Τι φρεγάτες χρειαζόμαστε; - Άρθρο του Ναυάρχου Ε.Α. Κοσμά Χρηστίδη

«Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση εις την καρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»

Ιωάννης Καποδίστριας

Είναι φανερό, η Πολιτεία είχε παραμελήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις την τελευταία 15ετία και πρέπει να καταβάλει τεράστιες προσπάθειες για να αναπληρώσει την αδράνεια του παρελθόντος. Το χειρότερο όλων είναι, όπως τουλάχιστον φαίνεται, ότι δεν είναι σαφές στο λαό μας αν, ακόμα και την ύστατη στιγμή, οι ηγεσίες αυτού του τόπου έχουν πλήρως αντιληφθεί τις συνέπειες αυτής της αδράνειας. Εντός δεκαετίας το Πολεμικό Ναυτικό, θέλει δεν θέλει, θα παροπλίσει το 70% του Στόλου (9 φρεγάτες «S» - 5 Y/B και 12 ΤΠΚ πενήντα+ ετών, 4 κανονιοφόρους σαράντα ετών, ΠΠ εξήντα ετών κ.λπ.), μένοντας με το ανέκδοτο τεσσάρων «εκσυγχρονισμένων» ταλαιπωρημένων ΜΕΚΟ.

Τους τελευταίους μήνες γίνεται μεγάλη συζήτηση για το ποια φρεγάτα πρέπει να αγοράσει η χώρα μας, ενώ γίνεται ολοένα και πιο αισθητό η ανάγκη αναγέννησης της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας. Κρίσιμο ερώτημα για πολλούς, όμως, δεν είναι εάν η φρεγάτα θα είναι «πολλαπλού ρόλου» ή «αεράμυνας περιοχής» (απαίτηση πλέον σύγχρονου - μεγάλου βάρους MFR ραντάρ και μεγάλο φόρτο βλημάτων αέρος), αλλά η απαίτηση ναυτικού προγράμματος που, επιτακτικά, συνδέεται και με την ανάπτυξη της Οικονομίας μας.

Τρόπος, χρόνος υλοποίησης και κόστος είναι καθοριστικής σημασίας. Βάσει προτερημάτων και διαύγειας, διεθνώς, η βέλτιστη λύση είναι «κοινοπραξία (consortium)», «διακρατική συμφωνία (G2G)» και «απευθείας εμπορική συμφωνία». Η επιλογή νέων φρεγατών πρέπει να γίνει με βάση τα επιχειρησιακά κριτήρια του Πολεμικού Ναυτικού. Οι αξιωματικοί διαθέτουν και ικανότητα αντίληψης αγαθών προθέσεων πολιτικής ηγεσίας. Η επιτροπή πρέπει να είναι εμπειρογνώμονες και άριστοι αξιωματικοί (τεχνοκράτες τεχνολογίας, που γνωρίζουν τάσεις και περιορισμούς της), με βαθύτατη επιχειρησιακή εμπειρία (υπηρεσία σε διάφορους τύπους πλοίων, κυρίως φρεγατών, μεγάλη πλεύσιμη συμμετοχή διεθνών επιχειρήσεων για εξαγωγή πραγματικών τακτικο-επιχειρησιακών δυνατοτήτων) και να μην αλλάζει ή καθυστερεί κατά το δοκούν (αποφυγή εφιαλτικών λαθών παρελθόντος).

Τα πλοία αυτά, εφόσον επιλεχθούν σήμερα (χθες), θα είναι επιχειρησιακά μετά το 2027. Με αυτά τα δεδομένα απαιτείται ενδιάμεση λύση που να διασφαλίζει τις άμεσες επιχειρησιακές ανάγκες, και υπογραφή Συμφώνου με ρήτρα αμυντικής - στρατιωτικής συνδρομής. Όμως, καλό και φρόνιμο είναι να εναγκαλιστεί η ιδέα και προσπάθεια, μικρής ομάδας εξαίρετων εμπειρογνωμόνων, του Ενδιάμεσου Εκτοπίσματος Ελληνικού Πλοίου (εφόσον εκδοθεί θετικό σήμα ενδιαφέροντος Π.Ν.), χαμηλού αρχικού κόστους, μεγάλου growth margin και πρόβλεψη για σύγχρονα συστήματα και νέα όπλα αργότερα (να αναλάβει ως OPV αποστολές SAR και χαμηλής έντασης στην ΑΟΖ δυτικά και νότια, ανακουφίζοντας και κερδίζοντας επιχειρησιακό βίο από πολύ ακριβότερα, μεγάλα πλοία). Απαιτείται, μόνο, ναυπηγείο.

Πού καταλήγουμε; Η Ελλάδα χρειάζεται «αερο-ναυτικό πακέτο δυνατοτήτων», το θέλει χθες και πρέπει να μπορεί να το πληρώσει από τη φθαρμένη τσέπη της. Όμως, διεθνώς, και γνωρίζοντας βαθύτερα τη νεότερη Ιστορία μας (1821+) οι ένδοξες νίκες («Καρτερία» –«Αβέρωφ» – «Καμπέρος») και ο διαχρονικός θαλάσσιος έλεγχος επετεύχθησαν με ποιοτική επένδυση στη ναυτική τεχνολογία και καινοτομία (Φ/Γ «ΕΛΛΗ» – «ΛΗΜΝΟΣ»).

Από την έντυπη έκδοση της «Βραδυνής της Κυριακής»