Η σπαζοκεφαλιά του ΚΙΝΑΛ

Ο Νίκος Ανδρουλάκης ήταν εξ αρχής – και παραμένει – πρώτο φαβορί για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.

Εκείνο που κάνει ωστόσο διαφορά, διατηρώντας υπαρκτό τον κίνδυνο ασύμμετρων συμπεριφορών στην κάλπη, είναι το όνομα Παπανδρέου.

Από μόνο του, όχι ο ίδιος ο άνθρωπος (δεν κρατήθηκα..).

Ξαφνικά λοιπόν, το ΚΙΝΑΛ έχει μπροστά του ευκαιρίες.

Οι οποίες αφορούν στη γενική εικόνα της πολιτικής και όχι μόνο στη δική του επανεκκίνηση.

Δεν πρόκειται για βαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση. Τις βαριέμαι.

Τα δεδομένα ωστόσο είναι προφανή.

Οι εξελίξεις σε αυτό μπορούν να αναδιαμορφώσουν τις ισορροπίες της πολιτικής στη χώρα.

Ένα ερώτημα βέβαια λέει σε ποιο βαθμό και ένα ακόμη πώς;

Η πολυδιαφημισμένη ενότητα είναι ζητούμενο.

Την επικαλέστηκαν άπαντες οι έξι υποψήφιοι, κάθε στιγμή.

Είναι καλό, εάν την εννοούν (προσδοκούν) εκτός κι αν την επαναλαμβάνουν, προκειμένου πιστέψουν και οι ίδιοι σε αυτήν (ότι την ακούν, τουλάχιστον).

Βασικό ερώτημα για την επόμενη ημέρα της παράταξης, ασφαλώς είναι και εκείνο το οποίο θα προσδιορίσει τις σχέσεις με την πλευρά Τσίπρα.

Θυμίζω απλά πως η Φώφη Γεννηματά, όταν διαπίστωσε μετά τη συμφωνία του Πρεσπών ότι η πλειοψηφία του ΚΙΝΑΛ τάχθηκε υπέρ της, συνεκάλεσε εσπευσμένα συνάντηση στελεχών, προκειμένου να ξεκαθαρίσει η στάση του κόμματος.

Η συνάντηση κατέληξε ότι η συμφωνία έπρεπε να απορριφθεί, δρομολογώντας την καταψήφισή της.

Αυτή η ιστορία έδειξε πως αυτή η συγκεκριμένη πλευρά των πολιτικών δυνάμεων είχε μία κάποια ταύτιση.

Απέναντι από τον Τσίπρα, τελεία παράγραφος.

Οι τωρινές διαδικασίες ωστόσο διέψευσαν την εντύπωση.

Για να προχωρήσει η συγκεκριμένη παράταξη λοιπόν, συνεισφέροντας σε μία λογική ισορροπίας του πολιτικού σκηνικού,

ανανεώνοντας ταυτόχρονα και το δικό της προφίλ, θα πρέπει να γνωρίζει με ποιους θα είναι, τι θα πρεσβεύει και γιατί θα καλέσει τον κόσμο να τη στηρίξει.

(Πολλά «θα»….).

Στις επιλογές Τσίπρα ουδείς τολμά να τοποθετηθεί υπέρ.

Αλλά κα στον Μητσοτάκη κανείς δεν θέλει να εμφανίζεται πλησίον.

Το ΚΙΝΑΛ μόνο του όμως δεν «βγαίνει». Ορίστε το «βγαίνει» με όποιο τρόπο θέλετε.

Άρα σπαζοκεφαλιά!

Με εκείνον που θα εκλεγεί τελικά να πρέπει να την κρατήσει στα χέρια του και να τη διαχειριστεί.

Δεν έχω πρόβλημα (ούτε συμφέρον) να γράψω πως – από τους δύο που έμειναν- με τον Ανδρουλάκη το πράγμα δείχνει πιο φυσιολογικό.

Διότι η άλλη περίπτωση, του πρώην αρχηγού ντε,

του πρώην πρωθυπουργού λέμε,

που είναι γιος (της εποχής του «θα»)

και εμφανίζεται στα ΜΜΕ ως… καινούργιος στην πολιτική, ξεπερνάει τις αντοχές της λογικής.

Ο Αντρέας Λοβέρδος το είπε ξεκάθαρα : «Ο ένας από τους υποψηφίους έχει δοκιμαστεί και οι ελπίδες που γεννά το εγχείρημά του είναι συνεπώς περιορισμένες».

Ευγενής…