Ο Νίκολας Κέιτζ για την υστεροφημία και το... Χρυσό Δισκοπότηρο
«Ποτέ μου δεν είχα καριέρα, μόνο δουλειά. Και θα συνεχίσω να δουλεύω»
Αντίθετα με τους περισσότερους σταρ του Χόλιγουντ ο Νίκολας Κέιτζ σπάνια κάνει το προφανές. Τι είναι αυτό που καίει μέσα του και πυροδοτεί την εξωγήινη ένταση που πλημμυρίζει το κινηματογραφικό πανί, όποτε εκείνος εμφανίζεται πάνω του; Από την ανάλαφρη κομεντί «Honeymoon in Vegas» μέχρι το βαρύ «Leaving Las Vegas», για το οποίο κέρδισε το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου, ο Αμερικανός ηθοποιός έπαιξε και έζησε σουρεαλιστικά. Αγόρασε και έχασε κάστρα, έφτιαξε και γκρέμισε περιουσίες ολόκληρες, κρατώντας μόνο ενάντια σε κάθε αντιξοότητα μια πυραμίδα, που σκοπεύει να αποτελέσει τον τάφο του, στη Νέα Ορλεάνη της jazz, του χορού και των κοκτέιλ. Για όλα αυτά και άλλα πολλά μιλά στο περιοδικό της εφημερίδας «The New York Times».
Για κάθε σταρ του κινηματογράφου υπάρχει ο ηθοποιός και η περσόνα. Στα πρώτα βήματα της καριέρας σου, ενδιαφερόσουν περισσότερο για το δεύτερο και λιγότερο για το πρώτο. Σήμερα ποια είναι η στάση σου;
Κάποτε έπαιρνα brunch με τον Γουόρεν Μπίτι και του είπα: «ξέρεις πόσο τυχερός είσαι που ήσουν ο Γουόρεν Μπίτι τη δεκαετία του ΄70 πριν όλοι αποκτήσουν ένα κινητό με βινετοκάμερα;» Εκείνος μου χαμογέλασε και ένευσε καταφατικά. Σήμερα πας σε ένα μπαρ με καραόκε με έναν φίλο σου κι ενώ στο μπαρ απαγορεύεται η «βιντεογράφηση» την επόμενη μέρα κυκλοφορούν δυο βίντεο με εσένα να ξελαρυγγιάζεσαι για την πλάκα σου». … Για να απαντήσω στην ερώτηση σου, στην αρχή της καριέρας μου είχα μια συγκεκριμένη ιδέα για το ποιος ήθελα να είμαι. Έβλεπα τον εαυτό μου σαν έναν σουρεαλιστή. Μπορεί να ακουστεί κάπως αλλά ήθελα να εφεύρω ‘’τη δική μου μυθολογία’’ γύρω από τον εαυτό μου».