Θλίψη αλλά και ανάγκη για ψυχραιμία

Ξαναμαζευόμαστε σιγά σιγά καθώς γυρίζουν από τις διακοπές οι περισσότεροι αδειούχοι εν όψει Σεπτέμβριου και σχολείων.

Τώρα, βέβαια, δεν είναι όπως τον Ιούλιο, που άρχιζαν οι διακοπές μας. Καθημερινά είμαστε αντιμέτωποι με τη θλίψη και την ανησυχία που μας προκαλούν οι ανακοινώσεις της επιτροπής των γιατρών και της Πολιτικής Προστασίας για συνεχή αύξηση των κρουσμάτων.

Και μάλιστα, η διασπορά είναι μεγαλύτερη στα παιδιά και τους νέους και όχι τόσο στις ευπαθείς ομάδες των ηλικιωμένων.

Δεν είναι μόνο οι ειδικοί λοιμωξιολόγοι και οι πολιτικοί που παίρνουν τις αποφάσεις, αλλά και όλοι εμείς που βρισκόμαστε απέναντι σε ένα μεγάλο πρόβλημα, για το οποίο κανείς δεν έχει τη μαγική λύση, για να την εφαρμόσει και να σώσει τους υπολοίπους.

Κανείς δεν μπορεί να πει τι θα γίνει με τα σχολεία. Η Πολιτεία και οι ειδικοί θέλουν να ανοίξουν τα σχολεία, για να μπορέσει να κρατηθεί σε ένα μεγάλο βαθμό η κανονικότητα στα παιδιά, τους γονείς και την οικογένεια.

Τα πράγματα δεν είναι όπως τον περασμένο Μάρτιο που έκλεισαν τα σχολεία ως ένα πρώτο μέτρο αυτοάμυνας της κοινωνίας. Η εξέλιξη της πανδημίας έδειξε πως τα γενικευμένα lockdown δεν μπορούν να συνεχιστούν, γιατί οι κοινωνίες θα χάσουν την κανονικότητά τους και θα αυξηθούν τα ψυχικά νοσήματα στους ανθρώπους.

Η λειτουργία της Οικονομίας σε όσο γίνεται περισσότερες βαθμίδες είναι και αυτό μια μορφή κανονικότητας, για να κρατηθούν οι ισορροπίες και να μπορούν οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι να επιβιώσουν. Αλλιώς θα έρθει η κατάρρευση. Εκτός από την οικονομική, και η κοινωνική.

Όλα αυτά είναι σκέψεις και πρακτικές που λαμβάνονται υπ’ όψιν συνεχώς και από τους ειδικούς και από την Πολιτεία. Η αντιμετώπιση αυτής της πανδημίας γίνεται βήμα βήμα στις οργανωμένες κοινωνίες, και κυρίως κρατώντας τις ισορροπίες. Όταν υπάρχουν κρούσματα παίρνεις στοχευμένα μέτρα. Όταν περιορίζονται τα κρούσματα, τότε μειώνονται και τα μέτρα.

Οι θεωρίες των δύο άκρων έδειξαν πως δημιουργούνται μεγάλες παρενέργειες. Τα μοντέλα της Αμερικής, της Βρετανίας και της Σουηδίας απέτυχαν γιατί υπήρξε μεγάλος αριθμός κρουσμάτων και δεν μπόρεσαν να περιορίσουν τον αριθμό των θανάτων.

Από την άλλη πλευρά, η εφαρμογή των γενικευμένων lockdown έσωσε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, αλλά προκάλεσε μεγάλες πληγές στην Οικονομία.

Έτσι λοιπόν, περίπου οκτώ μήνες από την εμφάνιση της πανδημίας στον πλανήτη, αυτό που η παγκόσμια κοινότητα δείχνει να γνωρίζει είναι ότι υπάρχουν μέτρα για να περιοριστεί η διασπορά του ιού. Το θέμα είναι αν αυτά τα μέτρα εφαρμόζονται σωστά. Αυτό είναι το πρώτο και πιο σημαντικό βήμα για την αντιμετώπιση της μετάδοσης.

Αφού, λοιπόν, ξέρουμε τα μέτρα, χρειάζεται από όλους εμάς η πιστή εφαρμογή τους αλλά και η ψυχραιμία στην σκέψη, για να καταλάβουμε πως μόνο με υπομονή και επιμονή θα μπορέσουμε να φτάσουμε σε ένα ασφαλές αποτέλεσμα.

Ήδη, οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν πως είναι θέμα χρόνου η προστασία από τον ιό. Η κυκλοφορία του εμβολίου είναι πολύ κοντά. Εμείς ως απλοί πολίτες αυτό που έχουμε υποχρέωση να κάνουμε είναι να σκεφτόμαστε ψύχραιμα και να προστατεύουμε τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους γύρω μας.