Για μία Ενωμένη Ελλάδα

Μετά τη Μεταπολίτευση του 1974, η κατάρρευση του αυταρχικού καθεστώτος της δικτατορίας επέτρεψε στην Αριστερά να επιβάλει τη δική της ιδεολογική επικυριαρχία στη νεαρά, τότε, δημοκρατία. Με αποτέλεσμα να νοθευθεί σε μεγάλο βαθμό η ελεύθερη διακίνηση απόψεων και ιδεών, που είναι απαραίτητη για τη λειτουργία μίας σύγχρονη ελεύθερης, δημοκρατικής κοινωνίας

Ενώ συνεχιζόταν ο εμφύλιος πόλεμος τον Αύγουστο του 1948 –φέτος συμπληρώνονται 73 ολόκληρα χρόνια–, μία απλή γυναίκα του λαού, η Ελένη Γκατζογιάννη από το χωριό Λιας της Ηπείρου, που τότε βρισκόταν υπό τον έλεγχο του αυτο-ονομαζόμενου «Δημοκρατικού Στρατού», που ελεγχόταν πλήρως από το ΚΚΕ, στην προσπάθειά της να φυγαδεύσει τα παιδιά της στην ασφάλεια και την ελευθερία, βρήκε τραγικό, φρικτό θάνατο. Εκτελέστηκε μετά από απόφαση του λεγόμενου «Λαϊκού Δικαστηρίου». Χρόνια μετά, ο γιος της, Νικ Γκέιτς, που βρήκε καταφύγιο στις ΗΠΑ, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο το όνομά της «Ελένη», με το οποίο διεκτραγώδησε τη φοβερή περιπέτειά της. Το βιβλίο έγινε μεγάλο μπεστ σέλερ. Εξαιτίας της επιτυχίας του, το βιβλίο έγινε και κινηματογραφική ταινία.

Το βιβλίο μεταφράστηκε και στα ελληνικά. Και η ομώνυμη ταινία ήρθε στην Ελλάδα. Αλλά ούτε το βιβλίο ούτε η ταινία ευδοκίμησαν. Τα περισσότερα βιβλιοπωλεία υποχρεώθηκαν να το θάψουν. Και όσοι κινηματογράφοι τόλμησαν να προβάλουν την ταινία αναγκάστηκαν να την κατεβάσουν σχεδόν αμέσως, λόγω των αντιδράσεων του ΚΚΕ και της επικυρίαρχης Αριστεράς. Φυσικά, κανένα τηλεοπτικό κανάλι δεν τόλμησε, έκτοτε, να την προβάλει.

Οι αντιδράσεις της Αριστεράς, κατανοητές. Αφού η «Ελένη» κατάρριπτε πολλούς από τους προπαγανδιστικούς της μύθους για την περίοδο του Εμφυλίου. Αυτό που δεν είναι αποδεκτό είναι η έμμεση λογοκρισία που επιβλήθηκε σε μία ολόκληρη κοινωνία. Όποιον τον ενοχλούσε, μπορούσε να μην διαβάσει το βιβλίο ή να μην δει την ταινία. Δικαίωμά του. Όπως, όμως, δικαίωμα είναι όποιου πολίτη να διαβάζει και να βλέπει ό,τι επιθυμεί. Αυτό είναι αυτονόητο για οποιαδήποτε δημοκρατική, ελεύθερη κοινωνία. Δυστυχώς, όμως, φαίνεται πως δεν είναι αυτονόητο για την ελληνική. Ελπίζω να έρχεται η μεγάλη αλλαγή στην κοινωνία μας. Ώστε να δέχεται την άλλη άποψη. Ακόμα και αν ενοχλεί. Διότι η ανοχή σε όλες τις απόψεις και η αντιμετώπιση της μισαλλοδοξίας είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας μας

Και εμένα μπορεί να μην μου άρεσε η ταινία «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο». Γιατί μπορεί να τη θεωρούσα εξίσου προπαγανδιστική με την «Ελένη», όπως ισχυρίζονται οι αριστεροί. Και τούτο, διότι η εξιδανίκευση του Νίκου Μπελογιάννη από την ταινία ήταν και υπερβολική και ανιστόρητη. Αυτό, όμως, δεν με έκανε να μην δω την ταινία. Να μην αναζητήσω την αλήθεια πίσω από το μύθο. Σε κάθε περίπτωση, κανείς από μας δεν διανοήθηκε καν να εμποδίσει την προβολή της ταινίας «Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο». Το ίδιο θα επιθυμούσα να συμβεί και με την «Ελένη». Διότι μόνον οι λαοί που σέβονται την πολυφωνία και αναζητούν την αλήθεια και σέβονται τη διαφορετικότητα μπορούν να επιβιώσουν.