Ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Βαγγέλης Ιωάννου γράφει στο vradini.gr για τη ζωή στον καιρό της καραντίνας
H ζωή στον καιρό της καραντίνας: Aπό το lock down στο let me out...
Ο καθένας βίωσε -και βιώνει- διαφορετικά την εμπειρία της καραντίνας, η οποία μας επιβλήθηκε λόγω της πανδημίας. Οι περίφημες «πέντε φάσεις» ποικίλουν για κάποιους που είχαν έντονη δραστηριότητα π.κ. (προ κορωνοϊού), από άλλους που ήταν έτσι κι αλλιώς πιο... ήρεμοι, κάθονταν διαχρονικά πολλές ώρες στο σπίτι, οπότε η ζωή τους δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει μ.κ. (μετά κορωνοϊού). Οπως, επίσης, αυτές οι συναισθηματικές φάσεις διαφέρουν ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες.
Ας δούμε τη σύγκριση
(από την προσωπική-οικογενειακή εμπειρία) του παραδείγματος της συζύγου μου και
του δικού μου:
Φάση πρώτη (total lock down), η φάση του ενθουσιασμού για τη σύζυγο («χωρίς τις σχολικές υποχρεώσεις του παιδιού, θα φτιάξω τις ντουλάπες, θα βάλω σε τάξη την αποθήκη, θα έχω χρόνο για χαλάρωση»), η φάση του φόβου για μένα («τι είναι αυτό που μας προέκυψε, πως θα κάνω τη δουλειά μου, τι θα γίνει εάν με... επισκεφτεί ο ιός, πως θα προφυλαχθώ, μήπως είμαι φορέας, ποια είναι τα συμπτώματα).
Φάση δεύτερη, η φάση της αισιοδοξίας για τη σύζυγο («θα το παλέψουμε, θα λύσουμε τα προβλήματα») , η φάση του προβληματισμού για μένα («πέρασε μια εβδομάδα, πόσο θα κρατήσει, θα βγαίνουμε μόνο για περπάτημα;»).
Φάση τρίτη, η φάση της σύγχυσης για τη σύζυγο («έχασα τις μέρες, σας έχω συνέχεια στα πόδια μου, είδα όλες τις ταινίες στο Netflix, τι άλλο μπορώ να κάνω;), η φάση της ανησυχίας για μένα («εντάξει αρκετά καθίσαμε στα αυγά μας, τώρα πρέπει να δουλέψουμε, να γίνουμε δημιουργικοί, να αποκτήσουμε μια νέα καθημερινότητα, ένα νέο modus vivendi, αλλά με ποιο τρόπο;).
Φάση τέταρτη, η φάση του άγχους για τη σύζυγο («πότε θα ξαναπάω στο κομμωτήριο, τι να φορέσω για να πάω στο σούπερ μάρκετ, πότε θα ξανανοίξουν τα μαγαζιά»), η φάση της αναζήτησης για μένα («πήραμε υπερβολική δόση από ειδήσεις, δε χάνουμε το ραντεβού με Τσιόδρα-Χαρδαλιά στις 6 μ.μ., η καραντίνα επεκτείνεται σε όλον τον πλανήτη, ο κόσμος είναι εκτός ελέγχου, βρέθηκε φάρμακο για τον ιό, πότε θα γίνει το πρώτο πειραματικό εμβόλιο σε άνθρωπο, η ζωή και η υγεία πάνω απ' όλα, τώρα πρέπει να αλλάξουμε για να παραμείνουμε οι ίδιοι»).
Φάση πέμπτη (let me out), η φάση της κόπωσης για τη σύζυγο («έφτιαξα πολλά κέικ, δοκίμασα όλες τις συνταγές μαγειρικής, τέλος πια με την εικονική ζωή, θέλω να δω τις φίλες μου από κοντά κι όχι μόνο στο skype, θέλω να βγω για ποτό»), η φάση της επόμενης μέρας για μένα («αρκετά με την καλογερική στο σπίτι, αφήστε με να βγω έξω, είδα το Last Dance, αλλά πρέπει να πάω και στο γραφείο, πότε θα ξαναδούμε αγώνες δια ζώσης, πως θα είναι ο αθλητισμός αύριο, πως θα είναι η δημοσιογραφία αύριο; Μπορώ να κάνω εξίσου σπουδαία πράγματα με τη βοήθεια του ίντερνετ, ας κατακτήσουμε και πάλι τον κόσμο»).
Εδώ βρισκόμαστε, λοιπόν, φίλες και φίλοι. Στην πέμπτη φάση. Έπειτα από μια ενδοσκόπηση και μια αναζήτηση περίπου 45 ημερών , αναρωτιόμαστε εάν γίναμε καλύτεροι άνθρωποι, εάν αποκτήσαμε οικολογική συνείδηση, εάν εκτιμήσαμε περισσότερο τα καθημερινά και τα αυτονόητα, εάν βάλαμε μυαλό, εάν - εν τέλει- ο κόσμος (μας) θα είναι καλύτερος στην μ.κ. εποχή.
Οι απαντήσεις σε τέτοια (αλλά και σε πολλά ακόμη ανάλογα) ερωτήματα είναι πολλές. Ο καθένας δίνει την εκδοχή του, με βάση την οπτική γωνία που βλέπει τα πράγματα. Άλλος πιστεύει ότι, πλέον, ο πλανήτης θα επενδύσει περισσότερο στην πολιτική της υγείας. Άλλος αναπτύσσει θεωρίες συνωμοσίας. Ενας τρίτος ασχολείται μόνο με τα της οικονομίας.
Οι επιστήμονες διαφωνούν για το εάν ο ορθός δρόμος για την αντιμετώπιση της πανδημίας ήταν η ανοσία της αγέλης ή εάν αυτός ο δρόμος είναι απλά η ανοησία της αγέλης. Στα αθλητικά δρώμενα συγκρούονται δυο φιλοσοφίες, η μία που λέει «προέχει η ασφάλεια των αθλητών και όλων των εμπλεκομένων, σταματάμε» και η άλλη που υποστηρίζει ότι «προέχει η εξασφάλιση των εσόδων από τηλεόραση και χορηγούς, ξαναπαίζουμε». Χαμός...
Τι θα ισχύσει... αύριο; Η πλειοψηφία πιστεύει ότι κι αυτή τη φορά από αγκάθι θα βγει ρόδο! Τι λέω εγώ; Παρότι, πάντοτε έβλεπα το ποτήρι μισογεμάτο (εξ ου και η ατάκα: «το γούρι μας είναι από ξύλο βελανιδιάς, δε σπάει ποτέ»), αυτή τη φορά δε συμμερίζομαι την αισιοδοξία. Σε όλα τα επίπεδα... Το νου σας και εις το επανιδείν!!!