Ο κόσμος γυρίζει σελίδα χωρίς σχέδιο για ειρήνη

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει έναν προφανή υπαίτιο, με συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο. Την ίδια ώρα ωστόσο αυτή η μαύρη για την ανθρωπότητα εξέλιξη, εκθέτει περισσότερους. Καθώς είναι ξεκάθαρο πως η Ευρώπη έχει πιαστεί στον ύπνο, εάν θέλει να είναι κανείς ευγενικός με τους ηγέτες της. Των μεγάλων δυνάμεων της Ηπείρου μας, κυρίως.

Μία συζήτηση, η αναγκαία, έχει να κάνει με την κατάπαυση του πυρός. Μία άλλη ωστόσο αφορά στο ερώτημα : «Ποια μπορεί να είναι η επόμενη μέρα στον κόσμο;». Σε αυτό θα έπρεπε να είναι σε θέση να τοποθετηθούν όλοι οι μεγάλοι ηγέτες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που εμπλέκονται έμμεσα στον πόλεμο.

Ένα δεδομένο πάντως το έχουμε : Όποια κι αν πρόκειται να είναι η τελική έκβαση στην Ουκρανία, ο κόσμος θα γυρίσει σελίδα. Οριστικά.

Αυτή την ώρα συμβαίνει το προφανές. Άπαντες επιχειρούν να ισορροπήσουν τα δεδομένα, μήπως καταφέρουν να συντελέσουν στο τέλος των πολεμικών επιχειρήσεων. Οκ, ας διεκδικήσουν και bonus!

Σε κάθε περίπτωση, είναι δυστυχώς ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο για το μέλλον του κόσμου. Δεν ασχολείται κανείς.

Πολλά χρόνια τώρα οι πολιτικές των υπερδυνάμεων κορυφώνουν έναν νέο ψυχρό πόλεμο. Ακόμη και τώρα, που η Ρωσία προχώρησε αιφνιδιαστικά σε στρατιωτική επιχείρηση, η στρατηγική της Δύσης προσπαθεί να της επιφέρει την ήττα, με τη μεταφορά οπλισμού, ώστε να την αναγκάσει να αναδιπλωθεί.

Έως εκεί. Για τη μετατροπή της παγκόσμιας κοινότητας σε ειρηνική συνθήκη, κάποια στιγμή, κουβέντα! Τελεία (και θαυμαστικό τέλος πάντων, παράγραφος).

Η Ρωσία ασφαλώς δεν είναι Ιράκ! Εκείνη της εποχή οι ΗΠΑ ήθελαν να πετύχουν ακόμη και την αλλαγή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεϊν. Στην παρούσα συγκυρία είναι προφανές ότι δεν μπορούν να ελπίζουν σε αντίστοιχη ήττα της Ρωσίας. Διότι το σενάριο είναι διαφορετικό.

Ούτε η Ρωσία είναι Ιράκ, ούτε ο Πούτιν έχει το μουστάκι του Σαντάμ…

Είναι πολύ σοβαρό το ενδεχόμενο στο τέλος αυτού του πολέμου, η Ρωσία να αποχωρήσει με περισσότερα εδάφη, επιφέροντας μεγαλύτερη ευρωπαϊκή κρίση. Με την πλευρά του Πούτιν να καταδικάζεται διεθνώς, αλλά να έχει επίσης προσαρτήσει τις περιοχές που ήθελε.

Εφόσον αυτή η διαίρεση καταστεί δεδομένη, η όποια ειρήνευση δεν πρόκειται να έχει χαρακτήρα γενικής συνεννόησης, αλλά μόνο της προσωρινής παγίωσης ενός συσχετισμού δύναμης.

Το κεντρικό ερώτημα αφορά πάντοτε στις ΗΠΑ. Θα αρκεστούν στην απλή διαχείριση αυτής της έντασης; Η θα επιλέξουν πιο … δύσκολο σενάριο;