Ο Θανάσης Κουρλαμπάς στη «ΒτΚ»: Εγκληματολόγος και… «μάρτυρας κατηγορίας»

«Όταν μια παράσταση στέκεται έντιμα απέναντι στο μεγαλείο του κειμένου, ο θεατής της δεν θα σταθεί στο τι φοράνε οι ηθοποιοί αλλά στο αν η ερμηνεία τους θα “μεταγγίσει» αυτό το μεγαλείο”», λέει ο ηθοποιός Θανάσης Κουρλαμπάς στη συνέντευξή του στη «Βραδυνή της Κυριακής».

Αναλυτικά η συνέντευξη του Θανάση Κουρλαμπά:

Κύριε Κουρλαμπά, πόλεμος παντού, μας βομβαρδίζει με εικόνες φρίκης η τηλεόραση, ακόμη και… 24 αιώνες μετά τον… Πελοποννησιακό. Με αυτό έχετε να αναμετρηθείτε στην περιοδεία που κάνετε με την «Εκάβη»του Ευριπίδη. Μιλήστε μας για το έργο και το ρόλο σας.

«Στην “Εκάβη” ο Ευριπίδης καταπιάνεται με τα αιώνια δεινά του πολέμου και την καταστροφή που φέρνει στις ανθρώπινες ζωές και ψυχές. Ο πόλεμος έχει ως φυσική του κατάληξη τον πόνο και τη ρήξη των ανθρώπων με την προηγούμενη ζωή τους. Μόνο φρίκη. Ο Οδυσσέας που ερμηνεύω, είναι η προσωποποίηση αυτής της φρίκης».

Εσείς, βρίσκετε σωστό να παρακινεί ο Οδυσσέας την Εκάβης για τη θυσία της κόρης της, ώστε να τιμηθεί ο Αχιλλέας που σκοτώθηκε;

«Ο Οδυσσέας, έχοντας την υποχρέωση πρωτίστως ως αρχηγός στρατού να κρατάει τη συνοχή του –πέρα από σωστό ή λάθος– είναι προγραμματισμένος να συμπεριφερθεί με αυτό τον τρόπο.

Αυτή είναι η δική μου προσέγγιση στο ρόλο, στην προσπάθειά μου να κατανοήσω το παράλογο του πράγματος».

Η πιο δυνατή στιγμή του έργου ποια είναι;

«Στα μεγάλα αριστουργήματα είναι πολύ δύσκολο να απομονώσεις μία μεγάλη στιγμή. Όλο το έργο, όλες οι προεκτάσεις και οι διαδρομές που κάνουν οι ήρωες είναι τεράστιες, ακριβώς γιατί συμπυκνώνουν την αιώνια φρίκη του πολέμου, τα δεινά του και το μάταιο τόσο των νικητών όσο και των νικημένων.

Θα έλεγα ότι μία κορυφαία στιγμή είναι όταν αντικρίζει η Εκάβη το νεκρό κορμί του γιου της Πολύδωρου».

Σκηνοθέτης η Ιώ Βουλγαράκη. Χωρίζει το έργο σε δυο μέρη, όπως και ο Ευριπίδης;

«Η πλοκή του έργου όντως χωρίζεται σε δύο μεγάλα μέρη: τα πάθη και ο θρήνος των γυναικών αιχμαλώτων της Τροίας με προεξέχουσα την Εκάβη, την πρώην βασίλισσα της Τροίας και την απόφαση των Δαναών να θυσιαστεί η κόρη της Πολυξένη, ως αίτημα του φαντάσματος του Αχιλλέα, και σε ένα δεύτερο μέρος η εκδίκηση που παίρνει η Εκάβη για το φόνο του γιου της Πολύδωρου».

Το έργο μεταφέρει το νόημα του Ευριπίδη για την αποκτήνωση των ανθρώπων με τον πόλεμο, στη σημερινή εποχή. Ποια η επισήμανση της σκηνοθέτιδας;

«Η Ιώ –με την οποία έχω τη χαρά να συνεργάζομαι για πρώτη φορά– είναι μία σπουδαία σκηνοθέτις που ξέρει πώς να μεταφέρει το δικό της όραμα για το έργο σε όλους τους συντελεστές. Είναι μία υπέροχη συν-οδηγός.

Πιστεύω πως το βασικό στοιχείο που φωτίζει η Ιώ είναι αυτή η συγκλονιστική συνδιαλλαγή στο σύνολο του έργου, των νεκρών με τους ζωντανούς.

Είτε αυτών που έχουν ήδη πεθάνει άδικα, είτε των νεκρών ηρώων που απαιτούν κάτι παράλογο, όπως μία ανθρωποθυσία, είτε αυτών που πρόκειται να πεθάνουν έτσι παράλογα! Αλλά θα έλεγα και των ζωντανών νεκρών, που είναι τα αποτελέσματα της φρίκης κάθε πολέμου».

Πόση απήχηση έχει η αρχαία τραγωδία στο κοινό και επηρεάζει το κλίμα όταν τα κοστούμια είναι σύγχρονα;

«Όλα τα κλασικά κείμενα έχουν τόσο μεγάλο μέγεθος και αφορούν τόσο κομβικά στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης, ώστε η απήχησή τους στο πέρασμα των αιώνων να παραμένει αναλλοίωτη, σημαντική και τεράστια.

Το να συνδιαλέγεσαι με τα νοήματα και τις αξίες που εμπεριέχουν αυτά τα κείμενα, είναι μάθημα ζωής. Η σημαντικότητα των όσων λέγονται και των όσων εννοούνται είναι τέτοιου μεγέθους που, κατά τη γνώμη μου, δεν επηρεάζεται από το τι θα φοράει η Μήδεια, ο Ορέστης, η Κλυταιμνήστρα ή η Εκάβη κ.λπ.

Θεωρώ λοιπόν, πως όταν μία παράσταση στέκεται έντιμα απέναντι στο μεγαλείο του κειμένου ο θεατής της δεν θα σταθεί στο τι φοράνε οι ηθοποιοί, αλλά στο αν η ερμηνεία τους θα “μεταγγίσει” αυτό το μεγαλείο».

Στο Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου, στις 11 και 12 Αυγούστου, με την «Εκάβη». Τι συναισθήματα σας δημιουργεί ο χώρος;

«Κάθε παράσταση που δίνουμε είναι μοναδική, γιατί είναι μοναδική η σχέση της εκείνη την ημέρα με το εκάστοτε κοινό και το εκάστοτε θέατρο.

Το να βρίσκεσαι όμως σε αυτό το μεγαλειώδες θέατρο, με αυτή την ενέργεια, την ιστορία, την ομορφιά και τη δυναμική του, αποτελεί σπουδαία στιγμή για τον καθένα μας».

Δεν αφήσατε όμως και το «Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς», με τον Γιώργο Γαλίτη, που παίζεται παραπάνω από 4 χρόνια. Ποιο το μυστικό της επιτυχίας του;

«Τόσο η διασκευή και η σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη όσο και η χημεία που έχω αναπτύξει με τον Γιώργο, έναν σπουδαίο φίλο και συνάδελφο.

Πρωτίστως, όμως, θα έλεγα το κορυφαίο κείμενο του Τολστόι και η μοναδική ικανότητά του να συνομιλεί με τις ψυχές των θεατών.

Οι θεατές εκτιμούν τον τρόπο που μεταφέρονται τα μεγάλα νοήματα του κειμένου για το μοναδικό μονοπάτι της ζωής και της σχέσης της με το τέλος της, που είναι ο θάνατος».

Για το χειμώνα υπάρχουν κάποιες προτάσεις στο τραπέζι;

«Το χειμώνα θα έχω τη χαρά να είμαι πάλι στο θέατρο “Άνεσις” σε μία παραγωγή του Δημήτρη Αρχιμανδρίτη, σε ένα κορυφαίο έργο της Αγκάθα Κρίστι, τον “Μάρτυρα κατηγορίας”, με έναν σπουδαίο θίασο. Παράλληλα, ξεκινάω γυρίσματα για το σίριαλ “Οι Πανθέοι”, σε σκηνοθεσία του αγαπημένου μου Σπύρου Μιχαλόπουλου. Τέλος, ετοιμάζω μία δουλειά με την αγαπημένη μου Αμαλία Νίνου, που δύο χρόνια δουλεύουμε μαζί έχοντας κάνει δύο υπέροχα έργα, το “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα” και το “Η Αφροδίτη με τις γούνες”».

Ποιος είναι ο Θανάσης Κουρλαμπάς

Ο Θανάσης Κουρλαμπάς γεννήθηκε στην Καλαμάτα.

Πτυχιούχος Κοινωνιολογίας – Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου, με ειδίκευση στην Εγκληματολογία, αριστούχος απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης «Θεμέλιο» του Νίκου Βασταρδή, έχει παίξει στο θέατρο, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, έχει ασχοληθεί με μεταγλωττίσεις.

Ένας εξαίρετος ηθοποιός με πηγαίο ταλέντο και ένας θαυμάσιος οικογενειάρχης. Φοιτώντας στο Πάντειο, ξεκίνησε παράλληλα τη Δραματική Σχολή, και πολύ σύντομα ξεκαθάρισε για το τι ήθελε να ακολουθήσει.

Το μόνο πράγμα με το οποίο θα άλλαζε την Υποκριτική θα ήταν η Σκηνογραφία. Θεωρεί τον εαυτό του «εργάτη του Θεάτρου».

Για τις περιοδείες λέει πως «ο κόσμος διψασμένος για Θέατρο και γενικά για Τέχνη ύστερα από τη διετία του κορωνοϊού, φαίνεται να ανταποκρίνεται με μεγάλη ζεστασιά στις παραστάσεις».