Πανδημία στο σώμα, πανδημία και στην ψυχή;

Γράφει η Άννα Ντόκου

Συμβουλευτική ψυχολόγος

Κάρολαϊν, Γαρυφαλλιά, Άλκης, Ελένη, Δώρα, Κωνσταντίνα και τόσοι άλλοι. Ποιος θα φανταζόταν ότι θα χρειαζόταν ένα «και τόσοι άλλοι» για την οικονομία χώρου στο θάνατο.

Ονόματα σε μία σειρά να ουρλιάζουν με την απουσία τους, μιας και τις φωνές τους δεν προλάβαμε να τις ακούσουμε όταν το χρειάζονταν περισσότερο.

Αλήθεια, πότε ακούμε εμείς; Ποια είναι εκείνη η μαγική στιγμή που ανακτάμε τις χαμένες αισθήσεις μας και υπερβαίνουμε την επιλεκτική κώφωση που μας χαρακτηρίζει καθημερινά;

Ακούμε μέχρι εκεί που αντέχουμε, ακούμε μέχρι εκεί που μας αφορά. Ακούμε για να ξέρουμε τι θα συζητήσουμε στο δείπνο μας το βράδυ και μετά ξεχνάμε πάλι. Γιατί ξεχνάμε; Γιατί η μνήμη, εκτός από την ιδιότητα να γεννάει τη συγκίνηση, έχει την ιδιότητα να γεννάει και την ενοχή.

Πληροφορούμαστε συνεχώς για τη δραματική αύξηση των βίαιων περιστατικών κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Φταίει η πανδημία. Φταίνε το άγχος, ο θυμός, η ανασφάλεια, τα οικονομικά προβλήματα και η αβεβαιότητα που επιφέρει αυτή. Φταίνε οι απώλειες. Κοινωνικές, ψυχικές, υλικές. Απώλειες ζωών και απώλειες ονείρων.

Φταίνε; Όσο φταίει κάθε εμπόδιο που συναντάμε στη ζωή μας. Κάθε αφορμή που μας θυμίζει ότι είναι δύσκολο να τα καταφέρουμε. Κάθε σκοτάδι που καλύπτει το φως μας. Καθετί που μας ελκύει να γίνουμε η χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας.

Το τι τελικά θα γίνουμε, όμως, δεν το επιλέγει κανένας άλλος άνθρωπος και καμία εξωτερική συνθήκη στο περιβάλλον που ζούμε. Το τι τελικά θα γίνουμε, το επιλέγουμε μόνο εμείς οι ίδιοι.

Πίσω, λοιπόν, από κάθε βίαιη συμπεριφορά τις περισσότερες φορές προϋπάρχει μία βίαιη σκέψη, ένα βίαιο συναίσθημα, μία βίαιη ιστορία, που δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από καμία πανδημία και καμία δικαιολογία απέναντι στα θύματα που μένουν πίσω ή, ακόμα χειρότερα, στα θύματα που δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να μείνουν.

Ναι, η πανδημία όπως και κάθε δύσκολη συνθήκη που μπορεί να έρθουμε αντιμέτωποι, είναι ικανή να φωτίσει τα προβλήματα στη ζωή μας ή τα κενά στον συναισθηματικό μας κόσμο, όμως τον φακό δε παύουμε να τον κρατάμε πάντα εμείς οι ίδιοι. Εσύ αποφασίζεις για σένα. Όχι ο φίλος σου, όχι ο σύντροφός σου, όχι η κοινωνία που ζεις.

Κι αν θυμηθείς πως θέλεις το καλό σου, άρχισε να ακούς. Άκουσε τον διπλανό σου. Άκουσε τη φωνή του, ειδικά όταν δυσκολεύεται να βγει. Τότε είναι που σε χρειάζεται περισσότερο. Άκουσε τον εαυτό σου. Άκουσέ τον όταν σου λέει κοιμήσου, τα έκανες όλα σωστά. Τότε είναι που ίσως να μην τα έχεις κάνει.