Οι νοσηλεύτριες γράφουν ιστορία - Οι άλλοι προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή του κόσμου
Για ακόμη μία φορά, μία χούφτα νοσοκόμες, απλές γυναίκες, με το σθένος και τη γενναιότητά τους, έβαλαν τα γυαλιά στην Πολιτεία αλλά και σε μεγαλόσχημους γιατρούς που μετρούν κάθε τους κίνηση με το όφελος
Εδώ και αρκετές εβδομάδες, το κράτος έφτασε στο σημείο να προσφέρει δύο και τρεις χιλιάδες ευρώ μισθό για να προσελκύσει το ενδιαφέρον γιατρών προκειμένου να στελεχώσει τα νοσοκομεία στη Θεσσαλονίκη που βρίσκονται στο «κόκκινο».
Το ενδιαφέρον είναι περιορισμένο, γιατί οι γιατροί στον ιδιωτικό τομέα βγάζουν πολύ περισσότερα, και πολύ δύσκολα θα αφήσουν το ιατρείο ή την κλινική τους για να ενταχθούν, έστω για κάποιους μήνες, στο ΕΣΥ.
Το αποτέλεσμα είναι το υπάρχον ιατρικό προσωπικό να μην επαρκεί για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες που δημιουργεί στη Βόρεια Ελλάδα η μεγάλη διασπορά.
Αυτό που δεν θέλησαν να κάνουν οι γιατροί το τόλμησαν μερικές δεκάδες νοσοκόμες από την Κρήτη, το Άργος και άλλες πόλεις. Άφησαν πίσω τις δουλειέςς τους, το σπιτικό με τις οικογένειές τους, και έτρεξαν να βοηθήσουν τους συνάδελφους τους στη Θεσσαλονίκη.
Τα λόγια τους, μάλιστα, ήταν πιο συγκινητικά από τις πράξεις τους. «Όλοι είμαστε μία οικογένεια και πρέπει να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που δοκιμάζονται», είπε μία κυρία από το Άργος.
«Τώρα στην κρίση όλη η Ελλάδα είναι μία Υγειονομική Περιφέρεια. Αν η Κρήτη είχε ανάγκη θα τη βοηθούσε η Θεσσαλονίκη, γι’ αυτό και εμείς ανεβαίνουμε στη Βόρεια Ελλάδα», είπε μία άλλη από τα Χανιά.
Τόσο απλά και ανθρώπινα. Οι απλές γυναίκες που μας φροντίζουν, όταν χρειάζεται, μέσα στα νοσοκομεία, έδειξαν τι σημαίνει αλληλεγγύη στη σημερινή δύσκολη κατάσταση.
Αυτή η κοινωνία πρέπει να είναι πρότυπο για τα νέα παιδιά. Αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να αποτελούν το παράδειγμα για όλους μας. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε όχι μόνο αυτή την φοβερή πανδημία, αλλά και τις δυσκολίες που έρχονται.
Ίσως από αυτούς τους ανθρώπους θα πρέπει να παραδειγματισθούν και οι πολιτικοί μας που ψάχνουν ευκαιρία να στριμώξουν τον αντίπαλο για να κερδίσουν μερικούς επικοινωνιακούς πόντους στην πολιτική σκακιέρα.
Δυστυχώς, την περίοδο της καραντίνας τα κομματικά επιτελεία, μόνο αλληλεγγύη δεν επέδειξαν μεταξύ τους.
Άσπρο έλεγε ο ένας, μαύρο ο άλλος, κόκκινο ο τρίτος, κίτρινο ο τέταρτος.
Όταν επιβλήθηκε το πρώτο απαγορευτικό του Μαρτίου -Απρίλιου, που κανείς δεν ήξερε τι μας ξημερώνει, είχε ξεσπάσει πολιτική γκρίνια γιατί έκλεισαν τους πολίτες στα σπίτια τους δύο μήνες.
Όταν αποδείχθηκε ότι γλιτώσαμε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και τα χειρότερα, εκ των υστέρων η τακτική εκείνη χαρακτηρίστηκε από όλους πετυχημένη.
Μετά τις διακοπές όλοι φώναζαν πως η χώρα δεν αντέχει ένα δεύτερο καθολικό απαγορευτικό. Όταν ήρθε το δεύτερο κύμα της πανδημίας και μπήκαν στο «κόκκινο» τα νοσοκομεία, αυτοί που φώναζαν να μην επιβληθεί απαγορευτικό, τώρα διαμαρτύρονται γιατί δεν έκλεισε η χώρα νωρίτερα. Άντε βρες άκρη.
Εν μέσω πανδημίας και μεγάλου κινδύνου, το μόνο που μετράει είναι η συστράτευση και η αλληλεγγύη. Όλα τα άλλα η Ιστορία γρήγορα θα τα ξεχάσει. Και μαζί θα ξεχαστούν και όσοι με τεχνάσματα και μικροκομματικά κόλπα προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή και να μπουν στο κάδρο με τις νοσηλεύτριες.