Άνθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο

Όλοι αυτοί που συντάχτηκαν με τα πιο παρακμιακά φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας, και τότε και τώρα, όπου βρεθούν και όπου σταθούν, σκορπούν το μίσος, τη διχόνοια και την απαξίωση θεσμών και ανθρώπων, θέλοντας έτσι να προκαλέσουν χάος στην ελληνική κοινωνία.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είδαμε μπροστά μας στη Θέρμη Θεσσαλονίκης, με έναν πατέρα το παιδί του οποίου πήγαινε σε δημοτικό της περιοχής και ο ίδιος θολωμένος από το φανατισμό του δεν άφηνε τη δασκάλα να του βάλει ούτε την προστατευτική μάσκα.

Εκθέτοντας έτσι και τους εκπαιδευτικούς και το παιδί στους συμμαθητές του.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την επομένη εμφανίστηκε με ένα χαρτί, το οποίο προφανώς το συνέταξε κάποιος δικηγόρος, και ζητούσε, ούτε λίγο ούτε πολύ, 2,7 εκατ. από τη δασκάλα του παιδιού του.

Αυτός ο άνθρωπος και όλοι αυτοί που συντάσσονται πίσω από αυτόν και τον επικροτούν, προσπαθούν να απαξιώσουν την εκπαιδευτική κοινότητα και τα στελέχη της, που φροντίζουν να μάθουν γράμματα τα παιδιά τους.

Να ανοίξει το μυαλό τους, να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.

Δυστυχώς, αυτοί οι γονείς πιστεύουν ότι ο δικός τους φανατισμός μπορεί να εκπαιδεύσει καλυτέρα τα παιδιά τους από τους δασκάλους και τους καθηγητές που διδάσκουν στα σχολεία.

Πριν από μερικές δεκαετίες, όταν το σχολείο ήταν πολυτέλεια για τους φτωχούς ανθρώπους αυτής της χώρας, υπήρχε ένα ρητό που έλεγε ο λαός στις γειτονιές: «Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο».

Μετά αλλάξαν τα πράγματα και το ελληνικό κράτος κατάφερε να χτίσει ένα αξιόπιστο εκπαιδευτικό σύστημα που βγάζει, χρόνια τώρα, σπουδαίους επιστήμονες.

Σε κάποιους, βέβαια, δεν αρέσουν αυτά και προσπαθούν να μας γυρίσουν δεκαετίες πίσω.

Και, δυστυχώς, υπάρχουν και κάποιοι δικηγόροι αλλά και μικροαπατεώνες, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οικονομικά το φανατισμό αυτών των ανθρώπων εισπράττοντας χρήματα προκειμένου να προσφέρουν δήθεν νομικές συμβουλές προς ανεμβολίαστους.

Και κανένα από τα συλλογικά όργανα, π.χ. των δικηγορών, δεν ευαισθητοποιείται να κινήσει τις διαδικασίες ελέγχου αυτών των επαγγελματιών του κλάδου.

Πρώτα, λένε, πρέπει να παρέμβει ο εισαγγελέας, να ασκήσει διώξεις, και μετά τα πειθαρχικά όργανα του εκάστοτε δικηγορικού συλλόγου να εξετάσουν την υπόθεση.

Ούτε τους κανόνες της δεοντολογίας στο λειτούργημα του δικηγόρου δεν υπολογίζει κάνεις.

Και βέβαια, στο τέλος, για να βγάλουν τις ευθύνες από πάνω τους και για να δικαιολογήσουν την ατιμωρησία, ισχυρίζονται ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί, τα μέσα ενημέρωσης, οι ξένες δυνάμεις και οι πολυεθνικές εταιρίες.

Μα, θα πει κάποιος, είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αυτό; Τα ίδια γίνονται και στις ΗΠΑ, και στη Βρετάνια, και σε άλλες ευρωπαϊκές και δυτικές χώρες.

Άρα, είναι σημεία των καιρών. Όλα, όμως, έχουν ένα όριο. Άλλο να αφήνεις τους πολίτες ελευθέρους να αποφασίζουν αν θα κάνουν ή όχι το εμβόλιο, και άλλο να μένουν ατιμώρητοι ή να δρουν ανεξέλεγκτοι κάθε λογής κομπογιαννίτες που προσπαθούν να χτίσουν καριέρες με θεωρίες εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.