Ρένος Χαραλαμπίδης: Απεχθάνομαι τον κυνισμό, μας κάνει χαζούς
«Φιλοδοξώ να διατηρήσω το ρομαντικό μου πυρήνα. Ομολογώ, όμως, ότι ο χρόνος με έχει σκληρύνει»
Κύριε Χαραλαμπίδη, εξαίρετος ηθοποιός, σκηνοθέτης, μα πάνω απ’ όλα φωτεινός άνθρωπος… Η πρώτη θεατρική σας εμφάνιση, μετά το lockdown, είναι με το παραμύθι «Ο Πέτρος και ο λύκος», που ξεκινώντας από την Αθήνα πρώτα, περιοδεύετε. Μόνος με μουσικούς και χορευτές επί σκηνής… Πείτε μας για την παράσταση…
«Η παράσταση μιλάει για το θάρρος. Και είναι αυτό το οποίο χρειαστήκαμε και θα χρειαστούμε. Ο “Πέτρος και ο λύκος” είναι ένα αρχετυπικό μουσικό έργο. Μεγάλωσε πολλές γενιές και θα μεγαλώσει και άλλες. Η μουσική ιδιοφυΐα του Προκόφιεφ είναι η μεγάλη εγγύηση του εγχειρήματος. Επέλεξα μία τέτοια δουλειά γιατί και εγώ προσωπικά έχω ανάγκη μετά την περιπέτεια της καραντίνας την ελαφρότητα, τη μουσικότητα και τη γενναιότητα. Είναι μία παράσταση γεμάτη από το ταλέντο των συντελεστών. Ηθοποιοί χορευτές και μουσική σε απόλυτη αρμονία, ακολουθώντας το όραμα του Προκόφιεφ».
Πώς αισθάνεστε που θα επικοινωνήσετε και πάλι με θεατές μετά από τόσο καιρό;
«Πρωτόγνωρα. Όπως πρωτόγνωρη ήταν όλη αυτή η περιπέτεια της πανδημίας και η απομόνωση που έφερε».
Η αγάπη σας πότε και πώς άρχισε για την Υποκριτική, αφού
προοριζόσασταν για δάσκαλος; Και έχετε πει ότι θα καταλήξετε εκεί…
«Η διδασκαλία στο δημοτικό σχολείο είναι πιο σημαντικό από το να είσαι καλλιτέχνης. Είναι η άμεση διαδικασία δημιουργίας προσωπικοτήτων. Η πρώτη μεγάλη επιρροή στη ζωή ενός ανθρώπου μετά τους γονείς και τους συγγενείς, είναι ο δάσκαλος δημοτικού σχολείου. Μία τέτοια ευθύνη, προσωπικά με γοητεύει. Ηθοποιός έγινα ακολουθώντας μία άλλη, πιο σκοτεινή φωνή μέσα μου, που ακόμα μου μιλάει, και όταν κάποτε σιωπήσει, θα μπορέσω να απαντήσω ξεκάθαρα το γιατί ακολούθησα το δρόμο της Υποκριτικής».
Τηλεόραση, Θέατρο, Κινηματογράφος, ηθοποιός, σεναριογράφος,
σκηνοθέτης, βραβευμένος. Και ο Κινηματογράφος μεγάλο πάθος; Επενδύσατε πολλά, κερδίσατε;
«Είναι νωρίς ακόμα για απολογισμούς. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχασα. Και κυρίως δεν έχασα την ψυχή μου. Ας θεωρήσουμε αυτό, πως είναι κέρδος».
Όταν αποφασίσατε να κάνετε κινηματογράφο τι αντιμετωπίσατε με τις σχολές και τους παραγωγούς; Αξίζει να μας πείτε…
«Ποτέ δεν είχα το ταλέντο του σπουδαστή. Αλλά και πότε οι σχολές δεν είδαν σε μένα έναν μαθητή που τους ενδιέφερε. Σε γενικές γραμμές η καλλιτεχνική εκπαίδευση, κατά έναν παράξενο τρόπο, με καταπίεσε πάρα πολύ. Μπήκα στο επάγγελμα με ένα αθώο τρολάρισμα, λέγοντας ότι έχω σπουδάσει Υποκριτική στην Αμερική. Ασφαλώς, ως γιος εργατικής οικογένειας δεν είχα την οικονομική άνεση να σπουδάσω στην Αμερική. Και ειδικά ηθοποιός! Πάντα μού φαινόταν διασκεδαστικό ότι όταν μετά
από μία ακρόαση που έπαιρνα τη δουλειά, αυτοί που μου τη δίνανε, αναγνωρίζανε την αμερικανική μου παιδεία! Τότε κατάλαβα ότι στη ζωή πρέπει να πουλάς και λίγη φιγούρα. Βγαίνουν όλοι κερδισμένοι».
Το σκηνοθετικό σας ντεμπούτο με το «Νο Budget Story» πήγε Κάννες, πήρε βραβεία, διδάσκεται σε κινηματογραφικές σχολές ανά τον κόσμο και αποδεικνύει τη βαθιά αγάπη σας για τον Κινηματογράφο… Τι δώσατε στην ταινία, που έγινε πρότυπο;
«Πρώτη μου ταινία, γεμάτη από την αθωότητα της νιότης. Τα εκρηκτικά της υλικά ήταν η ορμή ενός νέου καλλιτέχνη που αν δεν έκανε σινεμά, θα “έσκαγε”. Αυτό νομίζω που έκανε την ταινία πρότυπο ήταν η φιλοσοφία: “Κάνω σινεμά εδώ και τώρα, με οποιαδήποτε μέσα και αν έχω”».
«Φτηνά τσιγάρα», η δεύτερη σκηνοθετική σας απόπειρα σε δικό σας σενάριο. Ο τίτλος;
« Εκφράζει την μποέμικη ζωή. Το όσα έρθουν κι όσα πάνε. Το να μπορείς να απολαμβάνεις τη ζωή με τα ελάχιστα. Όπως το να καπνίζεις φτηνά τσιγάρα, είναι μία φράση ξενοιασιάς και αποδοχής των πραγμάτων όπως έρθουν».
Τι εκτιμάτε και τι απεχθάνεστε σε έναν άνθρωπο;
«Εκτιμάω τη διακριτικότητα. Απεχθάνομαι τον κυνισμό. Ο κυνισμός μας κάνει χαζούς».
Από το 1992 μέχρι και σήμερα, δεν έχετε λείψει από την τηλεόραση. Τώρα είστε στο σίριαλ «για το οποίο είπατε ότι ο χαρακτήρας που υποδύεστε, σας βασάνισε. Γιατί;
«Ο ρόλος μου έχει να παίξει πολλά στοιχήματα. Είναι πολυδιάστατος, αντιφατικός, συμπαθητικός, αντιπαθητικός, κυνικός, τρυφερός, αμοραλιστής, σκοτεινός, αλλά ακόμα και γλεντζές και έξω καρδιά. Η σύνθεση των αντιφατικών στοιχείων από την προετοιμασία και σκέψη. Φιλόδοξο, ότι ένα ποσοστό από τους στόχους μου έχει επιτευχθεί».
Τα… καλύτερά σας χρόνια πέρασαν ή έρχονται;
«Βασική αρχή στη ζωή μου είναι ότι τα καλύτερά μου χρόνια είναι πάντα αυτά που ζω».
Τι θα συμβουλεύατε μία γυναίκα να «προσέχει» σε έναν άνδρα, πριν δεσμευτεί μαζί του;
«Να μην μπερδεύει την προσωπικότητα με το χαρακτήρα. Ερωτευόμαστε προσωπικότητα, αλλά παντρευόμαστε χαρακτήρα. Η προσωπικότητα είναι τα επίκτητα χαρακτηριστικά, που φτιάχνουμε μόνοι μας πάνω μας και αυτά που μας δίνει η Παιδεία. Ο χαρακτήρας είναι το βαθύ χάραγμα της ύπαρξής μας. Αυτό που παραμένει πάντα ίδιο στον πυρήνα μας, διαμορφώνεται στα πρώτα μας παιδικά χρόνια και δεν αλλάζει. Πάνω στο χαρακτήρα παίζεται το στοίχημα του γάμου».
Αν κάνατε restart θ’ ακολουθούσατε τον ίδιο δρόμο;
«Όχι. Θέλω να γνωρίσω πολλούς δρόμους».