Ο Piccaso, οι Beatles και ο Μαραντόνα…

Υπάρχουν αμέτρητες κατηγορίες ανθρώπων. Αυτό το δεδομένο δεν αφορά στην περίπτωση του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ισχύει για τους άλλους. Ο Ντιέγκο ήταν μόνος. Στο γήπεδο, στην καλοπέραση, στην αυτοκαταστροφή.

Ο Μαραντόνα αυτο-υπονομεύθηκε από τα πάθη του, πώς θα μπορούσε όμως να γίνει διαφορετικά με έναν άνθρωπο έξω από τα όρια της ανθρώπινης λογικής; Κανείς, τόσο σπουδαίος, τόσο ξεχωριστός, δεν έφυγε ποτέ ήσυχα από αυτή τη ζωή. Δεν υπάρχει ούτε ένας, που με τα επιτεύγματά του να καθόρισε ολόκληρες γενιές και ταυτόχρονα να έζησε ήσυχα, απλά.

Ο Μαραντόνα ήταν για τη μπάλα ό,τι οι Beatles για τη μουσική. Ό,τι ο Picasso για τον καμβά και ο Coelho για τη συγγραφή. Ακόμη περισσότερο ο Fidel Castro για το λαό του. Εάν τους είχε συναντήσει όλους θα ήταν φίλος τους. Πρόλαβε μόνο τον Fidel και “έφυγε” την ίδια ημερομηνία με εκείνον…

Όσο έζησε, γύρισε τον κόσμο ανάποδα! Και το απολάμβανε, στη λογική : “Όσο τα ζήσω”. Τα αγωνιστικά ρεκόρ του δεν έχουν τόση σημασία αυτή την ώρα. Πιο σημαντικό είναι αυτό που κατάφερε πριν 30 χρόνια, αναγκάζοντας τους οπαδούς μίας ομάδας να υποστηρίξουν την αντίπαλη.

Ναι, είναι ο μόνος που οδήγησε τους οπαδούς οικοδέσποινας χώρας σε παγκόσμιο κύπελλο να μην υποστηρίζουν την Εθνικής τους! Στον ημιτελικό του Μουντιάλ το 1990 οι θεατές, που είχαν κατακλύσει το Σαν Πάολο, δεν ήταν με την Ιταλία αλλά με την Αργεντινή (!), τον Ντιέγκο πιο σωστά, επειδή ο αγώνας γινόταν στη Νάπολη…

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που όταν ο ΠΑΟΚ κλήθηκε να αντιμετωπίσει τη Νάπολη στο κύπελλο πρωταθλητριών (1998) και έριξε μία ματιά στις εξέδρες της Τούμπας (2,5 ώρες πριν την έναρξη της μεγάλης ρεβάνς ήταν γεμάτες) αφού κατάλαβε τη δύναμή της, διεκδίκησε την επιβεβαίωση και φυσικά την κέρδισε!

Πριν πατήσει η Νάπολη το χόρτο για ζέσταμα, βγήκε μόνος (!) στη σέντρα του γηπέδου και άρχισε ζογκλερικά με τη μπάλα, για περίπου πέντε λεπτά. Το γήπεδο σίγησε μπροστά στο… Βασιλιά και όταν ο Ντιέγκο σταμάτησε ξεκίνησε ένα δειλό, που στη συνέχεια έγινε έντονο, χειροκρότημα από τις εξέδρες. Ο απόλυτος σεβασμός. Ο ίδιος σεβάστηκε ωστόσο τον εαυτό του λιγότερο από κάθε άλλον. Δυστυχώς…