Donald χάσαμε…

Όταν μία κοινωνία έχει φτάσει στο σημείο να χρειάζεται απλώς μία σπίθα για να αρχίσει να καίγεται, τότε την αρχή ενός ολοκαυτώματος μπορεί να τη δώσει οποιαδήποτε αφορμή. Εάν θέλουμε να αποδεχθούμε για λογαριασμό των πολιτών των ΗΠΑ τη δική τους πραγματικότητα (δεν είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι μπορούν να το κάνουν από μόνοι τους) τότε θα πρέπει να ομολογήσουμε πως η ανόρθωση του Ντόναλντ Τραμπ στον προεδρικό θώκο είχε δώσει την εκκίνηση για τον εκφυλισμό της χώρας. Της “συμπεριφοράς” της κλιμακωτά στην παγκόσμια κοινότητα. Από σοβαρή, ισχυρή, εγωϊστρια και παντοδύναμη κυρία στη διεθνή σκηνή, κατάντησε μία κιτς περίπτωση που συμπεριφέρεται διαρκώς σαν την ταλαιπωρημένη από τα ενδο-οικογενειακά ζητήματα σύζυγο. Ο Trump “τρώγεται με τα ρούχα του” και παλεύει με το προσωπείο που δημιούργησε ο ίδιος, το οποίο νομοτελειακά τον έθεσε απέναντι από την κοινωνία, η οποία δεν μπορεί να αντέχει τα πάντα – για πάντα.

Οι πρόεδροι που προηγήθηκαν δεν ξυπνούσαν και κοιμόντουσαν νιώθοντας ότι αποθεώνονται, ώστε να μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι μόνο ο σημερινός χάλασε τη σούπα. Είναι ωστόσο βέβαιο πως είναι ο χειρότερος όλων.

Η διετία Κένεντι σταμάτησε απλά (…), πριν “μολυνθεί” ο εσωτερικός πουριτανισμός και ο μεγαλοιδεατισμός των χώρας : “Αμερική είμαι, κάνω ό,τι γουστάρω”. Οι επόμενοι πρόεδροι έμοιαζαν πολύ με αναγκαστικές επιλογές, έως ότου κάποια στιγμή συνειδητοποιήσει η κοινωνία την ευκαιρία που χάθηκε με τη δολοφονία του Κένεντι. Ο μόνος κοινός τόπος του Τζόνσον με τον προκάτοχό του ήταν ότι προερχόταν από τους Δημοκρατικούς. Ο Νίξον και ο Φόρντ έθεσαν ξανά τα όρια του ρεπουμπλικανισμού, ο Κάρτερ είχε την ευκαιρία να εκπροσωπήσει το καλό πρόσωπο (ο μόνος που έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης αφού άφησε την προεδρική καρέκλα), σε μία εποχή που η Ευρώπη έβαλε μπροστά τη διαδικασία ενίσχυσης της αυτονομίας της, ο Ρέϊγκαν και ο Μπους μας θύμισαν το πολιτικώς “ορθόδοξο¨ Αμερικανικό πνεύμα και ο Κλίντον θέλησε, πάλεψε (διασκέδασε..) και αποχώρησε με τη μεγαλύτερη δημοτικότητα προέδρου μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ομπάμα έπεισε περισσότερο επειδή διαδέχθηκε τον Μπους παρά επειδή πραγματοποίησε όλα όσα φάνηκε να υπόσχεται η προέλευσή του. Δύο φορές πρόσωπο της χρονιάς πάντως και Νόμπελ Ειρήνης. Όποιος όμως κι αν διαδεχόταν τον Μπους θα ήταν καλύτερος…

Ο Τραμπ είναι… aggressive! Η δολοφονία του George Floyd δεν είναι βέβαια μία ιστορία πρωτόγνωρη. Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας Αφροαμερικανός δολοφονείται από αστυνομικό στις ΗΠΑ. Σίγουρα όμως είναι η πρώτη που η Αμερική έχει έναν πρόεδρο ο οποίος είναι τόσο επικίνδυνος. Που επέλεξε να κρυφτεί πίσω από το σουρεαλιστικό Twitter account του, twittαροντας εμπρηστικές ανοησίες εναντίον των δημοκρατικών, των «αριστερών» και ρατσιστικά τσιτάτα. Το απίστευτο : “when the looting starts, the shooting starts” ανάγκασε το Twitter να του προσθέσει ειδοποίηση ως «λόγο που εξιδανικεύει και ωθεί στη βία» και να μην επιτρέπει τα likes και τις απαντήσεις.

Ο Τραμπ με προφανή έλλειψη δημοκρατικότητας απάντησε απειλώντας να κλείσει, ή να θέσει υπό κρατικό έλεγχο το Twitter! Όταν οι πορείες έφτασαν έξω από τον Λευκό Οίκο, έκανε tweet τα συγχαρητήριά του στη Μυστική Υπηρεσία των ΗΠΑ που τον κράτησαν ασφαλή και που : «κανένας διαδηλωτής δεν τόλμησε να πλησιάσει τον φράχτη, γιατί αν το έκανε θα ερχόταν αντιμέτωπος με τα πιο άγρια σκυλιά και τα πιο τρομακτικά όπλα και θα τραυματιζόταν άσχημα, στην καλύτερη». Ωραίος τύπος!

Έχει κι άλλο, μην αφαιρείστε! Διότι αφού δήλωσε ότι στηρίζει τις ειρηνικές διαδηλώσεις, μετά, απείλησε με στρατιωτική παρέμβαση της εθνοφρουράς. Όχι παίζουμε! Γαμώ τα παιδιά…

Την ίδια ώρα το σκηνικό παντού … υπέροχο. Συλλήψεις, λαστιχένιες σφαίρες ακόμα και σε δημοσιογράφους (μία έχασε την όρασή της από το ένα μάτι), ντου με αυτοκίνητα στη μέση πορειών, γκλομπς. Σκηνές που συνθέτουν σενάριο μίας αυτοκριτικής ταινίας, σε μια χώρα που αυτή η μορφή τέχνης θα μπορούσε να αποτελεί τον καλλιτεχνικό θρίαμβο κάποιου τολμηρού Αμερικανού σκηνοθέτη, ο οποίος μάλλον θα είχε συλληφθεί. Στην Αμερική του σήμερα βέβαια “σκοτώνουμε, δεν κάνουμε ούτε κριτική, ούτε τέχνη”, με τον πρόεδρο να νιώθει ότι πρωταγωνιστεί έτσι κι αλλιώς σε show.

Θα συμφωνήσω πως η σπίθα άναψε ακόμη ευκολότερα καθώς η ανεργία και η φτώχεια όξυναν τις κοινωνικές ανισότητες στη διάρκεια της καραντίνας. Όμως εδώ, η Αμερική πονάει από τη ρατσιστική πανδημία. Όταν ολόκληροι κολοσσοί όπως το Netflix παίρνουν θέση, αλλά και το απίστευτο η Adidas ριτουϊτάρει τη Nike (!!), όταν στο Κολοράντο χιλιάδες άνθρωποι ξάπλωσαν μπρούμυτα για 8 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα με δεμένα πίσω τα χέρια και φώναζαν #icantbreathe, τότε δεν “φταίει” η καραντίνα. Η κοινωνία είναι τελειωμένη και αυτό αντανακλά στον ηγέτη της. Σε προηγούμενους αιώνες οι συνθήκες θα έδειχναν πόλεμο (παγκόσμιο). Στις μέρες μας η φύση προλαβαίνει να εκδικηθεί και να μας διαλύσει εκείνη (να μην κουραζόμαστε κιόλας…).