Μίκης και Ζαν-Πωλ

Ήσαν και οι δύο τεράστιοι με παγκόσμια απήχηση. Υπηρετώντας ο καθείς την τέχνη του, μας χάρισαν συγκίνηση, ενθουσιασμό, χαρά, ανάταση. Ο θάνατός τους, ως είθισθαι από αρχαιοτάτων χρόνων, έσβησε τις ατέλειές τους αναδεικνύοντας τις θετικές και φωτεινές τους πλευρές.

Και όμως, στην χώρα που «ο νεκρός δεδικαίωται», βρήκαν την ευκαιρία διάφοροι ασεβείς να καπηλευθούν την μνήμη ενός εθνικού μνημείου, όπως αρμόζει να αποκαλείται ο Μίκης Θεοδωράκης.

Παραλείποντας διάφορα faux pas, όπως το σταυροπόδι στην εκκλησία κορυφαίου πολιτικού παράγοντος ή το ντεκολτέ με γυμνούς τους βραχίονες συζύγου αρχηγού κόμματος, θα επικεντρωθώ στις αποδοκιμασίες κατά την άφιξη της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας, καθώς και στην επιχείρηση κομματικοποιήσεως της κηδείας του μεγάλου μουσικοσυνθέτη.

Παρακολουθώ για δεύτερη φορά από το youtube –την πρώτη την είδα ζωντανά από την γαλλική τηλοψία– την νεκρώσιμο ακολουθία του Γάλλου ηθοποιού Ζαν-Πωλ Μπελμοντό. Ριγώ, όπως ρίγησα με την φωνή του Δημήτρη Μπάση που τραγούδησε έμπροσθεν του τάφου του Μίκη στον Γαλατά Χανίων, από το άκουσμα του μουσικού θέματος «Chi Mai», που έγραψε o Έννιο Μορικόνε για την ταινία ο «Επαγγελματίας».

Δεν μπορώ να μην θαυμάσω την τάξη και την απόλυτο ησυχία, χωρίς παρατρεχάμενους να βγάζουν φωτογραφίες με τα κινητά τους ή «επαναστάτες» να κραυγάζουν ανοίκεια, με την στιγμή, συνθήματα. Κάποιος πρέπει να εξηγήσει σε όλους αυτούς τους κυρίους και τις κυρίες, ότι στις κηδείες δεν βγάζουμε τα απωθημένα μας, ούτε κάνουμε σκηνές σαν να πρωταγωνιστούμε σε ένα σήριαλ β’ διαλογής. Κρείττον σιγάν.