Το gaming

Παρακολουθώ διά του κανθού την φίλη μου Λήδα Κ. να είναι σκυμμένη στο κινητό καθ’ όλην την διάρκεια της πτήσεως από την Αθήνα για την Γενεύη.

Κάθεται δύο σειρές έμπροσθέν μου στο αεροπλάνο και δεν δύναμαι να παρακολουθήσω τι αποσπά τόσο πολύ την προσοχή της. Όταν μετά από περίπου 2,5 ώρες προσγειωνόμεθα, της θέτω το εύλογο ερώτημα.

Η απάντησίς της με αφήνει έκπληκτο, διότι δεν παρακολουθούσε κάποια ταινία, ούτε μελετούσε έγγραφα της πολυεθνικής εταιρείας στην οποία εργάζεται. Έπαιζε το βιντεοπαιχνίδι «Candy Crash».

Η Λήδα δεν είναι έφηβη, ούτε κινείται στο μεταίχμιο εκείνης της μετεφηβικής ηλικίας που αρνείται να ενηλικιωθεί. Είναι μητέρα δύο παιδιών που σπουδάζουν και άκρως επιτυχημένη στην επαγγελματική της ζωή. Τι την οδήγησε, λοιπόν, στα βιντεοπαιχνίδια;

«Είναι μία ευχάριστη πνευματική απασχόλησις, όπως η ενασχόλησις με το σκάκι ή το τάβλι», απαντά απενοχοποιημένη. Για να προσθέσει: «Το 1/3 του πλανήτη παίζει βιντεοπαιχνίδια, σχεδόν 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Μην απορείς, λοιπόν, και μην με κοιτάς σαν εξωγήϊνο ον».

Το ανωτέρω περιστατικό, λόγω διαστροφής του επαγγέλματος, με οδήγησε σε μία πρόχειρη έρευνα επί του θέματος. Ανεκάλυψα τότε, ότι ιδιοκτήτες κινηματογράφων ενοικιάζουν τις αίθουσές τους σε gamers, για να παίξουν το αγαπημένο τους παιχνίδι σε γιγαντιαία οθόνη του σινεμά, με τον ανάλογο ήχο dolby surround.

Έρευνα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης σε δείγμα 3.274 παικτών που περνούσαν κατά μέσον όρο 4-5 ώρες την εβδομάδα παίζοντας, έδειξε ότι οι περισσότεροι είχαν μία θετική αίσθηση ευημερίας. Η ενδογενής απόλαυση του παιχνιδιού έρχεται, φυσικά, σε αντίθεση με τον εθισμό που δημιουργούν τα video games.

Για το τελευταίο έχει τοποθετηθεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας χαρακτηρίζοντας στην ανανεωμένη Διεθνή Ταξινόμηση των Ασθενειών (ICD) τον εθισμό στα video games ως ασθένεια.