Στόχος είναι να μην έχουμε θύματα και να πλειοδοτήσουμε σε παροχές

 Άρχισαν πάλι οι πλειοδοσίες και η λογική «δώσε και μένα μπάρμπα». 

Με πολύ μεγάλη ευκολία ακούμε, πλέον, καθημερινά, κυρίως βουλευτές ή στελέχη της αντιπολίτευσης να βγαίνουν και να διαγκωνίζονται για το ποιος θα δώσει περισσότερα χρήματα σε όσο γίνεται περισσότερες κοινωνικές ομάδες με αφορμή το «πάγωμα» της αγοράς από τον κορωνοϊό. 

Το κράτος πρέπει να δώσει από 1.000 ευρώ σε κάθε υπάλληλο που έκλεισε η δουλειά του, και στο εξής να αναλάβει τη μισθοδοσία όλων των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, πρότεινε ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης. Ενώ ένας άλλος ζητούσε να ανοίξουν τα ταμεία και να μοιραστούν τα διαθέσιμα του κράτους σε μισθωτούς, ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρήσεις, για να στηριχθεί η Οικονομία. 

Και κανείς δεν αναρωτιέται ποιου είναι αυτά τα χρήματα και τα μοιράζουν κάποιοι με τόση ευκολία.

Ο ελληνικός λαός πλήρωσε την κρίση με σκληρά Μνημόνια δέκα ετών. Με πολύ μεγάλες θυσίες κατάφερε η Οικονομία να σταθεί στα ποδιά της και να αρχίζει σιγά σιγά να ξαναδημιουργείται αυτός ο εθνικός «κουμπαράς». 

Και σα να μην πέρασε μια μέρα, κάποιοι με την πρώτη δυσκολία και χαλάρωση των οικονομικών δεσμεύσεων ονειρεύονται εποχές που προεκλογικά υπόσχονταν εν μέσω Μνημονίων, διαγραφή χρεών και δάνειων και αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. 

Εξαιτίας του κορωνοϊού, η ζημιά που έχουν υποστεί η αγορά, οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, είναι τεράστια. Ακόμη είμαστε στην αρχή, και κανείς δεν γνωρίζει πόσο θα κρατήσει αυτή η οικονομική κατάρρευση, αφού τώρα αρχίζει το φαινόμενο της έξαρσης του ιού. 

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η αντιμετώπιση των δύσκολων αυτών φαινομένων πρέπει να γίνει με τη λογική της κρατικοποίησης μεγάλων τομέων της ελληνικής Οικονομίας. 

Δεν σημαίνει ότι την ώρα που οι πολίτες δίνουν μια σκληρή μάχη επιβίωσης ενάντια στον κορωνοϊό και είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους το κράτος θα αναλάβει να υποκαταστήσει τον ιδιωτικό τομέα. 

Η Πολιτεία και η κυβέρνηση κινούνται με σταθερά βήματα, με ευελιξία, και ανάλογα με την εξάπλωση του ιού στον πληθυσμό. Και έτσι πρέπει να γίνει. Βασικό μέλημα όλων τώρα, είναι ο περιορισμός του ιού και η διαφύλαξη της υγείας των πολιτών. 

Αν επιτευχθεί ο στόχος αυτός, τότε θα περιοριστεί και η ζημιά στην οικονομική ζωή της χώρας. 

Αν ξεφύγει η κατάσταση και η Ελλάδα γίνει σαν την Ιταλία ή την Ισπανία, με ανεξέλεγκτο αριθμό θυμάτων, τότε όσα χρήματα και αν δαπανηθούν, δεν θα μπορέσουν να αναστρέψουν την καταστροφή. 

Μήπως, όμως, η αντιπολίτευση έχει αρχίσει τις πλειοδοσίες στις παροχές για άλλους λόγους; 

Μήπως ενοχλεί κάποιους που η αντίδραση της κυβέρνησης από την πρώτη στιγμή ήταν άμεση, εδώ και ένα μήνα τώρα, πρόλαβε το μεγάλο κακό και βαδίζουμε χωρίς μεγάλο αριθμό θυμάτων; 

Μήπως κάποιοι βλέπουν πως στο τέλος αυτής της μεγάλης περιπέτειας, ενδεχομένως η κυβέρνηση να πάρει τα εύσημα για τον τρόπο που χειρίστηκε την κρίση και προσπαθούν από τώρα να δημιουργήσουν ένα αρνητικό κλίμα λέγοντας ότι είναι «ψίχουλα» τα κονδύλια που διατίθενται για την αποκατάσταση της Οικονομίας; 

Από την Έντυπη Έκδοση