Πόσο απέχει μία γκάφα από μία επιτυχία
Όπως και να δει κανείς την επικαιρότητα δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι η Ελληνική Αστυνομία σημειώνει τη μία επιτυχία μετά την άλλη - Γίνονται, βέβαια, και μερικές μεγάλες γκάφες και λάθη. Όμως, το πρόσημο είναι θετικό στο βάθος της ημέρας
Στην υπόθεση του χρυσαυγίτη Χρήστου Παππά όλα ξεκίνησαν με μία μεγαλειώδη γκάφα. Ο υπαρχηγός της ναζιστικής οργάνωσης, όντας καταδικασμένος, έγινε φαντομάς για 9 μήνες.
Εδώ παπάς εκεί παπάς, πουθενά ο… Παππάς.
Κανείς δεν μπορούσε, βέβαια, να φανταστεί ότι ένας δηλωμένος θαυμαστής του Γ’ Ράιχ και του Χίτλερ θα κρυβόταν στο σπίτι μίας μετανάστριας. Μίας κατηγορίας συμπολιτών μας που τόσο πολύ είχε κυνηγήσει αυτός και το κόμμα του.
Στην υπόθεση με τον διαρρήκτη της Εθνικής Πινακοθήκης υπήρξε μία πολύ μεγάλη επιτυχία της Αστυνομίας ύστερα από 10 χρόνια.
Η ανεύρεση δύο πολύ σημαντικών έργων Τέχνης γέμισε χαρά όλους τους Έλληνες, φιλότεχνους και μη. Όμως, μία γκάφα της στιγμής στάθηκε ικανή να αμαυρώσει την εικόνα της Αστυνομίας και να χαλάσει την πανηγυρική ατμόσφαιρα.
Ο πίνακας του Πικάσο έπεσε στο πάτωμα μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και η εικόνα αυτή έκανε τον γύρο του κόσμου σκεπάζοντας επικοινωνιακά τη δουλειά που έκαναν δεκάδες αστυνομικοί όλα αυτά τα χρόνια, για την αποκάλυψη του δράστη.
Στην υπόθεση της Ζακύνθου και στη δολοφονία του επιχειρηματία η Αστυνομία προχώρησε γρήγορα σε συλλήψεις και κατάφερε να εντοπίσει τους δράστες τους οποίους είχε κατονομάσει το θύμα πριν τον εκτελέσουν.
Η γκάφα σε αυτή την υπόθεση ήταν το γεγονός ότι για περισσότερο από 12 μήνες οι αστυνομικοί δεν είχαν προχωρήσει σε συλλήψεις.
Στην πρώτη ενέδρα που είχε στηθεί, τότε, στο θύμα είχε σκοτωθεί η σύζυγός του. Ο επιχειρηματίας την επομένη είχε κατονομάσει τους δράστες, αλλά κανείς δεν κινητοποιήθηκε.
Μετά τη δεύτερη απόπειρα, στην οποία οι δράστες κατάφεραν να τον δολοφονήσουν, η Αστυνομία έκανε αυτά που έπρεπε να κάνει από την αρχή.
Στην υπόθεση της δολοφονίας της Καρολίνας στα Γλυκά Νερά, οι αστυνομικοί έδρασαν, χωρίς καμία αμφιβολία, με μεθοδικότητα, υπομονή και επενδύοντας στον ψυχολογικό τομέα.
Επί 37 ημέρες η κοινή γνώμη παρακολουθούσε καθηλωμένη τις εξελίξεις.
Αυτό που όλοι έκαναν ως δεύτερη σκέψη ήταν ότι ο σύζυγος ήταν ο δολοφόνος και απορούσαν γιατί δεν τον συλλαμβάνει η Αστυνομία.
Για αρκετό διάστημα πολλοί θεωρούσαν ότι η Αστυνομία πέφτει σε λάθη και πως είναι ανήμπορη να βρει τους δράστες.
Όμως, η μεγάλη αλήθεια είναι πως αν οι αστυνομικοί δεν πήγαιναν σιγά σιγά, για να αναγκάσουν τον δράστη να ομολογήσει, το έγκλημα δεν θα είχε εξιχνιαστεί.
Γιατί, όπως λένε οι δικηγόροι που ξέρουν την υπόθεση, με τα στοιχεία που είχαν βρεθεί, δεν θα μπορούσαν να απαγγείλουν κατηγορίες στον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο.
Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι πως η μεγάλη επιτυχία δεν είναι μακριά από ένα μεγάλο φιάσκο. Γι’ αυτό χρειάζεται πολύ καλή προετοιμασία.
Και ευτυχώς στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά από τα χρόνια που έψαχναν τους βομβιστές και τους τρομοκράτες σε γιάφκες, χωρίς σύγχρονα μέσα και εξοπλισμό.