Λήδα Χατζηδημητρίου στη «ΒτΚ»: «Η Αθήνα είναι σαν δημιουργικό καζάνι»

Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Η Λήδα Χατζηδημητρίου είναι 23 χρόνων, έχει BA Acting από τη Δραματική Σχολή του Royal Birmingham Conservatoire και δίπλωμα Θεατρολογίας από το Wrexham Glyndwr University. Δεξιότητές της: μέτζο σοπράνο, Σύγχρονος Χορός, Μusical Τheater, commercial, Σωματικό Θέατρο, contortionist. Έχει συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις στην Αγγλία, σε κυπριακή ταινία μικρού μήκους, στα σίριαλ «Κόκκινο Ποτάμι» και «Μια νύχτα του Αυγούστου». Έχει εργαστεί ως γραμματέας/βοηθός θεατρολόγου στο Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Το πάθος της είναι ο χορός και η σωματική κίνηση, αγαπά τα παιδιά και τα ζωάκια. Εκτιμά την ειλικρίνεια, απεχθάνεται τα ψέματα και την στασιμότητα. Ο μεγαλύτερος φόβος της είναι να μην εξελίσσεται ως καλλιτέχνις και ως άνθρωπος. Θα ήθελε να υποδυθεί την Μπλανς Ντιμπουά στο «Λεωφορείο ο πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς.

Λήδα, έχετε τελειώσει το Λύκειο του Αποστόλου Βαρνάβα στην Κύπρο. Οι αναμνήσεις σας από εκεί;

«Ευτυχισμένες και δημιουργικές αναμνήσεις. Ως ένα υπερκινητικό και ολίγον τι άτακτο παιδί, το Θέατρο με βοήθησε να διοχετεύσω την ενέργειά μου. Ήμουν λίγο στο κόσμο μου, και αυτό δεν ήταν τόσο αποδεκτό από τους συμμαθητές μου. Μεγαλώνοντας δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική. Είχα λίγους και καλούς φίλους, που με στήριζαν και με αποδέχτηκαν για αυτό που είμαι».

Από μικρή αγαπούσατε την Υποκριτική; Παίζατε και στο σχολείο;

«Οι γονείς μου είχαν μυήσει εμένα και την αδελφή μου, στο Θέατρο, τη Μουσική και τη Λογοτεχνία. Από μικρούλα είχα την ικανότητα να αποστηθίζω ποιήματα και κείμενα. Θυμάμαι τον πατέρα μου να με ανεβάζει στο τραπεζάκι του σαλονιού και να απαγγέλλω. Οι πρώτες μου αναμνήσεις από το Θέατρο ήταν από παραστάσεις που μας πήγαινε το σχολείο. Το πρώτο έργο που θυμάμαι ήταν το “Μάνα, Mητέρα, Μαμά”, όπου συνειδητοποίησα ότι το Θέατρο απεικονίζει την πραγματικότητα. Με ενθουσίασε το γεγονός ότι ο ηθοποιός μεταμορφώνεται στη σκηνή, μπορεί να γίνει κάτι άλλο και να ταξιδεύει από εμπειρία σε εμπειρία. Στο Γυμνάσιο ανυπομονούσα να κάνω ακρόαση για τη θεατρική ομάδα. Αλλά δεν τα κατάφερα, είχα “παγώσει” και δεν έβγαλα μιλιά. Δεν το έβαλα κάτω όμως, και τον επόμενο χρόνο πήρα το ρόλο της Ντορίν στον “Ταρτούφο”. Ήταν μαγεία! Και τότε το αποφάσισα! Θα γινόμουν ηθοποιός».

Σπουδάσετε στο Royal Birmingham Conservatoire Δραματική Τέχνη, και πήρατε πτυχίο Θεατρολογίας από το Wrexham Glyndwr University. Έχετε όμως κάνει και σπουδές στο Μusical Τheater, στο Σύγχρονο Χορό και είστε και μέτζο σοπράνο. Πώς ήταν η διδασκαλία εκεί; Τι εμπειρίες αποκτήσατε;

«Παρόλο που εκπαιδεύτηκα στη μέθοδο Στανισλάφσκι, είχα την ευκαιρία να εμβαθύνω σε πολλά είδη Θεάτρου. Στην Αγγλία τα λένε έξω από τα δόντια. Υπήρχε αρκετή αυστηρότητα και, φυσικά (υγιής), ανταγωνισμός. Έμαθα να παίζω εσωτερικά και διακριτικά, καθώς και να εκφράζομαι σε μία ξένη γλώσσα. Το αγγλικό Θέατρο θυμίζει σε πολλούς τομείς το κινηματογραφικό παίξιμο και στήσιμο».

Δεν σκεφτήκατε να συνεχίσετε στην Αγγλία;

«Όχι, ποτέ. Μετά τον κορωνοϊό αρκετοί νέοι επέστρεψαν, και εγώ δεν ήμουν η εξαίρεση. Εμείς οι νέοι είμαστε το μέλλον αυτής της χώρας. Σπούδασα στο εξωτερικό για να μαζέψω γνώσεις που μετά θα προσέφερα στην πατρίδα μου. Οι Έλληνες ηθοποιοί έχουν πάθος και το κοινό έχει εξελιχθεί, και ζητάει διαρκώς καινούριες ιδέες και τεχνικές».

Εκεί υπήρχαν απρεπείς συμπεριφορές από ανθρώπους του Θεάτρου, όπως εδώ;

«Και ναι και όχι. Η Αγγλία είναι μία χώρα που αγαπάει το Θέατρο και τους ηθοποιούς. Αυτό αντικατοπτρίζεται σε συλλόγους που αντιδρούν άμεσα, όπως το “EQUITY”. Προστατεύουν τους ηθοποιούς και κατοχυρώνουν τη σωστή μίσθωση και τους αξιοπρεπείς όρους εργασίας. Στην Αγγλία ο ηθοποιός είναι επάγγελμα με τα όλα του. Εάν δεν έχεις ειδίκευση, δεν μπορείς να παίξεις επαγγελματικά. Υπάρχει σεβασμός στον ηθοποιό και στήριξη. Σίγουρα με το κίνημα #MeToo βγήκαν στην επιφάνεια αρκετές “συμπεριφορές” και μέσα σε σχολές, και στον επαγγελματικό τομέα. Τον Ιούνιο του 2020 είχε ξεσπάσει ένα πολύ μεγάλο σκάνδαλο σε γνωστή σχολή για ρατσιστικές συμπεριφορές και φυλετικές διακρίσεις των φοιτητών της. Αυτό που με συγκίνησε είναι το πώς ενώθηκαν και διαμαρτυρήθηκαν, τότε, οι νέοι ηθοποιοί και φοιτητές από όλες τις σχολές του Ηνωμένου Βασιλείου. Αυτή τη στιγμή, σε αρκετές δραματικές σχολές υπάρχει ειδική εκπαίδευση για την προστασία των φοιτητών και καθηγητών και για το πώς αντιμετωπίζονται τέτοιες συμπεριφορές».

Στην Αθήνα πώς είναι τα πράγματα για ένα νέο ηθοποιό;

«Σαν ένα δημιουργικό καζάνι. Είμαστε μία πολυπληθής, ταλαντούχα κοινότητα, με αρκετό ανταγωνισμό. Υπήρχαν φορές που αναγκάστηκα να συμφιλιωθώ με την απόρριψη και να μάθω να συνεχίζω. Τον τελευταίο χρόνο, πήγαινα από ακρόαση σε ακρόαση, και πάντα φρόντιζα να ρωτάω “τι δεν έκανα καλά; Πώς μπορώ να βελτιωθώ;”. Γνώρισα όμως πολλούς νέους ηθοποιούς, μοιράστηκα εμπειρίες, ενημερώθηκα για τα ζητήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος. Οι νέοι ηθοποιοί είναι παθιασμένοι με τη δουλειά τους και απαιτούν καλύτερες συνθήκες και ισάξια αναγνώριση».

Τώρα πρωταγωνιστείτε, αλλά είστε και βοηθός σκηνοθέτη, στην «Αγριόπαπια» του Ίψεν, στο θέατρο «Εκάτη» της αξιόλογης Βαλεντίνης Λουρμπά που το σκηνοθέτησε. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

«Πρόκειται για οικογενειακό δράμα. Παρουσιάζει τη φαινομενικά ευτυχισμένη ζωή της οικογένειας Έκνταλ, που κρύβει τη σήψη, η οποία χαρακτηρίζει την κοινωνία. Με τον ερχομό ενός ξένου η οικογένεια διχάζεται, με τραγικό αποτέλεσμα την αυτοκτονία της μικρής αθώας Έντβιγκ, που υποδύομαι».

Είναι επίκαιρο το έργο αυτού του μεγάλου δραματουργού;

«Φυσικά. Η σήψη βρίσκεται γύρω μας. Το έργο ανοίγει τα μάτια του θεατή, για την κατάσταση που επικρατεί σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Μιλάει για εγωισμό. Είτε πηγαίο αποτέλεσμα της ανθρώπινης φύσης είτε ως απόρροια της κοινωνικής κατάστασης. Ο Ίψεν δεν κρίνει, απλώς παρουσιάζει την ανθρώπινη φύση ως έχει. Αυτό είναι ακριβώς που τον κάνει διαχρονικό».

Στις δύσκολες εποχές που διανύουμε, οι θεατές βλέπουν δραματικά έργα;

«Θεωρώ ότι πρέπει. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να εθελοτυφλούν και να ωραιοποιούν την πραγματικότητά τους. Η “Αγριόπαπια” συμβολίζει τη σήψη. Αποκαλύπτει την αλήθεια και μας φέρνει αντιμέτωπους με τα λάθη και τις αδυναμίες μας».

Το μότο σας για να ξεπερνάτε τις δυσκολίες;

«“I do what I need to do, until I can do what I want to do”. Που σημαίνει «κάνω ό,τι χρειάζεται, μέχρι να μπορώ να κάνω αυτό που θέλω».

Άλλα σχέδια;

«Ο μακροπρόθεσμος στόχος μου είναι το Σωματικό Θέατρο, σε μία θεατρική ομάδα που εξερευνά το κείμενο μέσω της κίνησης, και ένα μεταπτυχιακό στη Δραματοθεραπεία, με ειδίκευση στα παιδιά και τα νεαρά άτομα».