Ο μικρομεγαλισμός των Νεοπασόκων

Η ξαφνική ασθένεια της Φώφης Γεννηματά έβαλε και πάλι το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής σε μια περιπέτεια και ξανάφερε στο προσκήνιο την αδυναμία συνεννόησης που υπάρχει διαχρονικά μεταξύ των στελεχών του.

Οι έξι υποψηφιότητες για την αρχηγία του κόμματος που έχουν ήδη κατατεθεί και η επανεμφάνιση του Γ. Παπανδρέου δείχνουν, την νοοτροπία που υπήρχε και δυστυχώς συνεχίζει να υπάρχει στα "μεγάλα" τα "μεσαία" και τα "μικρά" στελέχη του, ακόμη και τώρα που το κόμμα είναι στο 6-7%.

Ο κάθε ένας με την παρέα του θέλει να γίνει αρχηγός. Και αν αποτύχει , αυτοονομάζεται δελφίνος και κάνει το δικό του κόμμα μέσα στο κόμμα. Και η ζωή συνεχίζεται. Αυτό το δηλητήριο που ξεκίνησε μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου το 1996, όταν ο αείμνηστος Άκης Τσοχατζόπουλος και το περιβάλλον του είχαν το δικό τους κόμμα μέσα στο κόμμα . Και επί 8 χρόνια αγωνίζονταν, να πάρουν την ρεβάνς, να ξανακερδίσουν τον εσωκομματικό πόλεμο, λες και ήταν άλλο κόμμα στην εξουσία, λες και άλλοι κάθονταν στις υπουργικές καρέκλες.

Τα χρόνια περνούσαν και η διαμάχη αυτή μεταφέρθηκε μετά στα στρατόπεδα Παπανδρεϊκών και Βενιζελικών. Ότι έλεγαν οι μεν, έβρισκαν απέναντι τους τους δε. Πάντα, τα χρόνια που κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ, την καλύτερη αντιπολίτευση την έκαναν οι εσωκομματικοί αντίπαλοι. Και απέναντι στους εκάστοτε πρωθυπουργούς αλλά και απέναντι στους υπουργούς.

Αυτή ήταν και η αίτια που καταστράφηκε ένα κόμμα εξουσίας και έφτασε στο 4%.

Και βέβαια όλα αυτά τα στελέχη που μετείχαν στον εσωκομματικό σπαραγμό , μετά έφυγαν και βρήκαν στέγη είτε στον ΣΥΡΙΖΑ , ορισμένοι έγιναν και βουλευτές , είτε στην ΝΔ για να καθίσουν και πάλι σε καρέκλες εξουσίας.

Όσο και αν προσπάθησαν ορισμένοι να ξαναενώσουν αυτό το χώρο ήταν μάταιος κόπος.

Και τώρα που τα πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο, η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Κάποιοι προσπαθούν να στήσουν το δικό τους κόμμα μέσα στο κόμμα για την επόμενη ημέρα (αν υπάρξει) και κάποιοι άλλοι βάζουν υποψηφιότητα μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν ένα ρόλο δίπλα στο νέο αρχηγό.

Θα πει κάποιος μα έτσι συμβαίνει στα κόμματα όταν ανοίγουν οι εσωκομματικές διαδικασίες για την ανάδειξη αρχηγού.

Ε όχι δεν συμβαίνει έτσι. Το να υπάρχουν 7 υποψήφιοι πρόεδροι για ένα κόμμα που κάνεις δεν ξέρει αν θα μπει στην επόμενη βουλή, δεν συμβαίνει πουθενά.

Ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ όταν το εκλογικό του ποσοστό ,έφτασε σε οριακό σημείο , όταν κινδύνευε να μην μπει στην Βουλή , εκείνη την ώρα , ενώ υπήρχαν πολλές τάσεις και πολλοί αρχηγοί, όλοι συμφώνησαν και στήριξαν ένα πρόσωπο.

Γιατί αυτός είναι ο κίνδυνος για το ΠΑΣΟΚ εκεί που έφτασε. Στις επόμενες εκλογές να λεηλατηθεί εντελώς από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ και να μην είναι στην επόμενη Βουλή.

Και για να μην έχει κανένας , καμμιά αυταπάτη, μετά τις εσωκομματικές εκλογές , που μακάρι να γίνουν όσο γίνεται πιο γρήγορα , θα υπάρξουν χαμένοι που θα κοιτάξουν να βρουν στασίδι εξουσίας στην ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δυστυχώς ορισμένοι από αυτούς που σήμερα λένε ότι αγωνιούν για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ,το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι σε ποια καρέκλα θα καθίσουν στην επόμενη κυβέρνηση η στην επόμενη Βουλή.