Εύα Σιμάτου: Στο θεατρικό σανίδι με την… πεθερά 

Σας καλωσορίζουμε κυρία Σιμάτου… Σας απολαμβάνουμε στο έργο «Η Μάνα κουράγιο και τα παιδιά της» του Μπρεχτ, που ανέβηκε στο Κτίριο Τσίλλερ του Εθνικού Θεάτρου. Μιλήστε μας για την υπόθεση του έργου και το ρόλο σας… 

«Πρόκειται για ένα έργο που μιλάει για την ανθρώπινη αντοχή και τις ηθικές συγκρούσεις σε καιρούς πολέμου. Η ιστορία ακολουθεί τη “Μάνα Κουράγιο” με την άμαξά της, που γίνεται το σύμβολο της επιμονής αλλά και της καταστροφής της, κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου. Στην πορεία, η Μάνα Κουράγιο χάνει ένα-ένα τα παιδιά της, λόγω του πολέμου, αλλά δεν εγκαταλείπει την εμμονική προσπάθεια για επιβίωση και κέρδος. Η Ιβέτ Ποτιέ, ο ρόλος μου, είναι μία γυναίκα που αγωνίζεται να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη για επιβίωση και την απώλεια, φέρνοντας στη σκηνή έναν χαρακτήρα βαθιά ανθρώπινο και γεμάτο αντιφάσεις. Επαναπροσδιορίζει την ταυτότητά της ως πόρνη-σύμβολο του Μπρεχτ μέσα στις φλόγες του πολέμου. Ο ρόλος της Ιβέτ λειτουργεί ως ένα περίπλοκο σχόλιο για την ανθρώπινη φύση που αγωνίζεται να επιβιώσει μέσα στις εμπόλεμες κοινωνικές συγκρούσεις». 

Πρωταγωνίστρια η πεθερά σας Μπέττυ Αρβανίτη. Μία ακόμη ευτυχής συγκυρία στην πορεία σας, αφού η συνεργασία σας και η σχέση σας είναι πάντα αγαστή… 

«Σωστά! Είναι πραγματικά μία πολύ ευτυχής συγκυρία». 

Όταν πέσει η αυλαία εξακολουθεί να σας επηρεάζει η Ιβέτ, ή την… εγκαταλείπετε στο καμαρίνι; 

«Είναι κάποιοι ρόλοι που σε συναντούν σε πολύ καίριες στιγμές τις ζωής σου. Και αυτός είναι ένας από αυτούς. Mε ακολουθεί η Ιβέτ και είναι στη σκέψη μου και έξω από το καμαρίνι, γιατί για μένα ο ρόλος αυτός είναι μία σπουδή πάνω στα όριά μου. Την κουβαλάω πολύ μαζί μου». 

Ο Μπρεχτ τονίζει τα δεινά ενός πολέμου, αλλά και τις καταστροφικές συνέπειες στον χαρακτήρα των ανθρώπων. Εσείς, ως νέα γυναίκα, δεν έχετε βιώσει πόλεμο, αλλά απ’ όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, τι γνώμη έχετε; Γίνεται «θηρίο» ο άνθρωπος σε εμπόλεμες καταστάσεις; 

«Δεν έχω βιώσει πόλεμο, αλλά όλοι μας βομβαρδιζόμαστε από εικόνες πολέμου και ζούμε συχνά σε περιόδους κρίσης και σε “εμπόλεμες ζώνες”. Οι πόλεμοι που συμβαίνουν δίπλα μας σε παγκόσμιο επίπεδο, μας επηρεάζουν. Οι ακραίες συνθήκες επιβίωσης, ο φόβος, και η ένταση οδηγούν σε εκδήλωση πρωτόγονων ενστίκτων. Ο πόλεμος αποκαλύπτει τόσο την πιο σκοτεινή όσο και την πιο ηρωική πλευρά της ανθρώπινης φύσης, αναδεικνύοντας την ικανότητα του ατόμου να προσαρμόζεται, να παλεύει, αλλά και να καταστρέφει». 

Ο Στάθης Λιβαθινός είναι ένας έμπειρος και ταλαντούχος σκηνοθέτης, που καταπιάνεται πρώτη φορά με τον Μπρεχτ. Τι τονίζει στη σκηνοθεσία του; 

«Ο Στάθης Λιβαθινός είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης, με ιδιαίτερη ταυτότητα, που συνεχώς καταφέρνει να ανεβάζει τον πήχη στις παραστάσεις του. Νιώθω τυχερή που συνεργάζομαι μαζί του για δεύτερη φορά. Πιστεύω ότι κερδίζει ένα μεγάλο στοίχημα με αυτή την παράσταση. Το βασικό στοιχείο της παράστασης αυτής είναι ότι έχει καταφέρει να φτιάξει μία δουλειά συνόλου στην πρώτη σκηνή της χώρας, πλούσια σε εικόνες, με ηθοποιούς που δίνονται ολόψυχα στο υλικό της παράστασης». 

Πλαισιώνεται και από μουσική το έργο. Μιλήστε μας γι’ αυτό.  

«Τη μουσική την έχει συνθέσει ο Θοδωρής Αμπαζής και είναι κομβική τόσο στην εξέλιξη του έργου όσο και στη διαμόρφωση της ατμόσφαιράς του. Είναι βασικό στοιχείο της δραματουργίας και βασικό στοιχείο της ταυτότητας του Επικού Θεάτρου και του τρόπου με τον οποίο αφηγείται τις ιστορίες του ο Μπρεχτ». 

Στην άλλη πλευρά της Εύας τώρα… Έχετε λαμπρές σπουδές και πτυχία από την Ελλάδα και το εξωτερικό, έχετε μετάσχει σε αξιόλογους ρόλους στο Θέατρο και την Τηλεόραση. Διδάσκετε Υποκριτική στο «Theatre Arts Department» του The American College of Greece, και έχετε συνεργαστεί ως καθηγήτρια Υποκριτικής με το Universityof Washington, στο πλαίσιο του «Study Abroad». Πώς αντιμετωπίζουν οι μαθητές σας το χώρο του Θεάτρου, που στην εποχή μας έχει και αυτός πολλές δυσκολίες; Είναι εύκολο να κάνει καριέρα ένας νέος ηθοποιός; 

«Είναι πολύ δύσκολο να βρει ένας νέος ηθοποιός την καλλιτεχνική του ταυτότητα μέσα στον χάρτη το θεατρικό, έτσι όπως έχει και όπως λειτουργεί αυτή τη στιγμή στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως. Καθορίζεται από την “αγορά”, την υπερπροσφορά και τους βουλιμικούς ρυθμούς που ορίζουν την εποχή μας. Θέλει μεγάλες αντοχές, γερά νεύρα και να το έχει κανείς απόλυτη ανάγκη, για να προχωρήσει». 

Θα τονίσω,όμως, και κάτι πολύ σημαντικό, ότι είστε υποψήφια διδάκτωρ του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Θα εγκαταλείψετε την Υποκριτική; 

«Με τίποτα! Δεν μπορώ να εγκαταλείψω την Υποκριτική. Είναι η ζωή μου. Η γνώση, ωστόσο, είναι δια βίου πολύτιμη. Είναι σημαντικό για μένα να προχωράω τον εαυτό μου σε όλα τα επίπεδα. Δεν μου αρέσει η στασιμότητα. Άλλωστε, οι ακαδημαϊκές σπουδές ήταν πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου». 

Είστε άνθρωπος των προκλήσεων; 

«Ναι, όταν βρίσκω νόημα σε αυτές». 

Τι εκτιμάτε, τι αποστρέφεστε τι φοβάστε; 

«Εκτιμώ την ψυχική δύναμη, αποστρέφομαι το μέτριο, φοβάμαι την απώλεια». 

Η διαφορά ηλικίας ανάμεσα σ ένα ζευγάρι, όπως έχετε εσείς με το σύζυγό σας, τον γνωστό συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη, παίζει ρόλο; 

«Φυσικά και παίζει ρόλο στη δυναμική ενός ζευγαριού η διαφορά ηλικίας. Με κάποιο περίεργο τρόπο τα βιώματα, οι καταβολές και όσα μας έχουν διαμορφώσει εσωτερικά, αλλά και αισθητικά, είναι πολύ κοντά, παρά τη διαφορά μας. Και αυτό σε ένα ζευγάρι νομίζω ότι είναι μία πολύ ισχυρή ενωτική βάση». 

Κάτι άλλο εκτός από το έργο υπάρχει στον ορίζοντα; 

«Ίσως…». 

*Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»