Τι θυμάμαι από το Euro…

Μία ημέρα μετά την επέτειο του απίθανου παραμυθιού της Πορτογαλίας το 2004, επιτρέψτε μου να καταθέσω τις προσωπικές εμπειρίες εκείνου του διαστήματος, στη χώρα της Ιβηρικής. Με τα χρόνια αποκτούν μεγαλύτερη αξία και σημασία. Τις παραθέτω όπως βγαίνουν στο μυαλό, άνευ ιεράρχησης:

• Πρώτο βράδι στη Λισαβόνα οι απεσταλμένοι της ΕΡΤ αναζητούμε μπαράκια με καλή μουσική, ωραίο κόσμο και καλό ποτό. Ήταν Πέμπτη και το Euro ξεκινούσε Σάββατο. Ξέραμε πως αυτή θα ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που θα βρίσκαμε ήσυχο μέρος και θέλαμε να το απολαύσουμε. Δε λες ότι γυρίσαμε νωρίς στο ξενοδοχείο. Το πρωί παρ’ όλα αυτά χτύπησε το σταθερό τηλέφωνο στο δωμάτιο με τους πιο παλιούς να με αναζητούν στο λόμπι για την πρώτη σύσκεψη- σχεδιασμό. “Κοιμάσαι ακόμα;” μου λέει ο Γιάννης Διακογιάννης. “Ναι, άργησα πολύ να γυρίσω στο δωμάτιο, πρώτο και τελευταίο ελεύθερο βράδι στη διοργάνωση ήταν αυτό κύριε Γιάννη”, του λέω. Και μου απαντά το ιστορικό : “Δεν την καταλαβαίνω αυτή τη δημοσιογραφία!”.
• Πρεμιέρα για την Ελλάδα κόντρα στην Πορτογαλία. Είμαι στο γήπεδο (σε άλλη πόλη) για να σπικάρω το δεύτερο παιχνίδι του ομίλου Ισπανία- Ρωσία. Βλέπουμε στο μόνιτορ τα τελευταία λεπτά της Εθνικής μας και θεωρούμε άπαντες ότι η Πορτογαλία θα ισοφαρίσει. Τόσο μακριά βλέπαμε…
• Ο συνάδελφος Γιάννης Δάρρας που έκανε το ρεπορτάζ της Εθνικής στις μεταδόσεις της ΕΡΤ έχειτη φήμη του ενήμερου για όλες τις πτήσεις ΟΛΩΝ των αεροπορικών εταιρειών. Είχε φροντίσει πριν πάμε στην Πορτογαλία να κλείσει εισιτήριο επιστροφής στην Ελλάδα το ίδιο βράδι, μετά το τελευταίο παιχνίδι της Ελλάδας με τη Ρωσία, στη λογική ότι θα αποκλειστούμε. Η Ελλάδα προκρίθηκε και ο Δάρρας αφού έμαθε ότι θα παίξουμε προημιτελικό με τη Γαλλία κορόϊδευε τους υπόλοιπους Έλληνες οτι θα ξεμείνουμε στη Λισαβόνα, διότι αυτός ήταν τσεκαρισμένος με πτήση στις 3 τα ξημερώματα. Η Ελλάδα πέρασε και ήρθε η ώρα του ημιτελικού στο Οπόρτο. Ο Γιάννης έκλεισε διπλή πτήση μετά το ματς, καθώς από τη συγκεκριμένη πόλη το booking είναι δύσκολο. Για να μη σας τα πολυλογώ την επομένη του τελικού Δευτέρα πρωϊ φύγαμε οι περισσότεροι (που είχαμε κλείσει εξαρχής αυτή τη μέρα να αποχωρήσουμε) και ο Γιάννης έμεινε στην Πορτογαλια, τρεις ημέρες ακόμα…
• Ο κολλητός μου ο Δημήτρης ήρθε για να δει από κοντά τον προημιτελικό. Του άρεσε το στοίχημα και έπαιξε ότι θα προκριθούμε. Του έλεγα πως χρειάζεται να δει γιατρό και μάλιστα σύντομα, Πορτογάλο. Μετά το ματς πόνταρε με τα χρήματα που κέρδισε ότι η Ελλάδα θα κατακτήσει το τρόπαιο…
• Ο συνάδελφος Κώστας Βερνίκος είχε ανακαλύψει ένα εξαιρετικό εστιατόριο με Αργεντίνικο κρέας και πριν τις μεταδόσεις της Εθνικής πηγαίναμε σε αυτό κοντά στο ξενοδοχείο, για να νιώσουμε καλά και να γίνει η δουλειά με καθαρό μυαλό την επόμενη ημέρα! Έφερε γούρι…
• Το μεγαλύτερο ζόρι ήταν τα ζωντανά που βγάζαμε για τα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ. Κανείς Πορτογάλος δεν μιλούσε Αγγλικά και ήταν αδύνατον να συννενοηθείς για να σε πάνε στη διεύθυνση που θα ήταν η κάμερα που σε περίμενε για το ζωντανό. Χρειάστηκε να σκαρφαλώσω σε γέφυρες με κοστούμι και να πηδήξω με κάποιο ρίσκο από μεγάλα ύψη για να φτάσω στην ώρα μου.
• Την ημέρα του τελικού το συνεργείο ήξερε Αγγλικά και τους δρόμους της Λισαβόνας καλά. Με πήγε στη διεύθυνση που θα βγάζαμε το ζωντανό στο δελτίο ειδήσεων, σε μία ταράτσα με θέα το Ντα Λουζ. Μπαίνω στο ασανσέρ και πατάω το κουμπί του έβδομου ορόφου. Όταν άνοιξε η πόρτα εμφανίστηκε μπροστά μου με καλοκαιρινό μπλουζάκι η Έλλη Κοκκίνου!! Μόλις είχε βγει από το ίδιο σημείο σε άλλο ελληνικό κανάλι…
• Φεύγοντας από την πολυκατοικία για να προλάβω να πάω στο Ντα Λουζ τρέχω μέσα στην κεντρική λεοφώρο και έχοντας διαπίστευση πετυχαίνω έξω από το γήπεδο Έλληνες που δεν έχουν τρόπο να περάσουν μέσα. Μου την πέφτουν να τους εξυπηρετήσω εγώ που είμαι δημοσιογράφος, εγώ μου δουλεύω στην ΕΡΤ, εγώ που τους ξέρω στη διοργάνωση κλπ. Χαμός!
• Εκείνο το πρωί ο Μίτσελ, που σχολιάζε για την Ισπανική τηλεόραση, μου λέει στα γραφεία μας που ήταν δίπλα στο International Broadcast Center. “Θα πάει ο Τσάρτας να εκτελέσει κόρνερ, θα πιάσει ο Δέλλας κεφαλιά, θα μπει γκολ και μετά θα ξεκινήσει ο τελικός!”. Τον κοίταξαν με απορία και του είπα : “Αυτά που λες δε γίνονται. Κάνε μου μία κανονική πρόβλεψη”. Και μου απαντάει : “Τι εννοείς κανονική; Γιατί αυτά που έχουμε δει έως τώρα γίνονται;”. Δίκιο είχε…