαίδευσης, σε συνδυασμό με την επιρροή του Χορού, είδα ότι δε με άγγιζαν αυτά που είχα διαλέξει στα δεκαοχτώ».

Η Δικηγορία, όμως, είναι και ένα επάγγελμα που πάντα σού προσφέρει εργασία, ενώ στον καλλιτεχνικό χώρο, και ιδίως στην εποχή μας, υπάρχει αβεβαιότητα….

«Στα ιδανικά μου απαντούσε και απαντάει το Θέατρο, όσο δύσκολος και αν είναι ο δρόμος. Και στις δύο επιλογές η συνισταμένη ήταν κοινή. Ήθελα να μιλήσω για πράγματα που πρέπει να ειπωθούν και να ακουστούν, να πω ιστορίες που πρέπει να βγουν εκεί έξω. Την ψυχική συμβατότητα τη βρήκα, όμως, στο Θέατρο. Οι συνθήκες για τους καλλιτέχνες είναι πάντα ακανθώδεις με ή χωρίς βιοχημικούς πολέμους και ιούς, και γι’ αυτήν την ανισότητα θέλουμε να παλέψουμε. Το Θέατρο, επιτέλους, ξαναπαίρνει ανάσα μετά από τόσους μήνες, και πρέπει να το κρατήσουμε ζωντανό και δυνατό. Δεν είναι πολυτέλεια, δεν είναι χόμπι, είναι ο παλμός του κόσμου και η σκληρή δουλειά και ο μόχθος χιλιάδων ανθρώπων».

Βοηθά το να είστε ωραία στο επάγγελμά σας ή στήνει παγίδες;

«Πιστεύω πως η εικόνα οποιουδήποτε, είτε πρόκειται για άντρα είτε για γυναίκα, δε θα έπρεπε να αφορά καθόλου το επάγγελμα του ηθοποιού. Υπάρχει άλλο επάγγελμα γι’ αυτό. Η εξωτερική εμφάνιση δε θα έπρεπε να προσδιορίζει ποτέ κανέναν, ειδικά στο Θέατρο. Οι παγίδες δεν στήνονται από την ομορφιά, αλλά από άσχημα μυαλά και άσχημες συμπεριφορές ή προκαταλήψεις».

Ένα σχόλιο για τα σκάνδαλα στο Θέατρο;

«Εύχομαι αυτή η ανάσα δικαιοσύνης να κρατήσει. Όσοι άνθρωποι πληγώθηκαν να βρουν ηρεμία και λύτρωση από τα τραύματά τους και οι ένοχοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ήταν καιρός. Αρκετός καιρός».

Οι κριτικές που σας έγραψαν για το έργο «Αξύριστα Πηγούνια» ήταν διθυραμβικές. Τώρα η πολύ επιτυχημένη παράσταση, που διακόπηκε λόγω Covid, επαναλαμβάνεται στο «Χορν». Μιλήστε μας για τον δύσκολο ρόλο σας…

«Υποδύομαι την Ιρίνα, μία κοπέλα που μεταναστεύει από τη Ρωσία στην Ελλάδα γυρεύοντας μία καλύτερη ζωή. Για να βιοποριστεί, δουλεύει ως στρίπερ σε ένα νυχτερινό μαγαζί. Είναι μία σύγχρονη βιοπαλαίστρια, με όνειρα για οικογένεια με τον αγαπημένο της, όμως έρχεται αντιμέτωπη με όλα τα ξενοφοβικά και σεξιστικά στερεότυπα μίας κοινωνίας, και την κακοποίηση ακόμη και από ανθρώπους που πίστευε ότι είχε κοντά της».

Ο τίτλος τι σημαίνει;

«Την κούραση, την αγωνία, τα απωθημένα ενός άντρα».

Πόσο αληθινή η ιστορία που έγραψε ο Γιάννης Τσίρος! Την πονέσατε την Ιρίνα, σας… δυσκόλεψε, αφού δεν μιλά καθόλου;

«Είναι μία τραγικά επίκαιρη περίπτωση ρατσισμού και σεξισμού απέναντι στη Γυναίκα η ηρωίδα μου, και θεωρώ χρέος μου να κοινωνηθεί η ιστορία της. Ειδικά από τη στιγμή που γύρω μας καθημερινά σκάνε καταιγιστικά τόσα περιστατικά γυναικοκτονιών, βιασμών και κακομεταχείρισης του φύλου μας. Η δυσκολία του ρόλου έγκειται στο ότι χωρίς τη βοήθεια δικών της λέξεων να στήνουν το βιογραφικό της έπρεπε να της δώσω ύπαρξη και παρελθόν αποκλειστικά δια μέσου της κίνησής της, των εκφράσεών της. Το χορευτικό της νούμερο είναι ας πούμε ο βουβός της μονόλογος».

Όταν τελειώνει η παράσταση, σας ακολουθεί η… Ιρίνα ή σας περιμένει την επομένη;

«Oι ρόλοι γενικά νομίζω σ’ ακολουθούν και κατά τη διάρκεια των προβών όσο τους εγκυμονείς. Στις παραστάσεις είναι μία γέννα εκ νέου κάθε φορά, και οι χαρακτήρες μπορούν να συνεχίσουν να σου αποκαλύπτονται».

Παίζετε, όμως, και σε άλλη παράσταση…

«Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων ανεβάζουμε στο θέατρο “Rabbit hole”, τους “Δολοφόνους” του Ερν. Χέμινγουεϊ, σε διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Σίμωνα. Δευτέρες και Τρίτες».

Έχετε συμμετάσχει και σε αξιόλογα σίριαλ, ταινίες. Τηλεόραση, Κινηματογράφος ή Θέατρο η μεγάλη αγάπη σας;

«Όσο μεγαλώνω, εκτιμώ να βρίσκομαι σε ωραίες συνθήκες και περιβάλλον όπου δημιουργείται κάτι καλό, και υπάρχει μία κοινή πλεύση στην ομάδα. Σεβασμός στο έργο και στους ανθρώπους».

Εσείς εμβολιαστήκατε;

«Ναι. Ελπίζω κάποια στιγμή να απαλλαχτούμε και εντελώς από το κεφάλαιο Covid».

Ένα προτέρημα και ένα ελάττωμά σας;

«Είμαι ειλικρινής. Είμαι ανυπόμονη».

Με τι μότο ξεπερνάτε τις δυσκολίες;

«Τουλάχιστον να υπάρχει αγάπη».

«Εκτιμώ την ειλικρίνεια, με συγκινεί η γενναιότητα και αποστρέφομαι την υστεροβουλία. Με γνώμονα το δικό μου ένστικτο προσπαθώ να αποφασίζω, αλλά ρωτώ και ανθρώπους που ξέρω πως με καταλαβαίνουν».