Αθλητισμός: Σώστε ό,τι προλάβετε, πεθαίνει…

Η πρώτη επιφανειακή και εύκολη αντίδραση, όταν φωνάζει κάποιος στην Ελλάδα προκειμένου να διεκδικήσει τα αιτήματά του, είναι : «Έλα μωρέ τι θέλουν αυτοί και φωνάζουν; Τι ζητάνε ΚΑΙ αυτοί; Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχουν λεφτά;». Η γνωστή ελληνική ισοπέδωση. Δεν είναι ωστόσο όλες οι ιστορίες ίδιες. Αρκεί να έχουμε διάθεση να εξετάσουμε σοβαρά, γι’ αυτό και διαφορετικά την κάθε περίπτωση.

Όταν η κοινωνία βρίσκεται σε κρίση, επειδή ταλαιπωρείται από ακραίες καταστάσεις οι οποίες έχουν να κάνουν με την εθνική ασφάλεια, ή την υγειονομική, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, είναι προφανές πως ο αθλητισμός δεν μπορεί να συγκαταλέγεται στις προτεραιότητες κανενός. Κατανοητό και λογικό, διότι πρώτο μέλημα είναι η επιβίωση.

Όταν ωστόσο η κατάσταση διαρκεί και προχωράει, επομένως βρίσκεται σε σημείο που απαιτεί διαφορετική διαχείριση προκειμένου να σταθούν άπαντες στα πόδια τους, με στήριξη οικονομική και ψυχολογική, το μέρος που αντιπροσωπεύει τον αθλητισμό είναι καθοριστικό για την ισορροπία της. Εδώ είμαστε τώρα και για την ώρα αυτό το κείμενο έχει νόημα διότι μοιάζει να μην είναι πασιφανές για όλους.

Οι αθλητές και οι Σύλλογοί τους έχουν πληγεί από την πανδημία του κορωνοϊού κι ενώ διεξάγονται κάθε Σαββατοκύριακο κανονικά οι αγώνες των πρωταθλημάτων του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ στις επαγγελματικές κατηγορίες, πίσω από αυτή τη «βιτρίνα» ο αθλητισμός αργοσβήνει…

Στα άλλα αθλήματα, τα αποκαλούμενα «ερασιτεχνικά» λόγων των συνθηκών και των κανόνων που τα διέπουν, στην πραγματικότητα επικρατεί το χάος. Συνθήκη η οποία ζημιώνει και τις επαγγελματικές κατηγορίες διότι δεν μπορούν πλέον να τροφοδοτήσουν τους μεγάλους με ταλέντα.

Στις ακαδημίες το λουκέτο που τις έχει σφραγίσει σημαίνει ότι το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού δεν υπάρχει! Καθώς αυτές είναι κλειστές θα χαθούν παιδιά, ενώ κι εκείνα που θα συνεχίσουν θα έχουν τεράστιο κενό στην εξέλιξή τους.

Πολύ σημαντικό ζήτημα επίσης, ίσως το σημαντικότερο, το βιοποριστικό. Εξαιτίας του οποίου χιλιάδες οικογένειες αθλητών και προπονητών δεν μπορούν να ενταχθούν στα ευεργετήματα της Πολιτείας, διότι δεν λογίζονται ως επαγγελματίες.

Όλοι αυτοί βγάζουν τη δική τους κραυγή αγωνίας και αναζητούν μία λύση. Όχι από το Θεό, όχι στον αέρα, αλλά από τους αρμόδιους φορείς και τους παράγοντες της κυβέρνησης.

Δεν είναι πολιτικό το θέμα, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να είναι τέτοιο. Ούτε φέρει ευθύνη η κυβέρνηση με την έννοια της σκοπιμότητας. Πρέπει ωστόσο αυτή την ώρα να ακουστούν οι αθλητές. Να γίνει πράξη το λογικό, κατανοητό και προφανές αίτημά τους. Δεν είναι μονομερές, μας αφορά όλους.