Ο διάλογος αρχίζει, αλλά ο Ερντογάν τα «τινάζει» όλα στον αέρα

Στις αρχές του καλοκαιριού, όταν ο Ερντογάν εξήγγειλε τις γεωτρήσεις στο Αιγαίο και ζέσταινε τις μηχανές του ερευνητικού σκάφους, ελάχιστοι ήταν αυτοί που πίστευαν πως δεν πρόκειται να συμβεί θερμό επεισόδιο.

Η πραγματικότητα είναι πως τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων πέρασαν το πιο δύσκολο καλοκαίρι τους εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Με συνεχείς επιφυλακές και ολόκληρα 24ωρα άυπνοι στη θέση τους.

Ήταν χρονικά η πιο μεγάλη κρίση που πέρασαν οι δύο χώρες.

Φαίνεται, όμως, καθαρά πλέον, πως βδομάδα με τη βδομάδα η στάση της ελληνικής κυβέρνησης κερδίζει σημαντικούς πόντους στη διεθνή σκακιέρα της διπλωματίας. Ο Ερντογάν αναγκάζεται να κάνει συνεχώς βήματα προς τα πίσω, και έτσι ανοίγει ο δρόμος για να ξεκινήσουν οι προσπάθειες για διάλογο.

Αν ρωτήσει κανείς έμπειρους διπλωμάτες για το τι περιμένουν από τέτοιου είδους συναντήσεις και έναν διάλογο Ελλάδας – Τουρκίας, θα καταλάβει πως δεν είναι και τόσο αισιόδοξοι.

Η εξήγηση είναι απλή. Εδώ και πολλές δεκαετίες το σκηνικό του διαλόγου έχει επαναληφθεί πολλές φορές μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας. Όμως, το αποτέλεσμα ποτέ δεν απέδωσε κάτι το ουσιαστικό.

Ακόμη και τη δεκαετία που ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και αργότερα πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου πήγαινε στην Άγκυρα με τέτοια άνεση σα να πήγαινε από το Καστρί στο ΥΠ.ΕΞ., ακόμη και τότε οι συνομιλίες έφταναν σε αδιέξοδο.

Πρώτα εφευρέθηκε η λεγομένη ατζέντα με τα θέματα χαμηλής πολιτικής, και αργότερα τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Ούτε, όμως, και αυτά κατάφεραν να βοηθήσουν ώστε να ξεπεραστεί ο σκόπελος για τα μεγάλα και βασικά θέματα που χωρίζουν τις δύο χώρες.

Με απλά λόγια, η Τουρκία ζητά συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και η Ελλάδα αναγνωρίζει ως μόνη διαφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

Όσο και αν προσπαθούν οι ξένες δυνάμεις να καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου τις δύο πλευρές για να συζητήσουν τα δύο αυτά μεγάλα θέματα, τόσο η απόσταση μεγαλώνει.

Και αυτό για δύο λόγους.

Από τη μία είναι η προκλητική και επιθετική στάση του Ερντογάν και της Άγκυρας, που δυναμιτίζει το κλίμα μεταξύ των δύο λαών.

Ο Τούρκος πρόεδρος προσπαθεί με κάθε τρόπο να διχάσει τους δύο λαούς και προχωρεί σε ενέργειες όπως η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και η αμφισβήτηση του Καστελόριζου και των νησιών του Αιγαίου.

Από την άλλη πλευρά είναι η στάση της Ελλάδας.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, κανένας Έλληνας πρωθυπουργός δεν μπορεί να πάρει το ρίσκο και να ανοίξει διάλογο για συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Ακόμη και οι συζητήσεις που γίνονται μεταξύ Ελλήνων και Ευρωπαίων πολιτικών σε διάφορα συνέδρια, αντιμετωπίζονται με καχυποψία.Το πρόβλημα είναι πολύ δύσκολο, αν και η Τουρκία δεν έχει σε όλα άδικο. Η στάση, όμως, της Άγκυρας και του Ερντογάν υπονομεύει και το διάλογο με την Ελλαδα και την όποια λύση ενδεχομένως θα μπορούσε να βρεθεί για να κλείσει το μέτωπο με την Τουρκία.