Άποψη- Ένα πρωϊνό πριν 46 χρόνια

Πέρασαν 46 χρόνια. Ήταν αρχές Νοεμβρίου του 1973, όταν κατέβηκα στην Αθήνα, ως πρωτοετής φοιτητής μετά την εισαγωγή μου στην Φαρμακευτική Σχολή Αθηνών του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Έμενα στην Κάτω Κυψέλη, Δροσοπούλου και Άνδρου γωνία πολύ κοντά στο Πολυτεχνείο. Είχα λαχτάρα να γνωρίσω την Αθήνα και νέος τότε, έκανα όλες τις αποστάσεις με τα πόδια και από το σπίτι μου στην Ιπποκράτους όπου ήταν η Γραμματεία της Σχολής, περνώντας καθημερινά μπροστά από το Πολυτεχνείο.

‘Ένα πρωινό, είδα συγκεντρωμένους πολλούς φοιτητές να συζητάνε έντονα και, που και που ν ακούγονται τα συνθήματα Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, Δημοκρατία.

Πέρασα και το απόγευμα, τα ίδια. Την επόμενη μέρα περισσότεροι νέοι και νέες πιο μαχητικοί, πιο πολλά, πιο δυνατά τα συνθήματα. Κοντοστάθηκα… ρώτησα τι γίνεται…

Τις επόμενες δυό – τρείς μέρες ,πλημμύρισε η Πατησίων από κόσμο. Τώρα δεν ήταν μόνο φοιτητές. Υπήρχε πολύς κόσμος. Τότε πρωτοείδα και αστυνομικούς. Κάθε μέρα και περισσότερους. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και αποτελούν ζωντανό και καθοριστικό κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας μας. Την Πέμπτη, μια μέρα πριν από την εισβολή στο Πολυτεχνείο, έπρεπε να βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη και έτσι έφυγα.

Απ όσα είχα δει, από αυτά που συζητούσαμε μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στη Σχολή, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως οι φοιτητές και ο υπόλοιπος κόσμος που αγωνίστηκε, ήταν από όλα τα κόμματα, χωρίς να καθοδηγείται από κανένα. Άνθρωποι με διαφορετικές ιδεολογίες που τους ένωνε η αγάπη τους για την Ελλάδα και η πίστη τους στην Ελευθερία και τη Δημοκρατία.

Οι πραγματικοί ήρωες, αυτοί που μπήκαν μπροστά και όσοι από αυτούς δεν συνελήφθησαν, μετά το τέλος της εξέγερσης, όπως άγνωστοι ήρθαν, άγνωστοι έφυγαν, άγνωστοι παρέμειναν.

Δεν οικειοποιήθηκαν, δεν εκμεταλλεύτηκαν τίποτα από τον αγώνα τους και την προσφορά τους. Το παράσημό τους, το μετάλλιό τους, το όφελός τους ένα και μοναδικό. Πως έδωσαν το παρόν και τον αγώνα τους για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία.

Αρκετοί και αρκετές βέβαια, όπως γνωρίζουμε, εξαργύρωσαν τους αγώνες τους και κάποιοι τη μικρή, ελάχιστη συμμετοχή τους με θέσεις και αξιώματα.

Μπορεί η Χούντα να μην έπεσε αμέσως μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Όμως η αντίστροφη μέτρηση, άρχισε από εδώ. Σε λίγους μήνες ανέτειλε η Δημοκρατία, το φως ήρθε ξανά στην Πατρίδα μας. Ακούμε και κάποιους να λένε, πως δεν εκπληρώθηκαν, δεν δικαιώθηκαν οι αγώνες των νέων στο Πολυτεχνείο. Πόσο λάθος κάνουν…

46 χρόνια τώρα, η Δημοκρατία μας ζει και καθημερινά βαθαίνει. Οι κυβερνήσεις διαδέχονται δημοκρατικά η μία την άλλη, χωρίς αντιδράσεις και άλλες δυσκολίες, η ομαλότητα στην πολιτική μας ζωή, είναι γεγονός, με τη συμβολή των πολιτικών και πολιτικών κομμάτων. Αλλά, το δρόμο αυτό τον άνοιξαν οι νέοι και οι νέες που ύψωσαν το ανάστημά τους και έδωσαν τον αγώνα τους στο Πολυτεχνείο για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Τους ευχαριστούμε!

Γιώργος Καλαντζής

π. υπουργός

Απάντηση, Απάντηση σε όλους ή Προώθηση