Ο Χρήστος Ζαμπούνης γράφει στο vradini.gr γράφει για το ελληνικό #metoo

Από την αρχαιότητα η άθλησις όχι μόνον για στρατιωτικούς σκοπούς, ήταν μία σημαντική επινόησις των Ελλήνων, μία από τις πολλές. Ο ιδανικός πολίτης όφειλε να είναι γυμνασμένος και να συμμετέχει από νωρίς σε αθλητικούς αγώνες. Το ρητό «Νους υγιής εν σώματι υγιεί» αποτελούσε θέσφατο. Με το πέρασμα των αιώνων, ο Αθλητισμός εξελίχθη πολυποίκιλλα και πολυεπίπεδα, με κορυφαία εκδήλωση τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πάλι ελληνικής επινοήσεως.

Οι καταγγελίες της δις Ολυμπιονίκου Σοφίας Μπεκατώρου για τον βιασμό που υπέστη από παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, δημιούργησαν έναν πρωτόγνωρο «σεισμό» στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Η σοβαρότης της καταγγέλουσας δεν επιδέχετο ιδιαιτέρων αμφισβητήσεων, αν και δεν έλειψαν τα σχόλια του τύπου «γιατί πήγε στο δωμάτιό της;» ή «πώς και το ενεθυμήθη τώρα;». Ο φόβος των θυμάτων σεξουαλικής κακοποιήσεως είναι ο κύριος παράγων της «ομερτά», του όρκου σιωπής που δίνουν τα μέλη της Μαφίας.

Από την άλλη, η αντιμετώπισις, το confrontation, με ένα άτομο ισχυρότερο, που συνήθως κατέχει θέσεις εξουσίας, δεν είναι μία εύκολη υπόθεσις, ιδίως για ένα νεαρό άτομο που ευρίσκεται στις αρχές της σταδιοδρομίας του. Για τον θύτη, ο οποίος, σύμφωνα με την κατάθεση της Σοφίας Μπεκατώρου στην ΕΛ.ΑΣ., συνεχίζει να παρενοχλεί ακόμη και ανήλικα, η ασυλία ήταν δεδομένη. Τούτο ίσχυε μέχρι προχθές. Η ντροπή και οι ενοχές άλλαξαν, πλέον, στρατόπεδο.

Το νεοπαγές κίνημα «me too», το οποίο εγεννήθη προ τριών ετών, μετά τις αποκαλύψεις για τον Αμερικανό παραγωγό του Χόλλυγουντ Harvey Weinstin, εισάγεται στην χώρα μας, με τις καταγγελίες και άλλων αθλητριών να συρρέουν. Το κύμα συμπαραστάσεως είναι πάνδημο. Αρκετοί παράγοντες της Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας, με πρώτο και κύριο τον θύτη, παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλον, από τις σχεδόν ισόβιες θέσεις τους. Άλλοι παραμένουν, δηλώνοντας άγνοια. Η ηθοποιός Ζέτα Δούκα ανοίγει την βεντάλια των θυμάτων καταγγέλλοντας κακοποίηση στον χώρο του θεάματος.

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι σε αυτήν την ιστορία θα καούν και χλωρά κλαδιά μαζί με τα ξερά, αλλά το πιο σημαντικό που πρέπει να κρατήσουμε είναι η απελευθέρωσις όσων παρηνοχλήθησαν από το ψυχολογικό βάρος που τους κατέτρωγε, ένα είδος αντεστραμμένων Ερινύων.