Ηρώ Μουκίου στη «ΒτΚ»: «Οι μύχιες σκέψεις είναι αδύνατο να πειθαρχηθούν»

Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Αγαπημένη μας Ηρώ, πρωταγωνιστείτε με μεγάλη επιτυχία στο έργο της Δήμητρας Μήττα «Φαίδρας Άτοπος», στο θέατρο «Εν Αθήναις». Μιλήστε μας για την υπόθεση και το ρόλο σας…

«Πρόκειται για τον ίδιο το μύθο της Φαίδρας, τον οποίο η συγγραφέας επιχειρεί να τον φέρει στο Σήμερα, καθώς η Φαίδρα ιχνηλατεί το παρελθόν της. Η παντελής έλλειψη αγάπης, η αντιμετώπισή της από τον Θησέα ως τρόπαιο και η αβίωτη εμπειρία του έρωτα για τον Ιππόλυτο, την οδηγούν σε ακραίες πράξεις».

Πώς θα χαρακτηρίζατε τον έρωτα της Φαίδρας για τον πρόγονό της Ιππόλυτο – γιο του άνδρα της; Υπάρχει… έλεος; Εξιλεώνεται με την αυτοκτονία της;

«Η επιθυμία της να ζήσει, επιτέλους, τον έρωτα –τον οποίο συναντά στο πρόσωπο του Ιππόλυτου– δεν την απαλλάσσει ως προς την πράξη της. Η αυτοχειρία της δεν είναι δικαιοσύνη, ούτε εξιλέωση. Αυτό που κυριαρχεί στο έργο είναι ο ρόλος της μοίρας που της “βγάζει τη γλώσσα”».

Θα λέγατε «Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας»;

«Άβυσσος είναι η ψυχή του ανθρώπου γενικά. Οι μύχιες σκέψεις, πολλές φορές είναι αδύνατο να πειθαρχηθούν».

Βλέπουμε στοιχεία στο μύθο τα οποία υφίστανται και στην εποχή μας;

«Ναι, υπάρχουν, δυστυχώς, κοινά, ακριβώς γιατί υπάρχουν άνθρωποι και ορμέμφυτες διαθέσεις. Θα σταθώ όμως, στη θέση της γυναίκας, η οποία, δυστυχώς, ελάχιστα βήματα προς τα εμπρός έχει διανύσει. Συνεχίζει να αντιμετωπίζεται ως κατώτερη σε πολλά. Μισθολογικά, επιχειρηματικά, στην Τέχνη, στα Γράμματα. Οι ανδροκρατούμενες κοινωνίες, ακόμη θεωρούν τη γυναίκα, κτήμα. Χρειαζόμαστε πολλή δουλειά στον τομέα αυτό, από την οικογένεια, το σχολείο, το εργασιακό περιβάλλον. Το κείμενο είναι ένας ύμνος στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, τις ανισότητες που υφίσταται η γυναίκα σε κάθε κοινωνία από το πριν έως το τώρα, ίσως και το μετά».

Ο σκηνοθέτης Αντώνης Καραγιάννης τι θέλει να δώσει στο θεατή; Πώς παρουσιάζει τη Φαίδρα;

«Ο Αντώνης Καραγιάννης, με μεγάλο σεβασμό στο κείμενο και το μύθο, επιχειρεί μία υβριδική φόρμα ακολουθώντας τις προσταγές του ίδιου του κειμένου, και δίνει έμφαση στο σωματικό θέατρο, αλλά χωρίς να αδικεί η μεγαλοπρέπεια του λόγου. Η Φαίδρα στήνεται ενώπιόν της και προσπαθεί να κάνει βαθιά τομή στη ζωή που δεν έζησε. Απευθύνεται σε παρόντα χρόνο στο κοινό, αλλά, παράλληλα, “κλείνεται” και στα αδιέξοδα μίας τραγωδίας της εποχής».

Τελικά, μας κατευθύνει η μοίρα, ή φέρουμε και εμείς ευθύνη;

«Αυτό είναι ερώτημα που νομίζω ξεκάθαρη απάντηση δεν έχει. Υπάρχει πάντα το υποκειμενικό στοιχείο. Από τη μία, βεβαίως και φέρουμε την ευθύνη των επιλογών μας. Από την άλλη, υπάρχει και μία χαραμάδα απ’ όπου μπορεί να εισβάλει η κακιά στιγμή. Γενικά, ο άνθρωπος ό,τι δεν μπορεί να επωμισθεί, το εναποθέτει στους ώμους της μοίρας, για να ανακουφιστεί».

Είναι για τον ηθοποιό ο μονόλογος το δυσκολότερο είδος;

«Όλα τα είδη Θεάτρου είναι δύσκολα».

Η μουσική πώς σας συνοδεύει;

«Η μουσική μοιράζεται εξίσου το βάρος της Φαίδρας. Είναι ο δεύτερος υποκριτής επί σκηνής. Ανοίγεται ένας διάλογος ανάμεσα στις μελωδίες και την ηρωίδα. Ενίοτε μία πάλη, αλλά και ένας έρωτας. Έχουμε την τιμή να παίζεται για πρώτη φορά επί σκηνής αρχαία ελληνική επτάχορδη λύρα δια χειρός του σπουδαίου Νίκου Ξανθούλη. Η μουσική του προκαλεί δέος».

Στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης εξακολουθεί να υπάρχει «ηθική»;

«Νομίζω πως τα συναισθήματα έχουν μεγάλο μερίδιο στη διαμόρφωση της ηθικής ανά τους αιώνες. Η Τεχνητή Νοημοσύνη ίσως αδυνατεί να κρίνει αν είναι ηθικό να ερωτευθείς το γιο του άντρα σου. Μπορεί, όμως, να κρίνει αν η αφαίρεση μίας ζωής ή η αυτοχειρία, είναι νόμιμα».

Η ερμηνείας σας σαρωτική, που ενθουσίασε και το κοινό στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, όπου παρουσιάστηκε το έργο. Πόσο φορτισμένη είστε όταν πέσει η αυλαία;

«Η φόρτιση είναι καθαρά σωματική. Για τους ηθοποιούς υπάρχει η τεχνική στην τέχνη μας και σε προστατεύει από τη συναισθηματική εμπλοκή. Υπάρχει, όμως, σωματική κόπωση, γιατί το σώμα στην παράσταση βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση».

Η αγάπη σας για την Ηθοποιία πότε και πώς ξεκίνησε;

«Ήταν απότοκο της αγάπης μου για τον χρωστήρα».

Η Ηρώ ως μαμά είναι προστατευτική, ανεκτική, μαμά-φίλη;

«Μαμά σκέτο. Προσπάθησα να κρατήσω ισορροπίες».

Για τη δουλειά σας ζητάτε τη γνώμη του συζύγου και της κόρης σας;

«Σχεδόν πάντα».

Εκτός από το Θέατρο, έχετε και άλλες ασχολίες όμως. Θα μας πείτε;

«Ασχολούμαι εντατικά με θέματα Περιβάλλοντος, καθώς και δικαιώματα των ζώων. Θα επιθυμούσα να ζούσαμε αρμονικά άνθρωποι και ζώα σε έναν απανθρακοποιημένο πλανήτη».

Τι εκτιμά και τι απεχθάνεται η Ηρώ;

«Εκτιμώ την ίδια τη ζωή. Απεχθάνομαι την αγνωμοσύνη».

Ένα μότο σας για τα δύσκολα;

«Ποτέ μην τα παρατάς».

Μία ευχή σας για τη νέα χρονιά;

«Να σταματήσει η ανθρωποφαγία». «Από τη μία, βεβαίως και φέρουμε την ευθύνη των επιλογών μας. Από την άλλη, υπάρχει και μία χαραμάδα απ’ όπου μπορεί να εισβάλει η κακιά στιγμή. Γενικά, ο άνθρωπος ό,τι δεν μπορεί να επωμισθεί, το εναποθέτει στους ώμους της μοίρας, για να ανακουφιστεί»

Ποια είναι η Ηρώ Μουκίου – Σύντομο Βιογραφικό

Η Ηρώ Μουκίου γεννήθηκε στην Αθήνα και τελείωσε την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Μαίρης Βογιατζή- Τράγκα το 1988. Από το 2002 έως το 2006 διετέλεσε πρόεδρος και καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας. Έχει παίξει στο Θέατρο, την Τηλεόραση και τον Κινηματογράφο. Έχει μεταφράσει θεατρικά έργα. Το έργο «Φαίδρας Άτοπος», παραγωγή του VAULT Theatre Plus, παίζεται στο θέατρο «Εν Αθήναις», κάθε Κυριακή στις 18.00. Ένα ρεσιτάλ για δύο σολίστ. Μία ηθοποιό και έναν μουσικό. Φαίδρα βασίλισσα, μητέρα ,σύζυγος, ερωμένη. Από την Κρήτη, στην Αθήνα. Θύμα και θύτης. Η παράσταση, με αφορμή το μύθο της Φαίδρας, επιχειρεί μία ανατομία στα σκοτάδια της ανθρώπινης επιθυμίας και τα όριά της.