Μεταναστευτικό και πολιτική ορθότητα

Ζούμε σε εποχές μεγάλης αναταραχής και αβεβαιότητας, που επιτείνεται από το μεταναστευτικό πρόβλημα, που καθίσταται το μείζον πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η χώρα και απειλεί ακόμα και με αλλοίωση την ελληνική κοινωνία. Ο φόβος, εν πολλοίς δικαιολογημένος, δίνει τη θέση του στη λογική και την ψυχραιμία.

Κι οι κραυγές, που ήδη ακούγονται, εξαιτίας της μεγάλης διάστασης που λαμβάνει στην κοινωνία η παρουσία παράνομων, κυρίως μουσουλμάνων, μεταναστών, οδηγεί ήδη σε έκρηξη πολιτικού λαϊκισμού, που εκ των πραγμάτων πληρώσαμε πολύ ακριβά τα τελευταία δέκα χρόνια με την αντιμνημονιακή πολιτική, εξαιτίας της χρεοκοπίας του 2010, αλλά και τώρα μπορεί να προκαλέσει νέα αμφισβήτηση του δημοκρατικού μας συστήματος. Ο λαϊκισμός, όμως, δεν προέρχεται μόνον από την άκρα Δεξιά, που προσπαθεί να εκμεταλλευθεί το όλο θέμα για να προωθήσει την αντιπολιτευτική της ατζέντα. Αλλά και από την Αριστερά, με τη μορφή της δήθεν «πολιτικής ορθότητας».

Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για το θέμα της μετανάστευσης, νόμιμης ή μη, και των επιπτώσεών της στις τοπικές κοινωνίες και στη χώρα γενικότερα. Άλλωστε, το θέμα δεν είναι σημερινό, εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον, σημειώνεται έξαρση του φαινομένου, ενώ ειδικά τους τελευταίους μήνες η κατάσταση τείνει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Την ίδια στιγμή που οι τοπικές κοινωνίες καλούνται να αναλάβουν φορτίο που δεν θα έπρεπε να τους αναλογεί, με λύπη διαπιστώνω ότι μέρος της συζήτησης εξακολουθεί να αναλώνεται γύρω από την ορολογία που χρησιμοποιείται. Λαθρομετανάστες, παράνομοι μετανάστες, παράτυποι μετανάστες, μετανάστες χωρίς χαρτιά, πρόσφυγες, όπως και να τους αποκαλέσει κάποιος, αυτό δεν ενδιαφέρει καθόλου τις τοπικές κοινωνίες.

Το ζητούμενο είναι πώς θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται βέβαια, υποδηλώνουν εμμέσως και τον τρόπο αντιμετώπισής του από το κράτος, για αυτό και η χρήση συγκεκριμένων όρων έχει αποτελέσει διαχρονικά πεδίο εύκολης και φτηνής θα έλεγα, πολιτικής εκμετάλλευσης, με την Αριστερά να «πουλάει» ανθρωπισμό, μόνο στα λόγια φυσικά.

Έτσι, για παράδειγμα, η Αριστερά και οι κάθε λογής υπέρμαχοι ανθρωπίνων δικαιωμάτων διατείνονται, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους, ότι δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες, προβάλλοντας το έωλο ασφαλώς, επιχείρημα «ότι κανείς άνθρωπος δεν είναι λαθραίος». Θα το εξηγήσω λοιπόν, μόνο μία φορά και δεν θα επανέλθω, γιατί δε θέλω να δώσω παραπάνω αξία σε φτηνή πολιτική ορθότητα.

Η λέξη «λαθραίος» αναφέρεται στο καθεστώς εισόδου τους στη χώρα, όχι φυσικά στην ανθρώπινή τους υπόσταση. Φανταστείτε πόσο γελοίο θα ήταν να ονομάζαμε για λόγους πολιτικής ορθότητας ή στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου ανθρωπισμού, τον λαθρεπιβάτη «παράτυπο επιβάτη», τον λαθρέμπορο «έμπορο χωρίς χαρτιά» ή το λαθροθήρα «κυνηγό χωρίς άδεια».

Η σκόπιμη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που γίνεται από την πλευρά της Αριστεράς σε αυτό το θέμα, αποσκοπεί στο χαρακτηρισμό των χρηστών του όρου ως «ακροδεξιών», «ρατσιστών», «φασιστών» και εμμέσως στην (αυτο)λογοκρισία τους. Εξαιτίας του γεγονότος αυτού, δεν είναι σπάνιο άλλωστε, πολλές συζητήσεις γύρω από το θέμα να ξεκινούν από τους ομιλητές με απολογητικό χαρακτήρα του τύπου «δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…». Αυτό το ιδιότυπο ταμπού, μετά την ομιλία του πρώην πρωθυπουργού στο πρόσφατο Συνέδριο της Ν.Δ., φαίνεται να σπάει. Είναι καιρός θα έλεγα, και ο απλός κόσμος να υιοθετήσει την άποψη ότι η πολιτική ορθότητα πρέπει να επιστραφεί στους πολιτικούς. Εγώ προσωπικά πάντως, δεν θα πάρω.

Την περασμένη Τρίτη ήταν μια μαύρη επέτειος για την Αθήνα και την Ελλάδα. Πριν από 75 χρόνια, στις 3 Δεκεμβρίου 1944, άρχισε η αδελφοκτόνα Μάχη των Αθηνών, η πιο φρικτή πολεμική επιχείρηση που έχει γνωρίσει η ελληνική πρωτεύουσα στην ιστορία της. Όταν Έλληνες σκότωναν Έλληνες στην προσπάθειά τους για την κατάκτηση της εξουσίας, μέσα στις γειτονιές, τους δρόμους και τα σπίτια. Δυστυχώς, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι διδαχτήκαμε από την τραγωδία των Δεκεμβριανών και του Εμφυλίου. Κάποιοι μου δίνουν την αίσθηση ότι επιθυμούν την αναβίωση του Διχασμού. Ας μην τους το επιτρέψουμε!

Εμένα με εκφράζει πάντα αυτό που είχε πει ο αείμνηστος παππούς μου, ο Κλέαρχος, πρόσφυγας από τη Σμύρνη, στη μητέρα μου, τη Λένα, κοριτσόπουλο 15 ετών τότε, όταν επέστρεφαν στο προσφυγικό τους σπίτι στον Βύρωνα, που είχαν υποχρεωθεί να εγκαταλείψουν στη διάρκεια των Δεκεμβριανών για να μην πέσουν θύματα του κομματικού φανατισμού και μίσους: «Κόρη μου, τώρα που γυρίζουμε στον Βύρωνα δεν επιστρέφουμε ως νικητές. Δεν γυρίζουμε για να διχάσουμε τους Έλληνες αλλά να τους ενώσουμε».

Σήμερα, που η πατρίδα μας αντιμετωπίζει μεγάλους εθνικούς κινδύνους, κυρίως από την πλευρά της Τουρκίας, η εθνική ομοψυχία και σύμπνοια είναι πιο επίκαιρες και πιο επιτακτικές από ποτέ. Ελάτε, λοιπόν, να ενώσουμε τον Ελληνισμό στην κοινή προσπάθεια για την ανόρθωση και την αναγέννηση της αγαπημένης μας πατρίδας!

Είμαστε λαός χαλαρός, που δεν πιστεύει ότι θα συμβούν σε μας άσχημα πράγματα. Τώρα, όμως, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι με τον Τούρκο όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Δεν χρειάζεται ούτε να μεταβληθούμε σε πολεμοχαρείς τουρκοφάγους ούτε να μετατρέψουμε την κοινωνία μας σε μιλιταριστικό μηχανισμό. Δεν μπορούμε, άλλωστε, να τα κάνουμε αυτά. Χρειάζεται, όμως, ένα παραπάνω «κλικ» ετοιμότητας και μια πιο συνειδητή ενατένιση της πραγματικότητας, ότι ενδέχεται να θυσιάσουμε (ξανά) ένα μέρος της μελλοντικής μας ευημερίας για την υπεράσπιση της πατρίδας. Υποχρεωτικώς…

Το κοινωνικό μέρισμα, που αρχικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν επρόκειτο να δώσει, δεδομένου ότι το υπερ-πλεόνασμα είχε εξανεμισθεί με τη χορήγηση από την προηγούμενη κυβέρνηση Τσίπρα της δήθεν «13ης σύνταξης», λίγο πριν από τις εκλογές του Ιουλίου. Όμως, ο δημοσιονομικός χώρος που διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές, χάρις στην αύξηση των φορολογικών εσόδων, επέτρεψε την αύξηση του υπερ-πλεονάσματος. Και άρα, έδωσε τη δυνατότητα στον πρωθυπουργό να εξαγγείλει τη χορήγηση μερίσματος από 500-1.000 ευρώ.

Ιδίως σε πολύτεκνες οικογένειες, σε οικογένειες με ΑμΕΑ και μακροχρόνια άνεργους. Όμως, η επιδοματική πολιτική ούτε είναι ούτε πρέπει ν είναι η προτεραιότητα μιας φιλελεύθερης κυβέρνησης. Αυτό που προέχει είναι η γενναία μεταρρυθμιστική προσπάθεια για την προσέλκυση και τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης. Το μέλλον δεν θα το χτίσουμε με επιδόματα, αλλά με δουλειές και επιχειρήσεις

Και ο Νίκος Φωτόπουλος ανακοινώθηκε ως μέλος της επιτροπής ανασυγκρότησης
του ΣΥΡΙΖΑ! Έλεος! Ο άνθρωπος που εκπροσωπεί όλο τον ξεπερασμένο τρόπο
συνδικαλισμού, τους καρεκλοκένταυρους που μας οδήγησαν στα πρόθυρα της
χρεοκοπίας, καλείται από τον Τσίπρα να συμβάλει στην ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Για γέλια και για κλάματα, σύντροφοι!