Ντιέγκο Μαραντόνα: Επαναστάτης - Ήρωας - Ατίθασος - Θεός

«Ο άνθρωπος με τα δύο πρόσωπα!». Η συγκεκριμένη φράση ασφαλώς και είναι πολυ-φορεμένη, στον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, πάντως, ταιριάζει όσο καμία άλλη! Όχι επειδή δεν υπάρχει κάτι διαφορετικό προκειμένου να χαρακτηριστεί μοναδική η περίπτωσή του. Έζησε τόσο έντονα και στα όρια άλλωστε, που θα πρέπει να προσπαθήσει κανείς πολύ για να μη βρει πολλές και διαφορετικών νοημάτων εκφράσεις οι οποίες θα τον αντιπροσωπεύουν.

Κανείς από εκείνους που έγραψαν διαδρομή η οποία καθόρισε την ανθρωπότητα στο δικό τους τομέα, τελικά δεν «έφυγε» ήσυχα. Πολύ απλά, διότι η ανθρώπινη φύση παρασύρεται, αδυνατώντας να επιτρέψει τη νηφάλια αυτο-διαχείριση, σε τέτοιο μέγεθος. Οι σπουδαίοι και ευφυείς δεν απολαμβάνουν ήρεμη ζωή. Η πολυτέλεια που από μόνοι τους προσφέρουν με τα επιτεύγματά τους, τους γυρίζει μπούμερανγκ. Προφανώς αυτό δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήταν εξ ορισμού προβληματικοί, αλλά επειδή από ένα σημείο και μετά, γίνεται εξαιρετικά δύσκολη η εσωτερική ισορροπία τους. Διότι ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια.

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα άκουσε χαρακτηρισμούς όπως: «Ο Μότσαρτ της μπάλας», «Καλύτερος του Πελέ», «Ο Αϊνστάιν του αθλητισμού». Τα άξιζε όλα αφού ήταν εκείνος που βελτίωσε την εικόνα του ποδοσφαίρου από μόνος του. Προκάλεσε αμέτρητους οπαδούς να αγαπήσουν τις ομάδες που αγωνίστηκε, ακόμη και αν προηγουμένως αυτοί υποστήριζαν τις αντίπαλες! Ο Μαραντόνα προσέφερε στον εαυτό του την ιδιότητα του εκπροσώπου των ανθρώπων που αγαπούσαν την επανάσταση, την ίδια ώρα που επίσης χωρίς καμία… βοήθεια κατέστρεφε τον εαυτό του!

Ο ποδοσφαιριστής που κατάφερε ένα ολόκληρο γήπεδο, στον ημιτελικό του Μουντιάλ της Ιταλίας το 1990, να μην υποστηρίζει την εθνική ομάδα της οικοδέσποινας χώρας αλλά την Αργεντινή, επειδή ο αγώνας γινόταν στη Νάπολι, τη φανέλα της οποίας φορούσε τότε ο ίδιος, προχώρησε από την πρώτη ημέρα στη λογική: «Όλοι σας και μόνος μου». Ναι, οι Ιταλοί φώναζαν υπέρ της Αργεντινής στον ημιτελικό που η ομάδα τους ηττήθηκε! Ο άνθρωπος που έφτασε με μέτριους (στην πλειοψηφία τους) συμπαίκτες στην κορυφή του κόσμου στο Μεξικό, το 1986, λίγο έλειψε να το καταφέρει ξανά τέσσερα χρόνια αργότερα. Εκεί, ωστόσο, έχασε στον τελικό από τη Δυτική Γερμανία, και την ώρα της απονομής ο πλανήτης τον είδε να μη θέλει μετάλλιο και να κλαίει σαν μικρό παιδί…

Η τύχη παίζει πάντα ρόλο στη ζωή, όμως η όποια ανώτερη δύναμη (εάν υπάρχει), φροντίζει για τη σημειολογία στη διαδρομή των σπουδαίων. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα πέθανε την ίδια ημέρα που άφησε το μάταιο τούτο κόσμο ο Τζορτζ Μπεστ (2005). Πέρα από το ταλέντο τους εντός γηπέδου, οι δύο τους είχαν πολλές ομοιότητες. Λάτρευαν τις καταχρήσεις, τις γυναίκες και δεν έμπαιναν σε καλούπια. Σα να μην έφτανε αυτό, ο Μαραντόνα έφυγε επίσης την ίδια ημέρα και με τον καλό του φίλο Φιντέλ Κάστρο (2016)! Ακόμη και την ημέρα που άφηνε την τελευταία του πνοή, 25 Νοεμβρίου του 2020, έγραφε ιστορία…

Από την έντυπη έκδοση της «Βραδυνής της Κυριακής»