Σπανούλης: Απομυθοποίησα το ΝΒΑ (vid)

Μιλώντας στην εκπομπή «2004 δευτερόλεπτα» και τον Αντώνη Νικοπολίδη, ο Βασίλης Σπανούλης αναφέρθηκε σε πολλά θέματα, εξηγώντας πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή του αν δεν έπαιρνε την απόφαση να αφήσει το ΝΒΑ το 2007, ενώ εξήγησε πως το μπάσκετ στις ΗΠΑ είναι business.

Αναλυτικά όσα είπε:

Για το πώς ως άνθρωπος που δεν τα παρατά εύκολα γύρισε από το ΝΒΑ μετά από μόλις μία χρονιά (Ρόκετς 2006-07): «Το σκέφτομαι πάρα πολλές φορές. Πολλές φορές σκέφτομαι άμα έμενα εκεί θα ήταν άλλη η ζωή μου. Σίγουρα, πάντως, δε θα γνώριζα τη γυναίκα μου και δε θα έκανα αυτή την οικογένεια, οπότε έχει και τα καλά του. Από την άλλη, ίσως και το πείσμα μου, άμα το διαβάσεις ανάποδα, με έκανε να γυρίσω πίσω. Δηλαδή, ήταν κάτι που το απομυθοποίησα».

Για το αν ήθελε να αποδείξει κάτι, γυρίζοντας: «Ναι, ήθελα να αποδείξω ότι είμαι ένας από τους καλύτερους, ήθελα να αποδείξω ότι ήταν μία κακή παρένθεση όλο αυτό, γιατί πιστεύω, κυρίως στην Αμερική, και στην Ευρώπη, αλλά κυρίως στην Αμερική, είναι τελείως διαφορετική οργάνωση, είναι business. Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το timing. Δηλαδή, να βρεθείς στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Εγώ, επειδή είχα μεγάλη όρεξη να πάω και να παίξω εκεί, δεν τα ζύγισα καλά. Δηλαδή, άμα ξαναγυρνούσα το χρόνο πίσω θα πήγαινε, αλλά θα τα ζύγιζα καλύτερα».

Για το πώς αγάπησε το μπάσκετ, μεγαλώνοντας στα χρόνια που η ποδοσφαιρική Λάρισα κατέκτησε το Πρωτάθλημα το 1988: «Ήμουν μέσα στο Αλκαζάρ τότε, ήμουν μέσα στο γήπεδο. Εγώ είχα τη φανέλα του Καραπιάλη, του έχω πει κιόλας. Κι ο αδερφός μου του συγχωρεμένου του Μητσιμπόνα. Πηγαίναμε πολύ, μας έπαιρνε ο πατέρας μου συνέχεια και πηγαίναμε στο γήπεδο συνέχεια, στη μπάλα, και, μάλιστα, τότε, επειδή ο γονιός μπορούσε να πάρει ένα παιδί πάντα μαζί του ο δεύτερος βρίσκαμε πάντα έναν πατέρα, κάποιον, και μπαίναμε στη ζούλα, ο δεύτερος».

Για το αν ο άθλος της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου επηρέασε την «επίσημη αγαπημένη» για τις δικές τους επιτυχίες στη συνέχεια: «Μας επηρέασε απίστευτα θετικά. Ήμουν στο Μαρούσι τότε. Κι ήταν η χρονιά που είχαμε κι Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα. Μας επηρέασε απίστευτα θετικά και, ξέρεις, με τον καλώς εννοούμενο εγωισμό, μετά από όλους αυτούς τους πανηγυρισμούς, που ήταν σαν να το πετύχαμε κι εμείς, λέμε ‘άντε ρε, να κάνουμε κι εμείς κάτι όπως εκείνοι. Μακάρι να πετύχουμε’. Ζηλεύεις, με την καλή έννοια. Μπράβο τους, πρέπει κι εμείς κάτι να κάνουμε, μία καλή ομάδα, να φέρουμε κι εμείς μία επιτυχία στον ελληνικό αθλητισμό. Δηλαδή, το είδαμε σαν καμάρι, σαν πρότυπο, να κάνουμε κι εμείς το ίδιο».